Η προφητεία του 11ου κεφαλαίου του προφήτου ΔΑΝΙΗΛ
Δαν. 11:1 Και εγώ [Γαβριήλ], κατά τον πρώτο χρόνο τού Δαρείου τού Μήδου, στεκόμουν για να τον κραταιώσω και να τον ενδυναμώσω [τον Δανιήλ].
Μετά την άλωση της Βαβυλώνας το 538 π.Χ., ο Κύρος προσέφερε στον θείο του, τον Δαρείο τον Μήδο, το θρόνο. Δύο χρόνια αργότερα (536 π.Χ.) ο Δαρείος πεθαίνει και ο Κύρος καθίσταται μονάρχης της περσικής αυτοκρατορίας. Τον τρίτο χρόνο της βασιλείας του Κύρου (Δαν.10:1 - 534 π.Χ.), ο Δανιήλ δέχεται το όραμα των κεφαλαίων 11 και 12. Το κεφάλαιο 10 αποτελεί την εισαγωγή τους.
Δαν. 11:2 Και τώρα θα σου αναγγείλω την αλήθεια. Δες, ακόμα τρεις βασιλιάδες θα σηκωθούν στην Περσία [Καμβύσης,Σμέρδις,Δαρείος]· και ο τέταρτος [Ξέρξης] θα είναι πολύ πλουσιότερος απ' όλους· και αφού κραταιωθεί μέσα στον πλούτο του, θα διεγείρει το παν ενάντια στο βασίλειο της Ελλάδας.
Ο άγγελος εν συνεχεία αποκαλύπτει στον Δανιήλ το μέλλον. Του αναγγέλλει την αλήθεια, όπως λεει, όχι δηλαδή με συμβολικό τρόπο όπως έκανε στα προηγούμενα κεφάλαια, αλλά την αλληλουχία των πραγματικών γεγονότων. Μετά τον Κύρο (536-529 π.Χ.), σηκώνονται τρείς βασιλείς στην περσική αυτοκρατορία. Αυτοί ήσαν, ο Καμβύσης ο υιός του Κύρου (529-522 π.Χ.), ο Σμέρδις (522-521 π.Χ.) που ήταν σφετεριστής και προσποιήθηκε οτι ήταν ο νεκρός αδελφός του Καμβύση για να πάρει τον θρόνο, και ο Δαρείος ο Μέγας από τον οποίο και δολοφονήθηκε. Ο Δαρείος ο Μέγας (521-486 π.Χ.) νικήθηκε από τους Ελληνες και τον Μιλτιάδη στη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.). Ο τέταρτος βασιλιάς, ο Ξέρξης (486-465 π.Χ.), βασίλεψε στην Περσία με μεγαλύτερη δύναμη και περισσότερα πλούτη από όλους τους προηγούμενους βασιλείς (Εσθήρ 1:1,4 – ονομάζεται εκεί Ασσουήρης). Το 480 π.Χ. ο Ξέρξης εκστράτευσε εναντίον της Ελλάδος με έναν τεράστιο στρατό 200.000 ανδρών που τους συγκέντρωσε από όλα τα σημεία της αυτοκρατορίας του. Οι Ελληνες, υπό τον σπαρτιάτη βασιλιά Λεωνίδα, κατόρθωσαν στις Θερμοπύλες να καθυστερήσουν την προέλασή τους κατά δέκα ημέρες, γεγονός που έδωσε τη δυνατότητα στους Αθηναίους να εκκενώσουν την πόλη προτού φτάσει ο Ξέρξης και κάψει την πόλη. Οι Ελληνες έσυραν τους Πέρσες παραλιακά και τους συνάντησαν στη Σαλαμίνα. Τα ελληνικά πλοία υπό τον Θεμιστοκλή ήσαν βαρύτερα και καλύτερα εξοπλισμένα από τα περσικά και οι Πέρσες ηττήθηκαν κατά τη ναυμαχία που διεξήχθη. Ο Ξέρξης φοβούμενος για την προσωπική του ασφάλεια, κατέφυγε στη Μικρά Ασία. Κατά την οπισθοχώρηση πολλοί από τους άνδρες τους έπεσαν από την πείνα, τις αρρώστιες και τις επιθέσεις βαρβαρικών φυλών. Τον επόμενο χρόνο κατά τη δεύτερη εισβολή τους οι Πέρσες υπό τον Ξέρξη νικήθηκαν τελειωτικά από τους Ελληνες και τον σπαρτιάτη βασιλιά Παυσανία στην μάχη των Πλαταιών (479 π.Χ.).
Δαν. 11:3 Θα σηκωθεί ένας δυνατός βασιλιάς [Αλέξανδρος Γ’, ο μέγας], και θα εξουσιάζει με μεγάλη δύναμη, και θα κάνει σύμφωνα με τη θέλησή του.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, του Φιλίππου Β’ (336 π.Χ.), ο Αλέξανδρος Γ΄ ο μέγας, έγινε βασιλιάς της Μακεδονίας. Μετά από μια σειρά μαχών με τελευταία τη μάχη των Γαυγαμήλων (331 π.Χ.) ο Αλέξανδρος κατέλυσε την περσική αυτοκρατορία και δημιούργησε μια νέα αυτοκρατορία. Ο Αλέξανδρος βασίλεψε με μεγάλη δύναμη και έπραττε σύμφωνα με τη θέλησή του.
Δαν. 11:4 Και καθώς [ο Αλέξανδρος ο μέγας] θα σταθεί, η βασιλεία του θα συντριφτεί, και θα διαιρεθεί στους τέσσερις ανέμους τού ουρανού· όμως, όχι στους απογόνους του ούτε σύμφωνα με την εξουσία του, με την οποία εξουσίασε· επειδή, η βασιλεία του θα ξεριζωθεί και θα διαμοιραστεί σε άλλους, εκτός απ' αυτούς.
Ο Αλέξανδρος πέθανε από πυρετό, το 323 π.Χ. και η οικογένειά του δολοφονήθηκε. Η Ολυμπιάδα, δολοφόνησε τον ετεροθαλή αδελφό του Αλεξάνδρου, Φίλιππο Γ’ τον Αρριδαίο (317 π.Χ.) ενώ ο Κάσσανδρος δολοφόνησε τον υιό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον Αλέξανδρο Δ΄ μαζί με τη μητέρα του τη Ρωξάνη (310 π.Χ.). Οι στρατηγοί του Αλεξάνδρου άρχισαν να μάχονται μεταξύ τους για την επικράτηση στην αυτοκρατορία. Το 301 π.Χ. μετά την μάχη της Ιψού η αυτοκρατορία διαιρέθηκε στα εξής τέσσερα μέρη: ο Κάσσανδρος βασίλεψε στην Ελλάδα, ο Λυσίμαχος στη Θράκη και στη Μικρά Ασία, ο Σέλευκος στη Συρία και Βαβυλώνα ενώ ο Πτολεμαίος στην Αίγυπτο.
Δαν. 11:5 Και ο βασιλιάς τού νότου [Πτολεμαίος] θα γίνει ισχυρός· και ένας [Σέλευκος] από τους άρχοντές του [του Μεγάλου Αλεξάνδρου]· και θα γίνει ισχυρός περισσότερο απ' αυτόν [τον Πτολεμαίο], και θα εξουσιάσει· και η εξουσία του θα είναι μεγάλη εξουσία.
Το 305 π.Χ., ο Πτολεμαίος Α΄ο σωτήρ (305-285 μ.Χ.) έγινε βασιλιάς της Αιγύπτου (βασιλιάς του νότου, δηλαδή της περιοχής νότια της Ιερουσαλήμ) ενώ ο Σέλευκος Α΄ο νικάτωρ (312-281 π.Χ.) βασίλεψε στη Βαβυλώνα. Ο Σέλευκος απέκτησε ολόκληρη τη Συρία και το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας, η δε εξουσία του έγινε μεγαλύτερη από εκείνη του Πτολεμαίου.
Δαν. 11:6 Και ύστερα από χρόνια θα συζευχθούν· και η θυγατέρα [Βερενίκη] τού βασιλιά τού νότου [Πτολεμαίου Β’ του φιλάδελφου] θάρθει προς τον βασιλιά τού βορρά [Αντίοχος ο θεός], για να κάνει συμφιλίωση· όμως, αυτή [Βερενίκη] δεν θα αναχαιτίσει τη δύναμη του βραχίονα ούτε το σπέρμα του [του Αντίοχου Θεού] θα σταθεί· αλλά, θα παραδοθεί αυτή, και εκείνοι που τη φέρνουν, και αυτό που θα γεννηθεί απ' αυτή, και αυτός που την ενισχύει κατά καιρούς.
Ο Αντίοχος Β΄ ο θεός (βασιλιάς του βορρά, δηλαδή της περιοχής βόρεια της Ιερουσαλήμ, 261-246 π.Χ.) και ο Πτολεμαίος Β΄ ο φιλάδελφος (285-246 π.Χ.) έκαναν συνθήκη ειρήνης. Ο Αντίοχος χώρισε και έστειλε εξορία τη σύζυγό του Λαοδίκη και παντρεύτηκε την Βερενίκη τη κόρη του Πτολεμαίου. Το 246 π.Χ. ο Αντίοχος, ενεργώντας απερίσκεπτα επανέφερε από την εξορία την πρώην σύζυγό του Λαοδίκη. Η Λαοδίκη αποφάσισε να κατοχυρώσει τη θέση της και δηλητηρίασε τον Αντίοχο. Ανθρωποι της Λαοδίκης δολοφόνησαν την Βερενίκη, τον υιό της από τον Αντίοχο και την ακολουθία της. Με αυτόν τον τρόπο η Λαοδίκη εξάσφάλισε το θρόνο στον υιό της, τον Σέλευκο Β΄ τον καλλίνικο (246 -225 π.Χ.).
Δαν. 11:7 Από τον βλαστό των ριζών της, όμως, θα σηκωθεί κάποιος [ο Πτολεμαίος Γ΄ο ευεργέτης] αντ' αυτού, και αφού έρθει με δύναμη, θα μπει μέσα στα οχυρώματα του βασιλιά τού βορρά [τη Σελεύκεια], και θα ενεργήσει εναντίον τους, και θα υπερισχύσει·
Ο Πτολεμαίος Γ΄ ο Ευεργέτης (246-221 π.Χ.), αδελφός της Βερενίκης, ξεσηκώθηκε εξαιτίας της δολοφονίας της αδελφή του και εισέβαλλε στη Συρία (246 π.Χ.), θανάτωσε τη Λαοδίκη και προχώρησε μέχρι τη Βαβυλώνα όπου κατέλαβε την πόλη της Σελεύκειας.
Δαν. 11:8 κι ακόμα, στην Αίγυπτο θα φέρει αιχμαλώτους τούς θεούς τους, μαζί με τα χωνευτά τους, με τα πολύτιμα σκεύη τους, τα ασημένια και τα χρυσά· κι αυτός θα σταθεί μερικά χρόνια μακριά από τον βασιλιά τού βορρά [τον Σέλευκο Β΄ τον καλλίνικο].
Ο Πτολεμαίος λεηλάτησε το βασίλειο των Σελευκιδών και έφερε πίσω στην Αίγυπτο τα γλυπτά των Αιγυπτιακών θεοτήτων που είχαν πάρει οι Πέρσες από τους Αιγυπτίους. Οι Αιγύπτιοι, παραδομένοι ολοκληρωτικά στην ειδωλολατρία, απόδοσαν τιμές προς τον Πτολεμαίο για την επιστροφή των χαμένων θεοτήτων τους. Ο δε Σέλευκος Β΄ ο καλλίνικος πέθανε εξόριστος.
Δαν. 11:9 Και εκείνος [Πτολεμαίος Γ΄ ο ευεργέτης] θα μπει μέσα στο βασίλειο του βασιλιά τού νότου, όμως θα επιστρέψει στη γη του.
Ο Πτολεμαίος αφού κυρίευσε όλο το βασίλειο των Σελευκιδών, εξαιτίας μιας εσωτερικής στάσης, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αίγυπτο.
Δαν. 11:10 Και οι γιοι του [Σέλευκος Γ΄ ο κεραυνός, Αντίοχος Γ’ ο μέγας] θα σηκωθούν σε πόλεμο, και θα συγκεντρώσουν ένα πλήθος από πολλές δυνάμεις· και ένας [Αντίοχος Γ΄ ο μέγας] απ' αυτούς θάρθει με ορμή, και θα πλημμυρίσει, και θα διαβεί· και θα επανέλθει, και θα σηκωθεί σε μάχη μέχρι το οχύρωμά του [Πηλούσιο].
Εχοντας απωλέσει όλες τις κτήσεις και τα εδάφη τους, οι υιοί του Σέλευκου Β΄ σχημάτισαν στρατό ώστε να πάρουν πίσω το βασίλειό τους. Ο Σέλευκος Γ΄ ο κεραυνός (226-223 π.Χ.) βασίλεψε για μια μικρή χρονικά περίοδο και μετά από αυτόν βασίλεψε ο αδελφός του ο Αντίοχος Γ΄ ο μέγας (223 – 187 π.Χ.). Ο Αντίοχος το 219 μ.Χ. επανέκτησε τη Σελεύκεια και τη Συρία. Υποχρέωσε σε ήττα τον αιγύπτιο στρατηγό Νικόλαο και συνέχισε μέχρι τα σύνορα της Αιγύπτου, εξετάζοντας ακόμα και να εισβάλλει στην ίδια την Αίγυπτο.
Δαν. 11:11 Και ο βασιλιάς τού νότου [Πτολεμαίος Δ΄ ο φιλοπάτωρ] θα εξαγριωθεί, και θα βγει έξω και θα πολεμήσει μαζί του, με τον βασιλιά τού βορρά [Αντίοχος Γ΄ ο μέγας]· ο οποίος θα παρατάξει ένα μεγάλο πλήθος· όμως, το πλήθος θα παραδοθεί στο χέρι του.
Ο Πτολεμαίος Δ΄ ο φιλοπάτωρ (221-205 π.Χ.) συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις του προ του κινδύνου τον οποίο διέτρεχε από τον Αντίοχο. Το 217 π.Χ. ο Αντίοχος προωθήθηκε νότια με έναν μεγάλο στρατό 62.000 στρατιωτών, 6.000 ίππων και 102 ελεφάντων και συνάντησε τον Πτολεμαίο στη μάχη της Ραφίας που βρίσκεται στις πεδιάδες της Γάζας. Παρά τον πολυπληθέστατο στρατό που παρέταξε ο Αντίοχος, ο Πτολεμαίος κέρδισε τελικώς τη μάχη.
Δαν. 11:12 Και αφού πατάξει το πλήθος, η καρδιά του [του Πτολεμαίου Δ΄] θα υψωθεί· και θα καταβάλει μυριάδες· όμως, δεν θα κραταιωθεί.
Ο Πτολεμαίος κατέλαβε την Ιουδαία όπου και προσέφερε θυσίες στην Ιερουσαλήμ, του απαγορεύτηκε όμως να εισέλθει στα Αγια των Αγίων μέσα στον ναό. Για το λόγο αυτό εξήφθη ο θυμός του εναντίον των Ιουδαίων και έκανε φοβερό διωγμό εναντίον τους κατά τον οποίο περίπου 40.000 σφαγιάστηκαν.
Δαν. 11:13 Και ο βασιλιάς τού βορρά [Αντίοχος Γ΄ ο μέγας] θα επιστρέψει, και θα παρατάξει ένα πλήθος μεγαλύτερο από ό,τι το πρώτο, και στο τέλος των ορισμένων χρόνων, θάρθει με ορμή, με μεγάλη δύναμη, και με μεγάλον πλούτο.
Μετά τη μάχη της Ραφίας, η συνθήκη ειρήνης που υπογράφτηκε μεταξύ του Πτολεμαίου και του Αντίοχου κράτησε 14 χρόνια. Κατά την περίοδο αυτή ο Αντίοχος συγκέντρωσε πολλές δυνάμεις και κατέκτησε πολλά πλούτη από μια εκστρατεία που έκανε στην ανατολή. Ο Πτολεμαίος πέθανε μέσα σε παραλυσία και τον διαδέχθηκε ο ανήλικος υιός του (6 ετών), ο Πτολεμαίος Δ΄ ο επιφανής (205-181 π.Χ.). Ο Αντίοχος το εξέλαβε αυτό ως ευκαιρία να μεγαλώσει το βασίλειό του. Για το σκοπό αυτό συγκέντρωσε ένα μεγάλο στρατό και εκστράτευσε πάλι εναντίον της Αιγύπτου και του ανήλικου βασιλέα της.
Δαν. 11:14 Και κατά τους καιρούς εκείνους θα σηκωθούν πολλοί [Φίλιππος Ε΄, Αντίοχος Γ΄ ] ενάντια στον βασιλιά τού νότου [Πτολεμαίος Δ΄ ο επιφανής] · και οι διαφθορείς τού λαού σου [οι Ρωμαίοι] θα υπερηφανευθούν για να εκπληρώσουν την όραση· όμως, θα πέσουν.
Ο Φίλιππος Ε΄ και ο Αντίοχος Γ΄ συνωμότησαν ώστε να διαμοιράσουν μεταξύ τους τα εδάφη της Αιγύπτου της Ασίας και του Αιγαίου. Παρενέβησαν τότε (200 π.Χ.) Ρωμαίοι διπλωμάτες για λογαριασμό του νεαρού βασιλέα ώστε να προστατευτεί αυτός από τον επερχόμενο όλεθρο που οι βασιλείς αυτοί είχαν μηχανευτεί εναντίον του.
Στο κεφάλαιο αυτό του Δανιήλ, οι Ρωμαίοι καταλαμβάνουν περίοπτη θέση, περισσότερο από κάθε άλλο λαό. Εδώ γίνεται αναφορά στην πρώτη ανάμιξή τους στις υποθέσεις των βασίλειων αυτών καθώς εξαιτίας τους αποδεικνύεται η αλήθεια της όρασης αυτής, η οποία προέβλεψε την ύπαρξη μια τέτοιας δύναμης. Αναφέρονται εδώ ως οι «διαφθορείς του λαού σου» διότι πράγματι οι Ρωμαίοι ήταν εκείνοι που διέλυσαν το Ιουδαϊκό έθνος και εκδίωξαν τους Εβραίους μακριά από τη γη τους.
Δαν. 11:15 Και ο βασιλιάς τού βορρά θάρθει [Αντίοχος Γ΄ ο μέγας], και θα υψώσει ένα πρόχωμα, και θα κυριεύσει τις οχυρές πόλεις [Σιδώνα] · και οι βραχίονες του νότου δεν θα αντισταθούν ούτε το πλήθος των εκλεκτών του [Σκόπας – έλληνες μισθοφόροι], και δεν θα υπάρχει δύναμη για αντίσταση.
Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος εμπιστεύθηκε την εκπαίδευση του νεαρού αιγύπτιου βασιλέα Πτολεμαίου Δ΄ του επιφανούς στον Μάρκο Αιμίλιο Λέπιδο. Επιστρατεύτηκε ο γνωστός στρατηγός Σκόπας από την Αιτωλία για να προστατέψει την Αίγυπτο απέναντι στον Αντίοχο και τον Φίλιππο. Ο Σκόπας έφτιαξε στρατό και εισέβαλε στη Συρία και την Παλαιστίνη. Ο Αντίοχος έσπευσε να ανακτήσει τη Συρία και την Παλαιστίνη και συνάντησε τον Σκόπα στη μάχη του Πανείου (200 μ.Χ.) που βρίσκεται κοντά στις πηγές του Ιορδάνη ποταμού (στο σημερινό υψίπεδο του Γκολάν).
Ο Αντίοχος νίκησε, επανέκτησε την Ιουδαία και πολιόρκησε τον Σκόπα στη Σιδώνα. Οι Αιγύπτιοι δεν μπόρεσαν να σπάσουν την πολιορκία, ο Σκόπας παραδόθηκε και επέστρεψε στην Αίγυπτο με αισχύνη.
Δόθηκε στον Δανιήλ η όραση της εισβολής αυτής και της αντεπίθεσης στην Ιουδαία από τα βασίλεια του βορρά και του νότου, διότι τα γεγονότα αυτά αφορούσαν άμεσα το λαό του, τους Ιουδαίους, τον εκλεκτό λαό του Θεού.
Εχοντας λοιπόν εισάγει τους Ρωμαίους στην όραση μέσω της εμπλοκής τους στις υποθέσεις της ανατολής, η προφητεία στη συνέχεια μεταφέρεται από τους Σελευκίδες βασιλείς, στους κατακτητές τους, τους Ρωμαίους.
Δαν. 11:16 Και εκείνος [Ρώμη – Πομπήιος] που έρχεται εναντίον του [Αντίοχος ΙΓ΄ο ασιατικός], θα κάνει σύμφωνα με τη θέλησή του, και δεν θα υπάρχει κάποιος που να του αντιστέκεται· και θα σταθεί στη γη τής δόξας [Ιουδαία], που θα αναλωθεί από τα χέρια του.
Το 65 π.Χ., ο Πομπήιος ο μέγας, απέσπασε από τον Αντίοχο ΙΓ΄ τον ασιατικό τα εδάφη του και έτσι η Συρία έγινε ρωμαϊκή επαρχία. Το καλοκαίρι του 63 π.Χ., ο Πομπήιος κατέκτησε και την Ιουδαία και εισέβαλε στην Ιερουσαλήμ, θανατώνοντας 12.000 Εβραίους.
Δαν. 11:17 Και θα στηρίξει το πρόσωπό του [Ρώμη – Ιούλιος Καίσαρας] στο να μπει μέσα με τη δύναμη ολόκληρου του βασιλείου του [στο βασίλειο του Μ. Αλεξάνδρου], και μαζί του θα είναι ευθύτητα [οι Ιουδαίοι]· και θα ενεργήσει· και θα του δώσει θυγατέρα από γυναίκες [Κλεοπάτρα], διαφθείροντάς την· όμως, αυτή δεν θα σταθεί ούτε θα είναι υπέρ αυτού.
Ο Πτολεμαίος ΙΒ΄ ο αυλητής (55 -51 π.Χ.), αποκαταστάθηκε στο θρόνο της Αιγύπτου με τη βοήθεια του ρωμαϊκού στρατού. Την άνοιξη του 51 π.Χ., ο Πτολεμαίος, λίγο πριν τον θάνατό του, ανακήρυξε τον Πτολεμαίο ΙΓ΄ και την αδελφή του Κεοπάτρα Ζ΄ της Αιγύπτου ως συγκληρονόμους του θρόνου, όμως η διχόνοια που υπήρχε μεταξύ τους οδήγησε την Αίγυπτο σε εμφύλιο πόλεμο.
Προς το τέλος του 51 π.Χ., στη Ρώμη, ο Πομπήιος δολοπλοκούσε εναντίον του Ιουλίου Καίσαρα και τελικώς εναντιώθηκε ανοιχτά στις φιλοδοξίες του Καίσαρα. Στις 7 Ιαν. 49 π.Χ. ξέσπασε πόλεμος μεταξύ του Πομπήιου και του Καίσαρα. Ο Καίσαρας επέστρεψε από τη Γαλατία και συγκέντρωσε υποστήριξη στην Ιταλία. Ο Πομπήιος διέσχισε την Αδριατική θάλασσα. Ο Καίσαρας ακολούθησε και πολιόρκησε τον Πομπήιο στο Δυρράχιο. Ο Πομπήιος όμως έσπασε την πολιορκία και ο Καίσαρας αναγκάστηκε να υποχωρήσει στη Θεσσαλία. Οι δύο στρατιές συναντήθηκαν στις 9 Αυγ.48 π.Χ. στη μάχη των Φαρσάλων. Ο Καίσαρας νίκησε στα Φάρσαλα και ο Πομπήιος κατέφυγε στην Αίγυπτο όπου και θανατώθηκε προδοτικά από τον Πτολεμαίο ΙΓ΄ (28 Σεπτ. 48 π.Χ.), καθώς ο τελευταίος προσπάθησε με τον τρόπο αυτό να αποσπάσει την υποστήριξη του Καίσαρα. Εν τω μεταξύ, ο Ιούλιος Καίσαρας ακολούθησε τον Πομπήιο στην Αίγυπτο προκειμένου να τον αποτρέψει να συγκεντρώσει υποστήριξη από τις δυνάμεις της αυτοκρατορίας που ήταν πιστές σε αυτόν. Στις 2 Οκτ. 48 π.Χ. ο Καίσαρας έφτασε στην Αίγυπτο ενώ αυτή βρισκόταν εν μέσω εμφυλίου πολέμου με σκοπό να κερδίσει τον πολιτικό έλεγχό της. Η Αίγυπτος ήταν το μοναδικό μέρος της πρώην βασιλείας του Αλεξάνδρου που δεν είχε κατακτηθεί από τους Ρωμαίους. Ο Καίσαρας διαιτήτευσε μεταξύ των αντιμαχόμενων αδελφών (του Πτολεμαίου ΙΓ΄ και της Κλεοπάτρας Ζ΄ της Αιγύπτου) αποφασίζοντας οτι και οι δύο θα πρέπει να βασιλέψουν μαζί, όπως επιθυμούσε ο πατέρας τους. Ομως η Κλεοπάτρα εξασφάλισε ακρόαση από τον Καίσαρα με τέχνασμα που επινόησε και έτσι απέκτησε την ευμένειά του. Ομως οι Αιγύπτιοι υπό τον Πτολεμαίο ξεσηκώθηκαν εναντίον του Καίσαρα. Ενας στρατός 20.000 Αιγυπτίων πολιόρκησε τον Καίσαρα και τον μικρό στρατό του 4.000 ανδρών στην Αλεξάνδρεια. Καθώς πιέστηκε εκεί σφοδρά ο Καίσαρας, ζήτησε βοήθεια από τον Αντίπατρο τον κυβερνήτη της Ιδουμαίας (πατέρα του Ηρώδη του μεγάλου) ο οποίος έστειλε 3.000 εβραίους στρατιώτες και ξεκίνησε μια εκστρατεία υποστήριξης του Καίσαρα ανάμεσα στον μεγάλο εβραϊκό πληθυσμό της Αλεξάνδρειας. Την ανοιξη του 47 π.Χ. ο Καίσαρας κατέστειλε την επανάσταση των Αιγυπτίων και ο Πτολεμαίος τράπηκε σε φυγή και τελικά πνίγηκε στον Νείλο. Ο Καίσαρας ανακήρυξε την Κλεοπάτρα βασίλισσα της Αιγύπτου και η Αίγυπτος έγινε Ρωμαϊκή επαρχία. Ο Καίσαρας άρχισε μια παράνομη σχέση με την Κλεοπάτρα και πέρασαν δύο μήνες μαζί περιπλέοντας το Νείλο. Η Κλεοπάτρα έγινε ερωμένη του Καίσαρα στη Ρώμη, όμως μετά το θάνατό του επέστρεψε στην Αίγυπτο (αργότερα έγινε ερωμένη και του Μάρκου Αντώνιου).
Δαν. 11:18 Έπειτα, θα στρέψει το πρόσωπό του [ο Ιούλιος Καίσαρας] προς τα νησιά [Βόσπορος], και θα κυριεύσει πολλά· αλλά, κάποιος ηγεμόνας θα σταματήσει απ' αυτόν το όνειδος· εκτός αυτού, θα επιστρέψει το όνειδος επάνω του.
Ο Καίσαρας έφυγε από την Αίγυπτο και έκανε πόλεμο με τον Φαρνάκη Β΄, τον βασιλιά του Κιμμερίου Βοσπόρου. Το καλοκαίρι του 47 π.Χ. ο Καίσαρας νίκησε τον Φαρνάκη στη μάχη της Ζήλα (Καππαδοκία), σε αυτή δε τη μάχη αποδίδεται στον Καίσαρα η περίφημη φράση «ήρθα, είδα, ενίκησα» («veni, vidi, vici»).
Δαν. 11:19 Τότε, θα στρέψει το πρόσωπό του [ο Ιούλιος Καίσαρας] προς τα οχυρώματα της γης του [πόλη της Ρώμης]· όμως, θα προσκόψει και θα πέσει, και δεν θα βρεθεί.
Τον Ιούλιο του 46 π.Χ. ο Καίσαρας επέστρεψε στη Ρώμη απέλαβε πολλές τιμές και η Σύγκλητος τον ανακήρυξε δικτάτορα για 10 χρόνια. Ομως στις 15 Μαρτίου 44 π.Χ. έγινε συνομωσία στη Σύγκλητο και τον δολοφόνησαν. Η Σύγκλητος θεώρησε οτι ο Καίσαρας ήταν απειλή για τη δημοκρατία και φοβούνταν ότι έκανε σχέδια να ανακηρυχθεί μονάρχης.
Δαν. 11:20 Και αντ' αυτού θα σηκωθεί ένας τύραννος [Αύγουστος Καίσαρας], που θα κάνει να παρέλθει η δόξα τού βασιλείου· όμως, σε λίγες ημέρες θα αφανιστεί, και όχι με οργή ούτε με μάχη.
Μετά τον θάνατο του Ιουλίου Καίσαρα, ο στρατός χωρίστηκε σε τρία μέρη ανάμεσα στον υιοθετημένο υιό του Καίσαρα και κληρονόμο του, Οκταβιανό, στον γενικό αρχηγό του στρατού του Καίσαρα, τον Μάρκο Αντώνιο και στους δολοφόνους του υπό τον Βρούτο και τον Κάσσιο. Ο Βρούτος και ο Κάσσιος απέσπασαν το ανατολικό μέρος της αυτοκρατορίας ενώ ο Οκταβιανός, ο Μάρκος Αντώνιος και ο Μάρκος Λέπιδος, το 43 π.Χ., δημιούργησαν μια δεύτερη τριανδρία. Ο Αντώνιος και ο Οκταβιανός έκαναν πόλεμο εναντίον των δημοκρατικών (Βρούτου και Κάσσιου). Στις 23 Οκτ. 42 π.Χ. στη μάχη των Φιλίππων ο Αντώνιος νίκησε τον Κάσσιο και τον Νοε. 42 π.Χ. νίκησε και τον Βρούτο. Τόσο ο Κάσσιος όσο και ο Βρούτος αυτοκτόνησαν. Το φθινόπωρο του 40 π.Χ. με τη συνθήκη του Βρινδησίου ο Μάρκος Αντώνιος πήρε όλο το ανατολικό μέρος της αυτοκρατορίας μαζί με την Αίγυπτο. Το 36 π.Χ. ο Μάρκος Λέπιδος αποκλείστηκε από την τριανδρία, η οποία αργότερα τερματίστηκε, το 32 π.Χ.. Το 31 π.Χ. πραγματοποιήθηκε η ναυμαχία του Ακτιου κατά την οποία ο Οκταβιανός νίκησε τον Μάρκο Αντώνιο και τον διαδέχθηκε ως μοναδικός ηγεμόνας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στις 16 Ιαν. 27 π.Χ. η ρωμαϊκή Σύγκλητος απέδωσε στον Οκταβιανό τον τίτλο του Αυγούστου Καίσαρα και αναγνώρισε την απόλυτη εξουσία του. Ο Αυγουστος έκανε απογραφή (Λουκ.2:1) για να επιβάλει φόρους, κατά τις ημέρες της γέννησης του Ιησού. Στις 19 Αυγ. 14 μ.Χ. ο Αύγουστος αρρώστησε και πέθανε ειρηνικά στην πόλη Νόλα.
Δαν. 11:21 Κι αντ' αυτού θα σηκωθεί κάποιος εξουθενημένος [Τιβέριος Καίσαρας], στον οποίο δεν θα δώσουν [οι Ρωμαίοι] βασιλική τιμή· αλλά θάρθει ειρηνικά, και θα κυριεύσει το βασίλειο με κολακείες.
Ο Αυγουστος, το 12 μ.Χ., λίγο πριν το θάνατό του, έθεσε τον θετό υιό του, Τιβέριο ως διάδοχο του και συμβασίλεψε μαζί του. Ο Τιβέριος δεν ήταν η πρώτη επιλογή του Αυγούστου, όμως τον έπεισε η γυναίκα του η Λιβία, καθώς δεν είχε άλλους κληρονόμους. Οταν ο Αύγουστος πέθανε το 14 μ.Χ., ο Τιβέριος έμεινε μόνος στον αυτοκρατορικό θρόνο. Η ζωή του Τιβέριου ήταν παραδομένη στη διαφθορά και τη μέθη. Ηταν ένας μη δημοφιλής αυτοκράτορας και ζούσε μοναχικά. Οταν μαθεύτηκε ο θάνατος του Τιβέριου, οι υποστηρικτές του Καλιγούλα τον χαιρέτησαν ως τον νέο αυτοκράτορα. Το 37 μ.Χ. ο Τιβέριος αν και επανήλθε στη ζωή, πριν προλάβει να ανανήψει δολοφονήθηκε από τον Μάκρο, τον πραιτοριανό έπαρχο.
Δαν. 11:22 Και οι βραχίονες εκείνου που κατακλύζει θα κατακλυστούν μπροστά του [Τιβέριος Καίσαρας] , και θα συντριφτούν· ακόμα κι αυτός ο άρχοντας της διαθήκης [Ιησούς Χριστός].
Την άνοιξη του 27 μ.Χ. ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ξεκίνησε τη διακονία του, κατά δέκατο πέμπτο έτος της βασιλείας του Τιβέριου Καίσαρα (Λουκ.3¨1-3). Από το έτος της διαδοχής του, το 12 μ.Χ. το 15 έτος της βασιλείας του Τιβέριου είναι το 27 μ.Χ.. 6 μήνες μετά τη διακονία του Ιωάννη, το φθινόπωρο του ίδιου έτους, ο Χριστός ξεκινούσε να διακηρύσσει την επιβεβαίωση της διαθήκης. Το έργο Του διάρκεσε 3,5 χρόνια έως την άνοιξη του 31 μ.Χ. όταν και σταυρώθηκε (Δαν.9:26,27).
Δαν. 11:23 Και μετά τη συμμαχία, που θα κάνει μαζί του [Ρώμη], θα φέρεται δόλια· επειδή, θα ανέβει, και θα υπερισχύσει με λίγον λαό.
Αφού προσδιόρισε τον Ιησού Χριστό ως τον άρχοντα της διαθήκης, η προφητεία τώρα επιστρέφει πίσω χρονικά για να εστιάσει στη σχέση αυτής της δύναμης, της Ρώμης, με τον λαό του Δανιήλ, τους Ιουδαίους, όταν οι δύο λαοί συναντήθηκαν για πρώτη φορά, θέλοντας να παρουσιάσει την τελική έκβαση των γεγονότων τόσο για τους Ιουδαίους όσο και για τη Ρώμη. .
Το 161 π.Χ. υπογράφτηκε μια συνθήκη αλληλοβοήθειας μεταξύ Ιούδα Μακκαβαίου και της Ρώμης. Οι Ρωμαίοι τότε δεν κατείχαν πολλά εδάφη και ήσαν λίγοι σε αριθμό.
Δαν. 11:24 Θάρθει, μάλιστα [Ρώμη] , ειρηνικά προς τους παχύτερους τόπους τής επαρχίας· και θα κάνει ό,τι δεν έκαναν οι πατέρες του ούτε οι πατέρες των πατέρων του· θα διαμοιράσει ανάμεσά τους διάρπαγμα, και λάφυρα, και πλούτη· και θα μηχανευτεί τις μηχανές του ενάντια στα [ή από τα] οχυρώματα [πόλη της Ρώμης], κι αυτό μέχρι καιρό [360 προφητικές ημέρες = 360 ανθρώπινα έτη].
Η Ρώμη απέκτησε πολλές επαρχίες και εδάφη με ειρηνικά μέσα (μέσω συνθηκών και συμμαχιών). Μέσω της μεγάλης πολιτικής δεξιότητας της, η Ρώμη κατόρθωνε να καθορίζει τις υποθέσεις των εθνών. Αυτό ήταν κάτι ολότελα καινούργιο, διότι πριν την άνοδο της Ρώμης, κάθε αυτοκρατορία αποκτούσε εδάφη μέσω κατακτητικών πολέμων.
Στην προφητεία, μια ημέρα λογίζεται ως ένα ανθρώπινο έτος (π.χ. Αριθμ.14:34, Ιεζεκ.4:6). Ο «καιρός» στο εδάφιο αυτό είναι ένας προφητικός χρόνος = 360 προφητικές ημέρες = 360 ανθρώπινα έτη. Η συγκεκριμένη χρονική περίοδος για την οποία γίνεται λόγος είναι 31 π.Χ. έως 330 μ.Χ.. Το γεγονός που καθορίζει την έναρξη των 360 ετών είναι η μάχη του Ακτίου, το 31 π.Χ.. Η μάχη αυτή καθώς και τα συναφή γεγονότα, παρουσιάζονται με αρκετές λεπτομέρειες στα επόμενα εδάφια, προσδιορίζοντας με τον τρόπο αυτό την έναρξη του καιρού αυτού. Το γεγονός που καθορίζει το τέλος του καιρού αυτού, το 330 μ.Χ., είναι η μεταφορά της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στη Κωνσταντινούπολη από τον Μ. Κωνσταντίνο (εδ.29).
Δαν. 11:25 Και θα διεγείρει τη δύναμή του [Ρώμη – Οκταβιανός] και την καρδιά του ενάντια στον βασιλιά τού νότου [Μάρκος Αντώνιος] με μεγάλη δύναμη· και ο βασιλιάς τού νότου θα σηκωθεί σε πόλεμο [μάχη του Ακτίου] μαζί με μεγάλη δύναμη και υπερβολικά ισχυρή· όμως, δεν θα μπορέσει να σταθεί [ο Μάρκος Αντώνιος]· επειδή, θα μηχανευτούν μηχανές εναντίον του.
Ο Οκταβιανός, στις 2 Σεπτ. 31 π.Χ., έσυρε τον Μάρκο Αντώνιο και την Κλεοπάτρα σε πόλεμο σε μια μεγάλη ναυμαχία στο Ακτιο. Αυτή είναι η σημαντικότερη ημερομηνία για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γιατί έκρινε την τύχη της ανώτατης ηγεσίας του ρωμαϊκού κράτους. Στα μέσα της μάχης η Κλεοπάτρα, φοβούμενη για την ασφάλειά της, απέσυρε το πλοίο της. Τα αιγυπτιακά πλοία βλέποντας την οπισθοχώρησή της την ακολούθησαν, αφήνοντας τον υπόλοιπο στόλο να υποστεί δεινή ήττα.
Δαν. 11:26 Και αυτοί που τρώνε τα φαγητά του [Μάρκος Αντώνιος], θα τον συντρίψουν· και ο στρατός του θα πλημμυρίσει· και πολλοί θα πέσουν φονευμένοι.
Το μεγαλύτερο μέρος του πεζικού του Μάρκου Αντώνιου, βλέποντας την αρνητική εξέλιξη της μάχης, αυτομόλησε, ενώθηκε με τον Οκταβιανό και διέλυσαν τους υπολοίπους που έμειναν πιστοί στον Αντώνιο. Ο ίδιος ο Μάρκος Αντώνιος, εγκαταλειμμένος από φίλους και συμμάχους, αργότερα αυτοκτόνησε στην Αίγυπτο.
Δαν. 11:27 Και οι καρδιές και των δύο αυτών βασιλιάδων [Αντώνιος, Οκταβιανός] θα είναι μέσα στην πονηρία, και θα μιλούν ψέματα στο ίδιο τραπέζι· αλλά, αυτό δεν θα ευδοκιμήσει, επειδή, ακόμα το τέλος θα είναι στον ορισμένο καιρό.
Τόσο ο Μάρκος Αντώνιος όσο και ο Οκταβιανός ενδιαφέρονταν και φιλοδοξούσαν να κυριαρχήσουν παγκόσμια διατηρώντας μια ψεύτική συμμαχία. Ο Αντώνιος, το 40 π.Χ., είχε επιχειρήσει να στερεώσει τις σχέσεις του με τον Οκταβιανό όταν παντρεύτηκε την αδελφή του Οκταβιανού, την Οκταβία. Ομως ο Μάρκος Αντώνιος εγκατέλειψε (37 π.Χ.) την Οκταβία και τελικώς της έδωσε διαζύγιο (32 π.Χ.), εξαιτίας της αγάπης του για την Κλεοπάτρα.
Δαν. 11:28 Τότε, θα επιστρέψει [Οκταβιανός] στη γη του με μεγάλον πλούτο· και η καρδιά του [ηγεμόνα της Ρώμης –Βεσπασιανός, Τίτος] θα είναι ενάντια στην άγια διαθήκη· και θα ενεργήσει [καταστροφή της Ιουδαίας], και θα επιστρέψει στη γη του.
Το 30 π.Χ. ο Οκταβιανός κατέλαβε και την Αίγυπτο και μετά την αυτοκτονία του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας επέστρεψε στη Ρώμη θριαμβευτικά με τιμές και πλούτη που είχε μαζέψει από την Αίγυπτο.
Το τμήμα αυτό της προφητείας που ασχολείται με την αρχή και το τέλος του «καιρού», ασχολείται επίσης και με την καταστροφή των Αγίων Τόπων (66-70 μ.Χ.). Προτού πραγματοποιηθεί η καταστροφή αυτή, οι ρωμαίοι αυτοκράτορες που βασίλεψαν μέχρι τότε ήσαν οι: Αύγουστος, Τιβέριος, Καλιγούλας, Κλαύδιος και Νέρωνας. Το 68 μ.Χ. ο Νέρωνας ανέθεσε στον Βεσπασιανό τη διοίκηση της Ιουδαίας. Προσπάθησε τότε να καταστείλει τους επαναστατημένους Ιουδαίους, μέχρις ότου ασκήθηκε συνωμοσία εναντίον του Νέρωνα. Ο Νέρωνας θεωρήθηκε ως δημόσιος εχθρός και αυτοκτόνησε έξω από τη Ρώμη. Ο Βεσπασιανός τότε ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από τις ανατολικές λεγεώνες και ο Τίτος, ο υιός του, ανέλαβε τη διοίκηση της Ιουδαίας και την ολοκλήρωση της καταστολής της επανάστασης. Ο Τίτος πολιόρκησε την Ιερουσαλήμ και η Ιερουσαλήμ έπεσε. Πάνω από ένα εκατομμύριο ψυχές χάθηκαν κατά τον πόλεμο. Ο Τίτος θα επιστρέψει θριαμβευτικά στη Ρώμη ενώ οι Ιουδαίοι που είχαν απορρίψει τον Χριστό αποκόπηκαν από τα πάτρια εδάφη τους.
Δαν. 11:29 Στον ορισμένο καιρό [330 μ.Χ.] θα επιστρέψει [Ρώμη –Μ. Κωνσταντίνος], και θάρθει προς τον νότο [προς Κωνσταντινούπολη από τη μεριά της Αιγύπτου]· όμως, η τελευταία φορά δεν θα είναι όπως η πρώτη [θριαμβευτική επιστροφή στη Ρώμη από την Αίγυπτο του Καίσαρα]·
Μετά το τέλος του «ορισμένου καιρού» δηλαδή των 360 ετών, το 330 μ.Χ., η πρωτεύουσα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας απομακρύνεται από τη Ρώμη για να πάει στην Κωνσταντινούπολη. Το γεγονός αυτό σηματοδοτεί τη σταδιακή παρακμή και την τελική πτώση της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η μεταφορά από τη Ρώμη προς τα πίσω (ανατολικά προς την πλευρά της Αιγύπτου) και λίγο νοτιότερα στην Κωνσταντινούπολη δεν συμπεριλαμβάνει δόξα και τιμές διότι οδηγεί στην πτώση του ηθικού στην πόλη της Ρώμης και τελικώς στην καταστροφή της. Μετά το θάνατο του Μ. Κωνσταντίνου (22 Μαίου 337 μ.Χ.), η αυτοκρατορία διαιρέθηκε και αμέσως μετά οι βάρβαροι του βορρά (351 μ.Χ.) άρχισαν να την λεηλατούν.
Δαν. 11:30 επειδή, τα πλοία των Κητιαίων [Βάνδαλοι] θάρθουν εναντίον του [Ρώμη]· και θα ταπεινωθεί [Ρώμη], και θα επιστρέψει, και θα θυμώσει ενάντια στην άγια διαθήκη [Αγία Γραφή]· και θα ενεργήσει [παπισμός], και θα επιστρέψει [οι αυτοκράτορες του ανατολικού τμήματος επιστρέφουν στη Ρώμη], και θα συνεννοηθεί μαζί μ' εκείνους [παπισμός] που εγκαταλείπουν την άγια διαθήκη [Αγία Γραφή].
Κιττίμ ήταν αρχαία ονομασία της Κύπρου, όταν οι Φοίνικες εγκαταστάθηκαν στη Λάρνακα. Εν συνεχεία αυτοί μετανάστευσαν δυτικά δημιουργώντας πολιτισμό στην Αφρική και την Ισπανία. Η περιοχή Κιττίμ καταλήφθηκε από τους Βάνδαλους και τον Γιζέριχο (428 -468 μ.Χ.). ο οποίος την περίοδο της βασιλείας του διεξήγαγε ναυτικό πόλεμο ενάντια στην αυτοκρατορία. Οι επαρχίες της Ρώμης ερημώθηκαν ενώ η ίδια η Ρώμη λεηλατήθηκε για 14 ημέρες (455 μ.Χ.). Οι επιθέσεις των Βανδάλων λύπησαν τους Ρωμαίους και μεγάλες προσπάθειες καταβλήθηκαν να αφαιρεθεί από τον Γιζέριχο η κυριαρχία στη θάλασσα. Το 457 μ.Χ., ο δυτικός αυτοκράτορας Μαζοριανός έκανε την πρώτη προσπάθεια προς το σκοπό αυτό ενώ το 468 μ.Χ. ο ανατολικός αυτοκράτορας Λέων Ι, θα «επιστρέψει» βοηθώντας τη Ρώμη, όμως και οι δύο προσπάθειες ήσαν αποτυχημένες.
Μερικά χρόνια αργότερα η ιστορία καταγράφει την άνοδο του παπισμού στην ηγεσία της Ρώμης. Οι εχθροί της παπικής Ρώμης, οι Γότθοι είχαν ασπαστεί τον αρειανισμό. Ο Ιουστινιανός, για τον σκοπό αυτό, προκειμένου να εξαφανίσει την αίρεση αυτή, εξέδωσε διάταγμα το οποίο τοποθετούσε ως κεφαλή όλης της εκκλησίας και του έδωσε την αρμοδιότητα να συνετίζει τους αιρετικούς. Εξαιτίας της αίρεσης του αρειανισμού η Αγία Γραφή εθεωρείτο ως ένα επικίνδυνο βιβλίο το οποίο δεν θα έπρεπε να διαβάζεται από τους απλούς ανθρώπους. Για τις όποιες διαφωνίες επί θρησκευτικών θεμάτων, αρμόδιος να τις επιλύσεις ήταν μόνο ο πάπας.
Οι καθολικοί αυτοκράτορες της ανατολικής αυτοκρατορίας «επιστρέφουν» για να βοηθήσουν την παπική Ρώμη ώστε να εξαλείψει την αίρεση του αρειανισμού. Οι ανατολικοί αυτοκράτορες ήσαν κυρίως υπεύθυνοι για την καταστροφή των βαρβαρικών εθνών που υιοθέτησαν τον αρειανισμό. Τα έθνη αυτά περιγράφονται και ως τα 3 κέρατα που ξεριζώθηκαν από την κεφαλή του θηρίου με τα 10 κέρατα (Δαν. 7:8,20,24). Αυτά τα 3 κέρατα ήσαν, οι Ερούλοι με αρχηγό τον Οδόακρο (ξεριζώθηκε από τον Ζήνωνα το 493 μ.Χ.), οι Βάνδαλοι (ξεριζώθηκαν το 534 μ.Χ.) και οι Οστρογότθοι (ξεριζώθηκαν από τον Ιουστινιανό το 538 μ.Χ.).
Δαν. 11:31 Και οι βραχίονες θα σηκωθούν εξαιτίας του [παπισμός], και θα βεβηλώσουν [βάρβαροι] το αγιαστήριο της δύναμης [Ρώμη], και θα αφαιρέσουν την παντοτινή θυσία [παγανισμός], και θα στήσουν το βδέλυγμα της ερήμωσης [παπισμός].
Η Ρώμη, το άδυτο της δύναμης, βεβηλώθηκε από τις επιθέσεις των βαρβάρων. Το 410 μ.Χ. οι Βησιγότθοι υπό τον Αλάριχο λεηλάτησαν τη Ρώμη και το 455 μ.Χ. οι Βάνδαλοι υπό τον Γιζέριχο έκαναν το ίδιο. Τελικώς το 476 μ.Χ. οι Ερούλοι υπό τον Οδόακρο ξεσήκωσαν επανάσταση κατά την οποία κατέλαβαν τη Ρώμη.
Η λέξη «θυσία» δεν υπάρχει στο πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο και εσφαλμένα έχει προστεθεί. Ο παγανισμός είναι η παντοτινή – καθημερινή – συνεχής δύναμη που αναφέρεται εδώ όπως και στο Δαν.8:12. Η συνεχής αυτή δύναμη, ο παγανισμός, αφαιρέθηκε από τα βαρβαρικά έθνη και ιδιαίτερα από τους Φράγκους, οι οποίοι έως το 508 μ.Χ. άφησαν πίσω την ειδωλολατρία και υιοθέτησαν τον καθολικό χριστιανισμό. Το 496 μ.Χ. ο βασιλιάς των Φράγκων, Κλόβις, ασπάστηκε τον καθολικισμό παρασύροντας και τους άλλους λαούς που είσαν ειδωλολάτρες. Μάλιστα πρωτοστάτησε ενάντια στην εκστρατεία της καθολικής εκκλησίας απέναντι Γοτθικά βασίλεια που ασπάστηκαν τον αρειανισμό. Το 507 μ.Χ. ο Κλόβις νίκησε τους Βησιγότθους. Το 508 μ.Χ. ο Οστρογότθος βασιλιάς της Ιταλίας Θεοδώριχος έκανε ειρήνη με τον Κλόβι. Τα δυτικά γοτθικά και βουργουνδιανά βασίλεια κατακτήθηκαν από αυτόν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι Φράγκοι ανήλθαν σε ισχύ και ήσαν αυτοί και όχι οι Γότθοι αυτοί που θα αποφάσιζαν το μέλλον της καθολικής πίστης στη Δύση.
Με την υποστήριξη των Φράγκων, ο επίσκοπος Ρώμης ανήλθε σε μια θέση δύναμης και επιρροής στη Δύση. Το 533 μ.Χ. ο ανατολικός αυτοκράτορας Ιουστινιανός υποστηρίχθηκε από τον επίσκοπο Ρώμης στον πόλεμό του εναντίον των Βανδάλων. Την υποστήριξη αυτή την κέρδισε εκδίδοντας διάταγμα που αναγνώριζε τα πρωτεία στον πάπα. Το διάταγμα αυτό έλαβε ουσιαστική ισχύ το 538 μ.Χ. όταν ηττήθηκαν οι Γότθοι από τον Βελισάριο και απελευθερώθηκε η Ρώμη.
Δαν. 11:32 Κι εκείνους που ανομούν στη διαθήκη [Αγία Γραφή], θα τους διαφθείρει [πάπας] με κολακείες· ο λαός, όμως, που γνωρίζει τον Θεό του, θα ισχύσει και θα κατορθώσει.
Τα διατάγματα των παπών και οι αποφάσεις των παπικών συμβουλίων και συνόδων διέστρεψαν τα δόγματα της Αγίας Γραφής και διέφθειραν τις αλήθειες της. Ο πάπας ενθάρρυνε την εκχώρηση πλούτου, θέσεων και τιμών προς εκείνους που τιμούν το πρόσωπό του.
Δαν. 11:33 Και οι συνετοί τού λαού θα διδάξουν πολλούς· όμως, θα πέσουν με ρομφαία, και με φλόγα, με αιχμαλωσία, και με λαφυραγώγηση, πολλών ημερών [1260 χρόνια].
Κατά την περίοδο του Μεσαίωνα, όσοι αντιστέκονταν στον παπισμό έπεφταν με τη ρομφαία και ρίχνονταν στην πυρά. Πιο γνωστοί ανάμεσα στις ομάδες ανθρώπων που αντιστάθηκαν στον παπισμό ήσαν οι Βαλδένσιοι, οι Αλβιγηνοί και οι Ουγενότοι. Εδειξαν γενναιότητα και ανδρεία στις ιεραποστολικές τους προσπάθειες και κατά τους διωγμούς που υπέστησαν. Οι πολλές ημέρες που αναφέρει το εδάφιο είναι τα 1260 χρόνια της παπικής κυριαρχίας από το 538 έως το 1798 μ.Χ.. (καιρός, καιροί και ήμισυ καιρού = 3,5 προφ. χρόνια = 1260 προφ, ημέρες = 1260 έτη)
Δαν. 11:34 Και όταν πέσουν, θα βοηθηθούν [οι Μεταρρυθμιστές] με μικρή βοήθεια [προτεσταντική Μεταρρύθμιση]· πολλοί, όμως, θα προστεθούν σ' αυτούς με κολακείες.
Από το 1517 μ.Χ. και εντεύθεν, τα Γερμανικά κρατίδια ήταν τα πρώτα που ασπάσθηκαν τον προτεσταντισμό και προστάτεψαν τους Μεταρρυθμιστές από την οργή του παπισμού. Ο προτεσταντισμός ρίζωσε σε σημαντικό μέρος της Ευρώπης: Ελβετία, Γερμανία, Ολλανδία, Μεγάλη Βρετανία και έτσι δόθηκε αυτή η «μικρή βοήθεια» στους Μετταρυθμιστές. Πολλοί όμως ήταν εκείνοι που υιοθέτησαν τον προτεσταντισμό υποκινούμενοι από ευτελή κίνητρα και για το προσωπικό τους όφελος.
Δαν. 11:35 Και από τους συνετούς [Μεταρρυθμιστές] θα πέσουν, για να δοκιμαστούν, και να καθαριστούν, και να λευκανθούν, μέχρι τον έσχατο καιρό [1798 μ.Χ.]· επειδή, κι αυτό θα γίνει στον ορισμένο καιρό.
Αν και περιορίστηκε λόγω της Μεταρρύθμισης, οι διωγμοί του παπισμού ενάντια στους προτεστάντες συνεχίστηκαν έως «τον έσχατο καιρό», το 1798 μ.Χ.. Τον «ορισμένο καιρό» (10 Φεβ. 1798 μ.Χ.) τα 1260 χρόνια έφτασαν στο τέλος τους και μέσω της παρέμβασης της Γαλλίας, ο παπισμός έπεσε. Η Ρώμη έπεσε στα χέρια του Γάλλου στρατηγού Μπερτιέ και ο πάπας Πίος VI πιάστηκε αιχμάλωτος και πέθανε αργότερα στη Γαλλία (29 Αυγ. 1799 μ.Χ.).
Στο κομβικό αυτό σημείο της προφητείας φτάνουμε στον «έσχατο καιρό» ο οποίος αρχίζει από το 1798 μ.Χ.. Επίσης η προφητεία των 2.300 ημερονυκτίων (2300 έτη) πρόκειται και αυτή να φτάσει στο τέλος της μέσα στον έσχατο καιρό. «...Εννόησε, γιε ανθρώπου· επειδή, η όραση είναι για τους έσχατους καιρούς.» Δαν.8:17. Ο Γαβριήλ ξεκινά τώρα να δείξει στον Δανιήλ με πολλές λεπτομέρειες (εδ.36-45) τα γεγονότα που θα εκτυλιχθούν στον έσχατο καιρό, από το 1798 μ.Χ. μέχρι το τέλος και τη Δευτέρα Παρουσία. Τα γεγονότα αυτά οριοθετούν τον καιρό μέσα στον οποίο εκπληρώνεται και η προφητεία των 2.300 ετών. Στο Δαν.11:35 η προφητεία μας φέρνει ως τον έσχατο καιρό (1798 μ.Χ.), το ίδιο κάνει και στο Δαν.11:40. Συμπεραίνουμε έτσι ότι η προφητεία στο σημείο αυτό, στα εδάφια 36-39 πάει πίσω για να περιγράψει αναλυτικότερα τα γεγονότα που οδηγούν στο 1798 μ.Χ. στο Δαν.11:40. Τα γεγονότα δηλαδή στα επόμενα εδάφια 36-39 εκπληρώνονται λίγο πριν το 1798 μ.Χ..
Δαν. 11:36 Και ο βασιλιάς [Γαλλία] θα κάνει σύμφωνα με τη θέλησή του, και θα υψωθεί, και θα μεγαλυνθεί πιο πάνω από κάθε θεό, και θα μιλήσει [θεσπίζοντας νόμους] αλαζονικά ενάντια στον Θεό των θεών, και θα ευημερεί, μέχρις ότου συντελεστεί η οργή· επειδή, το ορισμένο θα γίνει.
Ενας ισχυρός βασιλιάς ή βασίλειο περιγράφεται εδώ. Πρόκειται για το Γαλλικό κράτος το οποίο διακήρυξε ότι ήταν άθεο και ότι δεν έχει «κανένα θεό» (εδ.37). Ενα έθνος «μιλάει» μέσω της νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας του. Η Γαλλία εν μέσω της επανάστασης, το 1793 μ.Χ., εξέδωσε διάταγμα με το οποίο διακήρυξε ότι είναι μια αθεϊστική δημοκρατία και αρνήθηκε πλήρως την ύπαρξη του Θεού. Η Αγία Γραφή απαγορεύτηκε και οι εκκλησίες βεβηλώθηκαν και έκλεισαν. Η Γαλλία ύψωσε ως έθνος το χέρι της με θρασύτητα επαναστατώντας εναντίον του Θεού.
Δαν. 11:37 Και δεν θα φροντίζει [Γαλλία] για τους θεούς των πατέρων του ούτε για τις επιθυμίες των γυναικών [το θεσμό του γάμου] ούτε θα φροντίζει για κανέναν θεό {αθεϊσμός]· επειδή, θα μεγαλυνθεί πιο πάνω απ' όλους.
Ο θεσμός του γάμου θεωρήθηκε οτι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα αστικό συμβόλαιο το όποιο έχει ισχύ μόνο σύμφωνα με τη βούληση των δύο μερών, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει στη Γαλλία η ανηθικότητα.
Δαν. 11:38 Ενώ στον τόπο του [Γαλλία] θα δοξάσει τον θεό Μαουζείμ [θεά της Λογικής]· και θα τιμήσει έναν θεό, με χρυσάφι και ασήμι, και με πολύτιμες πέτρες, και με επιθυμητά πράγματα, που οι πατέρες του δεν γνώρισαν.
Καθώς η άθεη Γαλλία επέλεξε τον κύριο της θέλησής της, δεν άργησε να πέσει στην αναρχία. Οι ηγέτες της Γαλλίας φοβούμενοι ότι θα χάσουν τη δύναμή τους μέσα στην οχλαγωγία που επικράτησε, εισήγαγαν τη λατρεία της θεάς της Λογικής (21 Μαίου 1799 μ.Χ.) σε μια προσπάθεια να ελέγξουν τους ανθρώπους και να τους δώσουν ένα αντικείμενο στο οποίο θα μπορούσαν να πιστέψουν.
Δαν. 11:39 Έτσι θα κάνει [Γαλλία] στα οχυρώματα Μαουζείμ μαζί με έναν ξένο θεό [θεά της Λογικής]· όσοι τον γνωρίσουν, σ' αυτούς θα πληθύνει τη δόξα· και θα τους κάνει να εξουσιάσουν επάνω σε πολλούς, και θα διαμοιράσει τη γη με τιμή.
Οι ιερόσυλες τελετουργίες προς τιμήν της θεάς της Λογικής ξεκίνησαν από το Παρίσι και επεκτάθηκαν σε όλη τη Γαλλία. Τα επαναστατικά δικαστήρια δήμευσαν τα δύο τρίτα της γης στη Γαλλία και τα έσοδα γέμισαν το δημόσιο ταμείο και χρηματοδότησαν τη Γαλλική κυβέρνηση.
Η Γαλλική επανάσταση (1789-1799 μ.Χ.) όπως προφητικά περιγράφεται στην Αποκάλυψη 11:3-13 σηματοδοτεί τον ίδιο καιρό με τα εδάφια αυτά του Δανιήλ 11:36-40. Σηματοδοτεί το τέλος των 1260 ετών. Και οι δύο προφητείες καθορίζουν ότι ο έσχατος καιρός ξεκινάει το 1798 μ.Χ..
Το επόμενο εδάφιο επανεισάγει τον βασιλιά του βορρά και τον βασιλιά του νότου. Η γεωγραφική τοποθέτηση των δυνάμεων αυτών δεν είναι διαφορετική σε σχέση με αυτήν που ήταν στην αρχή της όρασης διότι δεν υπάρχει τίποτα που να υποδεικνύει μια τέτοια αλλαγή. Επομένως και πάλι κοιτάμε νότια της Ιερουσαλήμ, στην Αίγυπτο και στα εδάφη βόρεια της, που τότε ήταν υπό την κατοχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Δαν. 11:40 Και στον έσχατο καιρό [1798 μ.Χ.], ο βασιλιάς τού νότου [οι Μαμελούκοι] θα συγκρουστεί [μάχη των Πυραμίδων] μαζί του [Ναπολέοντας]· και ο βασιλιάς τού βορρά [Οθωμανοί Τούρκοι] θάρθει εναντίον του [Ναπολέοντα] σαν ανεμοστρόβιλος, με άμαξες [τουρκικό πυροβολικό], και με καβαλάρηδες [τουρκικό ιππικό], και με πολλά πλοία [των Βρετανών, Ρώσων και Τούρκων]· και θάρθουν [οι Οθωμανοί] στους τόπους, και θα πλημμυρίσουν, και θα διαβούν·
«Στον έσχατο καιρό», το 1798 μ.Χ., ο Ναπολέων Βοναπάρτης ανέλαβε την απόλυτη ηγεσία στον πόλεμο εναντίον της Βρετανίας ο οποίος επρόκειτο να διεξαχθεί εμμέσως διαμέσου της Αιγύπτου. Ο Ναπολέοντας κατέπλευσε στην Αλεξάνδρεια (5 Ιουλ. 1798) με 232 πλοία, 2.000 κανόνια και 32.000 στρατιώτες. Η Αλεξάνδρεια έπεσε και οχυρώθηκε. Στη μάχη των Πυραμίδων (21 Ιουλ. 1798) οι αιγύπτιοι μαμελούκοι ηττήθηκαν από τις πειθαρχημένες γαλλικές λεγεώνες. Ο Ναπολέων κατέλαβε το Κάιρο και η Αίγυπτος παραδόθηκε με μικρή μόνο αντίσταση.
Ο Βρετανός ναύαρχος Νέλσων, στις 1 Αυγ. 1798, ανακάλυψε τα γαλλικά πλοία σε ένα από τα στόμια του Νείλου, στον κόλπο του Αμπουκίρ και τα βύθισε αποκόπτοντας έτσι τον γαλλικό στρατό από τη Γαλλία.
Ο Οθωμανός σουλτάνος, Σελίμ Γ΄, στις 11 Σεπτ. 1798, ανακήρυξε πόλεμο εναντίον της Γαλλίας. Ο Ναπολέων, θέλοντας να κατοχυρώσει τις θέσεις του, στις 27 Φεβ. 1798, προέλασε προς την Συρία και πολιόρκησε την Ακρα. Οι ορδές των τούρκων μουσουλμάνων κατέκλυσαν τότε τη χώρα και επιτίθονταν στις γαλλικές λεγεώνες υποχρεώνοντας τον Ναπολέοντα να υποχωρήσει δύο φορές από την πολιορκία. Δημιουργήθηκαν ρήγματα στο οχυρό της Ακρας, όμως οι Τούρκοι πολέμησαν γενναία και εμπόδισαν την κατάληψη της. Μετά από πολιορκία 60 ημερών, ο Ναπολέων δεν μπορούσε να υποστηρίξει τη θέση του και στις 29 Μαίου 1799 επέστρεψε στην Αίγυπτο.
Η Ρωσία και η Οθωμανική αυτοκρατορία υπέγραψαν συνθήκη με τους Βρετανούς και έτσι η Μεσόγειος θάλασσα τελούσε υπό τον έλεγχο των βρετανών. Ο βρετανικός και ρωσικός στόλος υποστήριξε τον τουρκικό.
Δαν. 11:41 θα μπει ακόμα μέσα στη γη της δόξας [Παλαιστίνη], και πολλοί θα καταστραφούν· αυτοί, όμως, θα διασωθούν από το χέρι του, ο Εδώμ, και ο Μωάβ, και οι πρώτοι των γιων τού Αμμών.
Οι Τούρκοι κατεδίωξαν τους Γάλλους στην Παλαιστίνη, η οποία κατακτήθηκε και έπεσε στα καταπιεστικά χέρια τους. Ωστόσο οι Τούρκοι δεν κατέκτησαν τις περιοχές ανατολικά του Ιορδάνη.
Δαν. 11:42 Και θα εκτείνει [οι Οθωμανοί] το χέρι του επάνω στους τόπους· και η γη της Αιγύπτου δεν θα ξεφύγει.
Ο τουρκικός στόλος αποβιβάστηκε με 18.000 άνδρες στον κόλπο του Αμπουκίρ, στην Αίγυπτο.
Ο Ναπολέων αμέσως τους επιτέθηκε και τους έτρεψε σε φυγή αποκαθιστώντας τη γαλλική εξουσία στην Αίγυπτο. Ομως σοβαρές αποτυχίες του γαλλικού στρατού στην Ευρώπη ανάγκασαν τον Ναπολέοντα να κοιτάξει τα συμφέροντα της δικής του χώρας και να επιστρέψει στη Γαλλία (22 Αυγ.1799).
Στην Γαλλία ο Ναπολέων εντάχθηκε σε μια συνωμοσία μέσω της οποίας πήρε την εξουσία από την κυβέρνηση και έγινε στρατιωτικός δικτάτορας της Γαλλίας (9 Νοε. 1799).
Ο Ναπολέων αντέστρεψε το έργο της γαλλικής επανάστασης. Ανοιξε πάλι τις εκκλησίες για τη χριστιανική λατρεία και απελευθέρωσε τους θρησκευτικούς ηγέτες από τις γαλλικές φυλακές. Το 1801 ο Ναπολέων αποκατέστησε την καθολική εκκλησία ως την επίσημη εκκλησία του κράτους.
Την ίδια χρονιά οι Βρετανοί αποφάσισαν να αποσπάσουν την Αίγυπτο από τους γάλλους. Στις 13 Μαρ. 1801 αποβίβασαν δυνάμεις στο Αμπουκίρ, αναγκάζοντας τους γάλλους να οπισθοχωρήσουν. Ο τουρκικός στόλος ενισχύσεις και ο μέγας Βεζίρης (ο Οθωμανός στρατηγός) πλησίασε τη Συρία με έναν μεγάλο στρατό 20.000 ανδρών. Οι Γάλλοι περικυκλώθηκαν στο Κάιρο και συνθηκολόγησαν (27 Ιουν. 1801). Οι Γάλλοι εγκατέλειψαν την Αίγυπτο και έμειναν οι Μαμελούκοι που πολέμησαν εναντίον των Τούρκων. Μετά από μεγάλες σφαγές στο Κάιρο το 1805 και 1811 καταστράφηκε η δύναμη των αιγυπτίων μαμελούκων.
Δαν. 11:43 Και θα κυριεύσει [οι Οθωμανοί] τούς θησαυρούς από το χρυσάφι και από το ασήμι, και όλα τα επιθυμητά της Αιγύπτου· και οι Λίβυοι και οι Αιθίοπες θα είναι πίσω από τα βήματά του.
Οι Τούρκοι αντί να εμπλακούν στις υποθέσεις της Αιγύπτου, της επέβαλαν βαρείς φόρους υποτελείας. Οι Λίβυοι και οι Αιθίοπες (άραβες που δεν είχαν κατακτηθεί) επίσης πλήρωναν φόρους για να κερδίσουν την υποστήριξη των Οθωμανών Τούρκων.
Δαν. 11:44 Όμως, αγγελίες από την ανατολή [Περσία] και από τον βορρά [Ρωσία] θα τον ταράξουν [τους Οθωμανούς]· γι' αυτό, θα βγει έξω με μεγάλον θυμό [Κριμαϊκός πόλεμος], για να αφανίσει, και να εξολοθρεύσει πολλούς.
Η παρακμάζουσα οθωμανική αυτοκρατορία ταράχθηκε τόσο από την περσική όσο και από την ρωσική εχθρότητα. Η πιο επιθετική δύναμη αποδείχθηκε οτι ήταν η Ρωσία.
Κατά τον Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο (1806-1812), η Ρωσία κέρδισε τον έλεγχο της βόρειας πλευράς της Μαύρης θάλασσας. Στη συνέχεια, θέλοντας οι Ρώσοι να αποκτήσουν πολιτική επιρροή στα Βαλκάνια κατέλαβαν την Ανδριανούπολη (1828-1829) και προχώρησαν μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι ζήτησαν ειρήνη (1829). Οι Ρώσοι αργότερα κατέλαβαν τα Δαρδανέλια (1833) με το πρόσχημα οτι έπρεπε να προστατέψουν τον Οθωμανό Σουλτάνο από τις δυνάμεις του Μοχάμεντ Αλί της Αιγύπτου.
Οι προσπάθειες της Ρωσίας να επωφεληθεί από τη συνεχιζόμενη παρακμή της οθωμανικής αυτοκρατορίας απειλούσε την ισορροπία των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην ανατολή και τελικώς οδήγησε στον Κριμαϊκό πόλεμο (1853-1856). Με την υποστήριξη των Βρετανών και των Γάλλων η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο στη Ρωσία (11 Οκτ. 1853). Ο τουρκικός στόλος καταστράφηκε στο λιμάνι της Σινώπης. Η Βρετανία και η Γαλλία κήρυξαν τον πόλεμο στη Ρωσία (28 Μαρ. 1854) και αποβίβασαν στρατό στην Κριμαία (Σεπτ. 1854). Παρά τις κάποιες αιματηρές νίκες ο πόλεμος συνεχιζόταν και οι Ρώσοι αρνούνταν να συνθηκολογήσουν. Τελικώς η Σεβαστούπολη έπεσε (9 Σεπτ. 1855) αλλά μόνο όταν η Αυστρία απείλησε να μπει στον πόλεμο, οι Ρώσοι συμφώνησαν να κάνουν ειρήνη. Κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου περισσότεροι ήταν αυτοί που χάθηκαν λόγω αρρωστιών από αυτούς που έπεσαν στα πεδία των μαχών.
Δαν. 11:45α Και θα στήσει [Οθωμανοί - μουσουλμάνοι] τις σκηνές τής βασιλικής του κατοίκησης [τεμένη] ανάμεσα στις θάλασσες, επάνω στο ένδοξο βουνό τής αγιότητας [Ιερουσαλήμ]· ...
Η αντίστοιχη της εβραϊκής λέξης «σκηνή» στο πρωτότυπο σημαίνει «τόπος λατρείας». Η λέξη είναι στον πληθυντικό γεγονός που σημαίνει περισσότερους από έναν τόπους λατρείας. Το ένδοξο βουνό της αγιότητας που βρίσκεται ανάμεσα στις θάλασσες δεν είναι άλλο από το όρος Σιών στην Ιερουσαλήμ. Στην εποχή μας το όρος Σιών είναι ένας άγιος τόπος του μωαμεθανισμού, που στην αραβική γλώσσα ονομάζεται «Ελ χαράμ ες σαριφ» που σημαίνει το «σεβάσμιο ιερό» και υπάρχουν επτά μουσουλμανικά τεμένη στον άγιο αυτό τόπο. Το πιο γνωστό από αυτά ονομάζεται «Κουμπάτ ες Σακρά» - «Θόλος του βράχου» (πιο γνωστό με την λανθασμένη ονομασία ως τέμενος του Ομάρ).
Η οθωμανική αυτοκρατορία κατασκεύασε κάποια από τα τεμένη αυτά και συντήρησε και ανακαίνισε κάποια άλλα διότι τότε η Τουρκία ήταν επικεφαλής της μωαμεθανικής θρησκείας.
Δαν. 11:45β ... όμως, θάρθει στο τέλος του, και δεν θα υπάρχει εκείνος που να τον βοηθάει.
Το δεύτερο αυτό τμήμα του εδαφίου 45 δεν έχει ακόμα εκπληρωθεί.
Στο τέλος του Ρωσο-Τουρκικού πολέμου (1878) οι Οθωμανοί έχασαν τον έλεγχο των Βαλκανίων. Κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο μετά από μια αραβική εξέγερση καθοδηγούμενη από τους Βρετανούς, απελευθερώθηκαν (Ιουν. 1916) οι αραβικές περιοχές που τελούσαν υπό τον έλεγχο των Οθωμανών. Οι σύμμαχοι (Βρετανία και Γαλλία) κράτησαν τις περιοχές αυτές συμπεριλαμβανομένης και της Παλαιστίνης, μέχρις ότου απέκτησαν την ανεξαρτησία τους.
Βλέπουμε λοιπόν ότι εδώ και ενάμιση αιώνα ο βασιλιάς του βορρά, η τουρκική δύναμη, συνεχώς περιορίζεται. Ο μόνος λόγος που κρατήθηκε μέχρι τώρα είναι διότι υπήρχε «εκείνος που τον βοηθάει», οι μεγάλες δυνάμεις δηλαδή, οι οποίες έχουν συμφέρον να παραμείνει η Τουρκία στα εδάφη της αυτά ώστε να μην προκύψει κενό που θα το εκμεταλλευόταν η Ρωσία. Ομως η προφητεία αυτή προβλέπει οτι κάποια στιγμή η Τουρκία θα στερηθεί αυτής της βοήθειας και θα διαλυθεί ολοκληρωτικά. Το πιο πιθανό είναι να συμβεί αυτό μέσω ενός νέου πολέμου με τη Ρωσία. Το γεγονός αυτό θα σηματοδοτήσει ότι το τέλος του κόσμου είναι πλέον πολύ κοντά, καθώς βλέπουμε ότι στο επόμενο εδάφιο (στο κεφάλαιο 12):
Δαν. 12:1 Και κατά τον καιρό εκείνο θα εγερθεί ο Μιχαήλ, ο μεγάλος άρχοντας, που στέκεται για τους γιους τού λαού σου· και θα είναι καιρός θλίψης, που ποτέ δεν έχει γίνει αφότου υπήρξε έθνος, μέχρις εκείνον τον καιρό· και κατά τον καιρό εκείνο ο λαός σου θα διασωθεί, κάθε ένας που θα βρεθεί γραμμένος μέσα στο βιβλίο.
Δαν. 12:2 Και πολλοί απ' αυτούς που κοιμούνται μέσα στο χώμα τής γης, θα σηκωθούν, οι μεν σε αιώνια ζωή, οι δε σε ονειδισμό και αιώνια καταισχύνη.