Η πρώτη και μεγαλύτερη απάτη του σατανά.

Τι συμβαίνει κατά τον θάνατο ; Η ψυχή είναι αθάνατη ;

 

Ένα από τα πλέον σοβαρά θέματα που απασχόλησαν τον άνθρωπο ανά τους αιώνες είναι το ερώτημα του τι συμβαίνει κατά το θάνατο. Το απόλυτο μυστήριο. Μήπως άραγε μετά το θάνατο λαμβάνουμε αμέσως το μισθό μας και πηγαίνουμε απευθείας στον παράδεισο (αν τα έργα μας ήταν καλά) ή στην κόλαση (αν τα έργα μας ήταν κακά); Πολλοί χριστιανοί έχουν πιστέψει (γιατί έτσι διδάχθηκαν) ότι οι ασεβείς πηγαίνουν απευθείας στην κόλαση όπου καίγονται αιωνίως μέσα στη φωτιά. Κάποιοι άλλοι, επηρεασμένοι από τις θεωρίες της Νέας Εποχής, έχουν ασπασθεί δοξασίες ανατολικών θρησκειών που διδάσκουν ότι η ψυχή του ανθρώπου ζει αιώνια και απλώς μετενσαρκώνεται διαρκώς μέσα από νέους κύκλους ζωής έως ότου φτάσει ένα ανώτατο σημείο – τη θέωση. Επίσης οι έλληνες φιλόσοφοι πίστευαν ότι αν και το σώμα του ανθρώπου είναι θνητό η ψυχή του είναι αθάνατη και μετά το θάνατο κατεβαίνει στον Άδη όπου συνεχίζει τη ζωή της. Ο Πλάτωνας δίδασκε ότι το ανθρώπινο σώμα δεν είναι παρά ένα κέλυφος που περικλείει μια αθάνατη ψυχή η οποία κατά τον θάνατο απελευθερώνεται από τα δεσμά της.

Σε αυτή τη μελέτη θα προσπαθήσουμε να μελετήσουμε αυτά τα ερωτήματα και να δούμε τι πραγματικά διδάσκει η Αγία Γραφή γύρω από τα θέματα αυτά. Όπως θα δούμε, ο Λόγος του Θεού δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας.

                                                            

 

 

1.               Γιατί υπάρχει θάνατος; Πως προήλθε;

 

Στο βιβλίο της Γένεσης διαβάζουμε ότι ο Θεός δημιούργησε έναν τέλειο κόσμο και κατά την έκτη ημέρα ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα. Δημιουργήθηκαν κατά έναν τέλειο τρόπο και διέθεταν απόλυτη υγεία και ευρωστία διότι έγιναν κατ’ εικόνα Θεού. Μάλιστα θα μπορούσαν να ζήσουν αιώνια αν δεν είχαν διαλέξει να αθετήσουν την εντολή του Θεού. Ο Θεός του είχε πει οτι μπορούν να ζουν αιώνια υπό έναν όρο. Να δείξουν τυφλή εμπιστοσύνη και υπακοή σε Εκείνον. Υπακοή, όλη η ύπαρξή τους βασιζόταν στην υπακοή τους στον Θεό. Η μόνη εντολή που ο Θεός τους έδωσε ήταν να μην φάνε από τον καρπό ενός συγκεκριμένου δέντρου του κήπου της Εδέμ.  Αν όμως δεν τηρούσαν την εντολή αυτή, ο Θεός τους είχε προειδοποιήσει τι θα συνέβαινε :

«...διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» Γεν. 2:17

Ο διάβολος όμως παίρνοντας μορφή φιδιού δελέασε την Εύα να φαει τον απαγορευμένο καρπό λέγοντας της :

«...Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει» Γεν. 3:4.

Όμως η Εύα αποφάσισε να δεχτεί το λόγο του φιδιού πάνω από το λόγο του Θεού και έτσι έφαγε. Και έδωσε και στον Αδάμ και έφαγε κι αυτός και έτσι ο θάνατος εισήλθε στο ανθρώπινο γένος. Ο άνθρωπος χωρίστηκε από τον Θεό, τον Δημιουργό του, από την πηγή της ζωής. Επιπλέον ο Αδάμ προκειμένου να συνέχιζε να ζεί αιώνια έπρεπε να τρώει από το δέντρο της ζωής. Ο Θεός όμως εξεδίωξε τους πρωτόπλαστους από τον παραδείσο έτσι ώστε να μην μπορέσουν να φάνε από το δέντρο της ζωής και ζήσουν αιώνια.

 

«... Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως· Όθεν Κύριος ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, διά να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη.
Και εξεδίωξε τον Αδάμ· και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, διά να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής....»

Γεν. 3:22-24.

 

Αν ο άνθρωπος ήταν ήδη αθάνατος τότε τι νόημα είχε αυτή η απαγόρευση του Θεού, να μην φάγουν από το δέντρο της ζωής, αφού ούτως ή άλλως η ψυχή τους ζούσε αιώνια; Οι πρωτόπλαστοι έχασαν το προνόμιο της αιωνίου ζωής και έτσι άρχισαν να γερνούν μέσα σε ένα κόσμο που τον κυβερνούσε το σκοτάδι μακριά από τις ευλογίες του Θεού. Ο κόσμος μας δηλαδή έγινε ένας κόσμος που κυρίαρχος είναι η αμαρτία και σαν αποτέλεσμα αυτής ο θάνατος.

 

«Διά τούτο καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον·» Ρωμ. 5:12

Αν ο σατανάς είχε αποκαλύψει τον πραγματικό του χαρακτήρα, θα είχε αμέσως απωθηθεί. Εργαζόταν και εξακολουθεί να εργάζεται κρυφά. Μεταχειριζόμενος ως μεσάζοντα το φίδι, το σοφότερο των ζώων τότε, επιτέθηκε στην Εύα. Αν η Εύα απέφευγε να μπλέξει σε συζήτηση με τον πειραστή θα ήταν ασφαλής. Αλλά τόλμησε να πιάσει κουβέντα μαζί του και έπεσε θύμα της πονηρίας του. Με τον ίδιο τρόπο πολλοί νικιούνται και σήμερα. Αμφιβάλλουν και προβάλλουν αντιρρήσεις σε σχέση με τις απαιτήσεις του Θεού και τις σαφείς αλήθειες της Γραφής. Και έτσι αντί να υπακούσουν στις θειικές εντολές παραδέχονται ευχάριστα τις ανθρώπινες θεωρίες οι οποίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά κεκαλυμμένα τεχνάσματα του σατανά. 

Τι συμβαίνει όμως όταν ο άνθρωπος πεθαίνει;

 

 

2.     Τι είναι η ψυχή; Είναι μήπως αθάνατη;

 

Η ψυχή του ανθρώπου...

Πολλοί πιστεύουν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη. Είναι όμως αυτό σωστό; Κάτι τέτοιο επιβεβαιώνεται από τις Γραφές; Πολλοί πιστεύουν ότι όταν ο άνθρωπος πεθαίνει η ψυχή του πηγαίνει στον ουρανό. Οι λέξεις «ψυχή» και «πνεύμα» χρησιμοποιούνται πάνω από 1600 φορές μέσα στην Αγία Γραφή, όμως πουθενά δεν υπονοούν την ύπαρξη ενσυνείδητης ζωής όταν αυτά χωρισθούν από το «σώμα», όταν δηλαδή έχει επέλθει ο θάνατος. Στην Αγία Γραφή η λέξη «ψυχή» υπονοεί συνήθως ένα πρόσωπο, έναν ζωντανό οργανισμό. (π.χ. Λευιτ. 22:6, 7:18-25) Κάποιες φορές υποδηλώνει τη «ζωή» όπως εδώ,

«Εν τη χειρί του οποίου είναι ψυχή πάντων των ζώντων και η πνοή πάσης ανθρωπίνης σαρκός.» Ιώβ 12:10

ή κάποιες άλλες φορές εννοεί τονμυαλό ή τη διάνοια του ανθρώπου όπως εδώ,

«Θέλω σε υμνεί, διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην· θαυμάσια είναι τα έργα σου· και η ψυχή μου κάλλιστα γνωρίζει τούτο.» Ψαλ. 139:14

Η άποψη ότι ενώ το σώμα πεθαίνει, η ψυχή εξακολουθεί να ζει δεν βασίζεται πουθενά στην Αγία Γραφή. Το αντίθετο μάλιστα η Αγία Γραφή διδάσκει ότι η ψυχή που θα αμαρτήσει θα πεθάνει.

«Ιδού, πάσαι αι ψυχαί είναι εμού· ως η ψυχή του πατρός, ούτω και η ψυχή του υιού εμού είναι· ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» Ιεζ. 18:4

Επιπλέον ο Απ. Παύλος δηλώνει ξεκάθαρα για τους αμαρτωλούς:

«Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» Ρωμ. 6:23

Αν η ζωή είναι η κληρονομιά των δικαίων, ο θάνατος είναι η μερίδα των ασεβών. Σε άλλα σημεία της Γραφής πληροφορούμαστε για τους ασεβείς:

«Διότι έτι μικρόν και ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει· και θέλεις ζητήσει τον τόπον αυτού, και δεν θέλει ευρεθή·» Ψαλ. 37:10

 «....και θέλουσιν είσθαι ως οι μη υπάρχοντες» (Άβδ. 1:16)

 «Ἐπετίμησας τὰ ἔθνη· ἐξωλόθρευσας τὸν ἀσεβῆ· τὸ ὄνομα αὐτῶν ἐξήλειψας εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· Ἐχθρέ, αἱ ἐρημώσεις ἐξέλιπον διαπαντός· καὶ κατηδάφισας πόλεις· τὸ μνημόσυνον αὑτῶν ἐχάθη μετ᾿ αὐτῶν» Ψαλ.9:5,6

 

Επομένως:

·        Η ψυχή δεν είναι από τη φύση της αθάνατη.

·        Η φράση «αθανασία της ψυχής» δεν υφίσταται πουθενά στην Αγία Γραφή

·        Η λέξη «αθάνατος» υπάρχει μόνο μία φορά στην Αγία Γραφή, όμως δεν αφορά τον άνθρωπο αλλά τον Θεό! Ο μόνος αθάνατος είναι ο Θεός!

«...ο μακάριος και μόνος Δεσπότης, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων, και Κύριος των κυριευόντων, όστις μόνος έχει την αθανασίαν, κατοικών φως απρόσιτον ...» 1Τιμ. 6:15

« εις δε τον βασιλέα των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον μόνον σοφόν Θεόν, είη τιμή και δόξα εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν.»  1Τιμ. 1:17

• Πώς δημιουργήθηκε ο άνθρωπος;

Ας επιστρέψουμε στο βιβλίο της Γένεσης όταν ο Θεός δημιουργούσε τον άνθρωπο:

«Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης. και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» Γέν. 2:7

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τα «συστατικά» τα οποία ο Θεός χρησιμοποίησε για να δημιουργήσει τον άνθρωπο. Το σώμα του Αδάμ φτιάχτηκε από χώμα και τότε ο Θεός πρόσθεσε πνοή ζωής, την ενέργεια δηλαδή που καθιστά το σώμα ζωντανό οργανισμό, και έτσι ο άνθρωπος έγινε ψυχή που ζεί. Δεν λεει το κείμενο ότι ο Θεός έδωσε μια ψυχή στον Αδάμ, ωσάν η ψυχή να ήταν ένας ζωντανός οργανισμός ξεχωριστός από το σώμα. Ο Αδάμ έγινε ψυχή που ζεί όταν ενώθηκε το σώμα με την πνοή του Θεού.

Επομένως ισχύει η παρακάτω εξίσωση :

ΣΩΜΑ + ΠΝΟΗ = ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΖΕΙ

• Τι είναι όμως η πνοή;

Η πνοή είναι το Πνεύμα του Θεού.

 

«ότι πάντα τον χρόνον ενόσω η πνοή μου είναι εν εμοί και το πνεύμα του Θεού εις τους μυκτήράς μου...»  Ιώβ 27:3

• Τι συμβαίνει κατά το θάνατο του ανθρώπου;

Κατά τον θάνατο, ισχύει η αντίστροφη διαδικασία, όταν ο άνθρωπος δίνει την τελευταία του πνοή, η ζωή του, η ψυχή παύει να υπάρχει, εξαφανίζεται. Ο άνθρωπος πεθαίνει και δεν υπάρχει κάποια «ψυχή» που εξακολουθεί να ζει σε κάποιο άλλο κόσμο, ούτε υπάρχει κάποια «ψυχή» που να πηγαίνει απευθείας στον παράδεισο ή στην κόλαση. Οταν ο Αδάμ αμάρτησε ο Θεός του είπε:

«... επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» Γέν. 3:19

Ο Θεός δεν είπε στον Αδάμ ότι μόλις πεθάνεις θα έρθεις μαζί μου στον ουρανό. Το αντίθετο, του είπε οτι θα επιστρέψεις στη γή! Όπως μαθαίνουμε από άλλα σημεία της Αγίας Γραφής, στην κατάσταση αυτή παραμένει ο άνθρωπος μέχρις ότου συντελεστεί η ανάσταση των νεκρών.

«πριν λυθή η αργυρά άλυσος και σπάση ο λύχνος ο χρυσούς ή συντριφθή η υδρία εν τη πηγή ή χαλάση ο τροχός εν τω φρέατι, και επιστρέψη το χώμα εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό.» Εκκλ. 12:6-7

Εδώ μεταφορικά παρουσιάζεται: αργυρά άλυσος = σπονδυλική στήλη, λύχνος ο χρυσούς = κρανίο, υδρία = καρδιά, τροχός = πνεύμονες.

«Εάν βάλη την καρδίαν αυτού επί τον άνθρωπον, θέλει σύρει εις εαυτόν το πνεύμα αυτού και την πνοήν αυτού·πάσα σαρξ θέλει εκπνεύσει ομού, και ο άνθρωπος θέλει επιστρέψει εις το χώμα.» Ιώβ 34:14-15

• Ο Χριστός γνώριζε οτι το Πνεύμα Του θα επέστρεφε στον Θεό μετά το θάνατό Του.　

«και φωνάξας με φωνήν μεγάλην ο Ιησούς είπε· Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμά μου· και ταύτα ειπών εξέπνευσεν.» Λουκ. 23:46

• Οταν το πνεύμα ή η πνοή φύγει από τον άνθρωπο, όλες οι σκέψεις του αφανίζονται.

Ο θάνατος δεν είναι ζωή στον ουρανό ή στην κόλαση ή στο καθαρτήριο (κατά τους καθολικούς). Δεν είναι ζωή κατ’ ουδένα τρόπο. Κατά το θάνατο, ούτε η ψυχή ούτε το πνεύμα ζεί. Η ψυχή - ζωή διαλύεται στα στοιχεία που την κατέστησαν εφικτή και έτσι το σώμα επιστρέφει στη γή και το πνεύμα (η πνοή του Θεού) επιστρέφει στον Θεό που τη έδωσε. Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει οι σκέψεις του εξαφανίζονται, δεν βρίσκεται σε καμιά μορφή ενσυνείδητης ζωής:

«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία. Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.»  Ψαλ. 146:3-4

• Οι νεκροί δεν γνωρίζουν, δεν αισθάνονται, δεν σκέφτονται τίποτα.

«Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ' οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Έτι και η αγάπη αυτών και το μίσος αυτών και ο φθόνος αυτών ήδη εχάθη· και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον.»  Εκκλ. 9:5-6

«Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις ούτε λογισμός ούτε γνώσις ούτε σοφία εν τω άδη όπου υπάγεις.» Εκκλ. 9:10

• Η ζωή του ανθρώπου είναι εύθραστη μιά και υφίσταται μόνο ενόσω αναπνέει.

«Παραιτήθητε από ανθρώπου, του οποίου η πνοή είναι εις τους μυκτήρας αυτού διότι εις τι είναι άξιος λόγου;» Ησ. 2:22

• Ως προς το θάνατο, ο άνθρωπος δεν υπερέχει έναντι των ζώων. Η ίδια πνοή που δόθηκε στον άνθρωπο, δόθηκε και στα ζώα.

«Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους· και εν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· και η αυτή πνοή είναι εις πάντας· και ο άνθρωπος δεν υπερτερεί κατ' ουδέν το κτήνος· διότι τα πάντα είναι ματαιότης.» Εκκλ. 3:19

• Οι νεκροί δεν μπορούν να υμνήσουν τον Θεό.

«Οι νεκροί δεν θέλουσιν αινέσει τον Κύριον, ουδέ πάντες οι καταβαίνοντες εις τον τόπον της σιωπής·» Ψαλ. 115:17

• Ο Θεός όμως μπορεί να αντιστρέψει την πορεία του θανάτου, φτιάχνοντας νέα σώματα και ανανεώνοντας το Πνέύμα Του σε αυτά.

«Αποστρέφεις το πρόσωπόν σου, ταράττονται· σηκόνεις την πνοήν αυτών, αποθνήσκουσι και εις το χώμα αυτών επιστρέφουσιν· εξαποστέλλεις το πνεύμά σου, κτίζονται, και ανανεόνεις το πρόσωπον της γης.» Ψαλμ. 104:29-30

• Αν ο άνθρωπος ήταν από τη φύση του αθάνατος, τότε ο Χριστός γιατί έπρεπε να πεθάνει ώστε να δώσει στον άνθρωπο αυτό που ήδη είχε, δηλαδή τη ζωή;

Πράγματι, η διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής καθιστά τη θυσία του Χριστού μη αναγκαία, αφού ο άνθρωπος διαθέτει ήδη την αθανασία. Ομως η Αγία Γραφή μας λέει οτι ο Χριστός είναι εκείνος που δίδει την αθανασία.

«...φανερωθείσαν δε τώρα διά της επιφανείας του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν διά του ευαγγελίου...» Β' Τιμ. 1:10

• Αν η ψυχή μας είναι αθάνατη και είμαστε αιώνιοι, τότε γιατί ο απ. Παύλος μας προτρέπει να ζητούμε την αφθαρσία και την αιώνια ζωή;

«... όστις θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού, εις μεν τους ζητούντας δι' υπομονής έργου αγαθού, δόξαν και τιμήν και αφθαρσίαν ζωήν αιώνιον,...» Ρωμ. 2:6-7

• Αν οι δίκαιοι, αμέσως μόλις πεθάνουν πάνε στον ουρανό, τότε γιατί η Αγ. Γραφή λέει ότι ο Χριστός θα κατέβει για να αναστήσει πεθαμένους για να τους φέρει κοντά Του αφού είναι ήδη μαζί Του;

«... επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου....» Α' Θεσ. 4:16-17

• Αν οι νεκροί συνεχίζουν να ζουν ως αθάνατες ψυχές γιατί η Αγ. Γραφή λέει ότι το θνητό πρέπει να ενδυθεί αθανασία κατά την εσχάτη σάλπιγγα, δηλαδή κατά τη Δευτέρα Παρουσία;

«...Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος· Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη. Που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου;...» Α' Κορ. 15:51-55

• Αν οι νεκροί, αμέσως μόλις πεθάνουν πάνε είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση, γιατί η ο Χριστός είπε οτι θα αποδώσει δικαιοσύνη κατά την Δευτέρα Παρουσία;

«Επειδή, ο Υιός τού ανθρώπου πρόκειται νάρθει μέσα στη δόξα τού Πατέρα του μαζί με τους αγγέλους του· και τότε θα αποδώσει στον καθέναν σύμφωνα με την πράξη του. » Ματθ. 16:27

 

 

 

 3.    Ο θάνατος είναι ένας «ύπνος»

 

Η Αγία Γραφή αποκαλεί τον θάνατο ως έναν «ύπνο». Οι νεκροί κοιμούνται στον τάφο τους περιμένοντας την ανάσταση. Τουλάχιστον 50 φορές μέσα στην Αγία Γραφή ο θάνατος ονομάζεται ύπνος και είναι βέβαια ένας καθαρός ύπνος χωρίς όνειρα διότι δεν υπάρχει ζωή. Ετσι ένας άνθρωπος μπορεί να έχει πεθάνει εδώ και 1000 χρόνια, όταν όμως σηκωθεί κατά την ανάσταση θα νομίσει ότι έχει περάσει μόλις ένα δευτερόλεπτο. Δεν θα έχει δηλαδή αίσθηση του χρόνου που πέρασε, όπως ακριβώς συμβαίνει και όταν κοιμόμαστε. Ο Ιησούς Χριστός μας είπε που βρίσκονται οι νεκροί. Είναι όλοι στον τάφο τους περιμένοντας την ανάσταση.

«Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ' ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.» Ιωάν. 5:28-29

Επομένως όταν ο άνθρωπος πεθαίνει οι σκέψεις του αφανίζονται. Πως θα μπορεί να ζει στον ουρανό όπως πολλοί πιστεύουν.  Ακόμα περισσότερο πως ένας νεκρός θα μπορούσε να βρίσκεται στην παρουσία του Θεού χωρίς να σκέφτεται; Είναι προφανές ότι οδηγούμαστε σε παράδοξα πράγματα αν απορρίψουμε αυτό που πραγματικά είναι ο θάνατος, δηλαδή ένας ύπνος. Ας δούμε όμως και άλλα σημεία μέσα στην Αγία Γραφή που επιβεβαιώνουν ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ύπνος:

«Και διά τι δεν συγχωρείς την παράβασίν μου και αφαιρείς την ανομίαν μου; διότι μετ' ολίγον θέλω κοιμάσθαι εν τω χώματι· και το πρωΐ θέλεις με ζητήσει, και δεν θέλω υπάρχει.» Ιώβ 7:21

«Αλλ' ο άνθρωπος αποθνήσκει και παρέρχεται· και ο άνθρωπος εκπνέει, και που είναι;» Ιώβ 14:10

«ούτως ο άνθρωπος, αφού κοιμηθή, δεν ανίσταται εωσού οι ουρανοί μη υπάρξωσι, δεν θέλουσιν εξυπνήσει, και δεν θέλουσιν εγερθή εκ του ύπνου αυτών.» Ιώβ 14:12

«Και πολλοί εκ των κοιμωμένων εν τω χώματι της γης θέλουσιν εξεγερθή, οι μεν εις αιώνιον ζωήν, οι δε εις ονειδισμόν και εις καταισχύνην αιώνιον.» Δαν 12:2

• Ο ίδιος ο Χριστός παρομοιάζει το θάνατο με ύπνο στην περίπτωση του Λαζάρου. Αν ο Λάζαρος δεν είχε αναστηθεί θα παρέμενε στον ύπνο.

Στο 11^ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη ευαγγελίου, βρίσκουμε το θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου από τον  Ιησού Χριστό.

«Ταύτα είπε, και μετά τούτο λέγει προς αυτούς· Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη· αλλά υπάγω διά να εξυπνήσω αυτόν.»  Ιωάν. 11:11

Οι μαθητές παρενόησαν τη δήλωση αυτή του Ιησού και έτσι ο Ιησούς αναγκάστηκε να τους εξηγήσει τι εννούσε:

«Τότε λοιπόν είπε προς αυτούς ο Ιησούς παρρησία· Ο Λάζαρος απέθανε.»  Ιωάν. 11:14

Αν ο Λάζαρος είχε πάει στον ουρανό όταν πέθανε, τότε όταν βγήκε από τάφο αμφιβάλετε οτι κάτι θα είχε πει σχετικά με αυτό; Όμως ο Λάζαρος δεν είπε τίποτα σχετικό όταν αναστήθηκε. Και δεν είπε τίποτα γιατί δεν γνώριζε τίποτα, για 4 ημέρες κοιμόταν στον τάφο του. Διότι «... διότι δεν είναι πράξις ούτε λογισμός ούτε γνώσις ούτε σοφία εν τω άδη όπου υπάγεις.» Εκκλ. 9:10 μια και ο θάνατος ισοδυναμεί με ύπνο!

«Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς· Ο αδελφός σου θέλει αναστηθή. Λέγει προς αυτόν η Μάρθα· Εξεύρω ότι θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα.» Ιωαν 11:23

• Κατά το θάνατό του, ο Στέφανος, παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό. Οταν έφυγε το πνεύμα του, εκείνος εκοιμήθη.

«Και ελιθοβόλουν τον Στέφανον, επικαλούμενον και λέγοντα· Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμά μου. Και γονατίσας εφώναξε μετά φωνής μεγάλης· Κύριε, μη λογαριάσης εις αυτούς την αμαρτίαν ταύτην. Και τούτο ειπών εκοιμήθη.» Πραξ. 7:59

• Και ο Χριστός μετά τη σταύρωση Του εκοιμήθη.

«Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων.»  Α' Κορ. 15:20

Οταν ο Χριστός πέθανε, παρέδωσε το πνεύμα Του στον Πατέρα. Ο Χριστός, ενώ το σώμα Του εκοίτο στο μνήμα, δεν ανέβηκε στον ουρανό ώς κάποιο δήθεν πνεύμα. Γιατι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα έλεγε μετέπειτα "δεν ανέβηκα στον Πατέρα μου". Ο Χριστός παρέμεινε στο μνήμα έχοντας χάσει τις αισθήσεις Του, έως ότου ανεστήθη.

«και φωνάξας με φωνήν μεγάλην ο Ιησούς είπε· Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμά μου· και ταύτα ειπών εξέπνευσεν.»  Λουκ. 23:46

«Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς· Μη μου άπτου· διότι δεν ανέβην έτι προς τον Πατέρα μου. Αλλ' ύπαγε προς τους αδελφούς μου και ειπέ προς αυτούς· Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεόν μου και Θεόν σας.»  Ιωαν. 20:17

«Αλλ' ο άνθρωπος αποθνήσκει και παρέρχεται· και ο άνθρωπος εκπνέει, και που είναι;» Ιώβ 14:10

• Ο Δαυίδ δεν έχει ακόμα ανεβεί στον ουρανό αλλά κείται θαμμένος στο μνήμα του, περιμένοντας την ανάσταση.

«Άνδρες αδελφοί, δύναμαι να σας είπω μετά παρρησίας περί του πατριάρχου Δαβίδ ότι και ετελεύτησε και ετάφη, και το μνήμα αυτού είναι παρ' ημίν μέχρι της ημέρας ταύτης. Πράξ. 2:29

«Διότι ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς ..» Πράξ. 2:34

• Αν οι Χριστιανοί πηγαίνουν στον Χριστό όταν πεθαίνουν γιατί η παρακάτω ομάδα πιστών κοιμούνται;

«και ότι ετάφη, και ότι ανέστη την τρίτην ημέραν κατά τας γραφάς, και ότι εφάνη εις τον Κηφάν, έπειτα εις τους δώδεκα· μετά ταύτα εφάνη εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς διά μιας, εκ των οποίων οι πλειότεροι μένουσιν έως τώρα, τινές δε και εκοιμήθησαν·» Α' Κορ. 15:4-6

Οταν πλησίαζε η ώρα ο Ιησούς να αποχωριστεί τους μαθητές Του και να ανέλθει στον ουρανό δεν τους είπε ότι σε λίγο θα πήγαιναν και αυτοί κοντά Του στον ουρανό. Αντιθέτως τους είπε ότι Εγώ θα έρθω πάλι να σας παραλάβω :

«Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον·

 και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ.» (Ιωάν. 14:2,3 )

Αν οι άνθρωποι (τουλάχιστον οι δίκαιοι) πήγαιναν κατευθείαν στον ουρανό μετά τον θάνατό τους, τουλάχιστον θα δοξολογούσαν τον Κύριο. Ομως τα παρακάτω εδάφια μας λένε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι οι νεκροί δεν έχουν καμία επικοινωνία με τον Κύριο. Και δεν έχουν επικοινωνία γιατί δεν ζουν. Αναπαύονται μέσα στον ύπνο τους και δεν θα ξυπνήσουν μέχρι ότου ακούσουν τη φωνή του Υιού του Ανθρώπου που θα τους ξυπνήσει:

«Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει.» Ιωάν. 5:25

«Διότι ο τάφος δεν θέλει σε υμνήσει· ο θάνατος δεν θέλει σε δοξολογήσει· οι καταβαίνοντες εις τον λάκκον δεν θέλουσιν ελπίζει επί την αλήθειάν σου.»  Ησ. 38:18

«Μήπως εις τους νεκρούς θέλεις κάμει θαυμάσια; ή οι τεθνεώτες θέλουσι σηκωθή και θέλουσι σε αινέσει;

«Μήπως εν τω τάφω θέλουσι διηγείσθαι το έλεός σου ή την αλήθειάν σου εν τη φθορά;

 Μήπως θέλουσι γνωρισθή εν τω σκότει τα θαυμάσιά σου και η δικαιοσύνη σου εν τω τόπω της λήθης.»  Ψαλ. 88:10-12

• Πλήθος επιπλέον εδαφίων στα οποία ο θάνατος παρομοιάζεται με ύπνο :

«Επίβλεψον· εισάκουσόν μου, Κύριε ο Θεός μου· φώτισον τους οφθαλμούς μου, μήποτε υπνώσω τον ύπνον του θανάτου·» Ψαλ. 13:3

«Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Ιδού, συ θέλεις κοιμηθή μετά των πατέρων σου· ...»· Δευτ. 31:16

«Και εκοιμήθη ο Δαβίδ μετά των πατέρων αυτού και ετάφη εν τη πόλει Δαβίδ.»  1Βασ. 2:10

«Και εκοιμήθη ο Σολομών μετά των πατέρων αυτού και ετάφη εν τη πόλει Δαβίδ του πατρός αυτού...»  1Βασ. 11:43

«Διότι ο μεν Δαβίδ,... , εκοιμήθη και προσετέθη εις τους πατέρας αυτού και είδε διαφθοράν·» Πράξ. 13:36

«και λέγοντες· Που είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ' ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν...»  2Πέτ. 3:4

Επίσης δέστε και τα παρακάτω εδάφια που αποδεικνύουν ότι σύμφωνα με την Αγία Γραφή ο θάνατος είναι ένας ύπνος:

Α’ Βασ.11:21, 14:20, 14:31, 15:8, 15:24, 16:6, 16:28, 22:40, 22:50,

Β’ Βασ. 8:24, 10:35, 13:9, 13:13, 14:16, 14:22, 14:29, 15:7, 15:22, 15:38, 16:20, 20:21, 21:18, 24:6

Β’ Χρον. 9:31, 12:16, 14:1, 16:13, 21:1, 26:2, 26:23, 27:9, 28:27, 32:33 κλπ

 

 

 

4.    Η Κρίση και Ανάσταση των νεκρών

• Ο απ.Παύλος, ο Ιούδας, ο Ιωάννης μίλησαν για την μέλλουσα κρίση (ένα μελλοντικό γι αυτούς γεγονός) ως προϋπόθεση για να εισέλθη κάποιος είτε στην αιώνια ζωή είτε στην αιώνια απώλεια.

«διότι προσδιώρισεν ἡμέραν ἐν ᾗ μέλλει νὰ κρίνῃ τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ, διὰ ἀνδρὸς τὸν ὁποῖον διώρισε, καὶ ἔδωκεν εἰς πάντας βεβαίωσιν περὶ τούτου, ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν." Πραξ.17:31

«Καὶ ἀγγέλους, οἵτινες δὲν ἐφύλαξαν τὴν ἑαυτῶν ἀξίαν ἀλλὰ κατέλιπον τὸ ἴδιον αὑτῶν κατοικητήριον, ἐφύλαξε μὲ παντοτεινὰ δεσμὰ ὑποκάτω τοῦ σκότους διὰ τὴν κρίσιν τῆς μεγάλης ἡμέρας· ... Προεφήτευσε δὲ περὶ τούτων καὶ ὁ Ἐνώχ, ἕβδομος ἀπὸ Ἀδάμ, λέγων· Ἰδού, ἦλθεν ὁ Κύριος μὲ μυριάδας ἁγίων αὑτοῦ, διὰ νὰ κάμῃ κρίσιν κατὰ πάντων καὶ νὰ ἐλέγξῃ πάντας τοὺς ἀσεβεῖς ἐξ αὐτῶν διὰ πάντα τὰ ἔργα τῆς ἀσεβείας αὐτῶν, τὰ ὁποῖα ἔπραξαν καὶ διὰ πάντα τὰ σκληρά, τὰ ὁποῖα ἐλάλησαν κατ᾿ αὐτοῦ ἁμαρτωλοὶ ἀσεβεῖς.» Ιούδα 6,14,15

«Καὶ εἶδον τοὺς νεκρούς, μικροὺς καὶ μεγάλους, ἱσταμένους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καὶ τὰ βιβλία ἠνοίχθησαν· καὶ βιβλίον ἄλλο ἠνοίχθη, τὸ ὁποῖον εἶναι τῆς ζωῆς· καὶ ἐκρίθησαν οἱ νεκροὶ ἐκ τῶν γεγραμμένων ἐν τοῖς βιβλίοις κατὰ τὰ ἔργα αὑτῶν. » Αποκ. 20:12

 

Βλέπουμε δηλαδή οτι η κρίση είναι ένα μελλοντικό γεγονός και δεν συνετελείται κατά το θάνατο του ανθρώπου ώστε αυτός αυτομάτως να μεταβεί είτε στην αιώνια ζωή είτε στην αιώνια απώλεια. Αν οι νεκροί από τώρα απολάμβαναν την ευτυχία του ουρανού ή τη τιμωρία της κολάσεως, ποιός ο λόγος μιάς μελλοντικής κρίσεως;

• Ο απ. Παύλος προτρέπει τους Χριστιανούς να τοποθετήσουν την ελπίδα τους στην ανάσταση, όχι στο θάνατο.

Τους λέγει επίσης ότι όσοι πιστοί έχουν πεθάνει θα αναστηθούν, στο μέλλον, από τον Χριστό. Δεν τους είπε ότι την ώρα που θα πεθάνουν θα πάνε στο Χριστό, αλλά μελλοντικά κατά την ανάσταση των νεκρών.

«Εάν δε ο Χριστός κηρύττηται ότι ανέστη εκ νεκρών, πως τινές μεταξύ σας λέγουσιν ότι ανάστασις νεκρών δεν είναι; Και εάν ανάστασις νεκρών δεν ήναι, ουδ' ο Χριστός ανέστη και αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον άρα είναι το κήρυγμα ημών, ματαία δε και η πίστις σας. Ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, διότι εμαρτυρήσαμεν περί του Θεού ότι ανέστησε τον Χριστόν, τον οποίον δεν ανέστησεν, εάν καθ' υπόθεσιν δεν ανασταίνωνται νεκροί. Διότι εάν δεν ανασταίνωνται νεκροί, ουδ' ο Χριστός ανέστη· αλλ' εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας· έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών. Άρα και οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απωλέσθησαν.»  Α' Κορ. 15:12-18

«Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ. Έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν· ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού εν τη παρουσία αυτού·» Α' Κορ. 15:22-23

Αν για 4.000 χρόνια πρό Χριστού οι δίκαιοι κατά τον θάνατό τους πήγαιναν στον ουρανό γιατί ο απ.Παύλος λέει οτι αν δεν υπάρχει ανάσταση οι κοιμηθέντες απωλέσθησαν;

• Ο Χριστός λέγει στους μαθητές ότι Εκείνος θα επιστρέψει πάλι για να τους φέρει κοντά Του. Μήπως έλεγε ψέμματα; Γιατί δεν τους είπε οτι Εκείνοι θα έρχονταν κοντά Του έχοντας τη μορφή ενός πνεύματος ή ψυχής όταν θα πέθαιναν;

«και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ.» Ιωάν. 14:3

• Ο Ιώβ αναφέρει οτι οι νεκροί κοιμούνται στον τάφο περιμένοντας την ανάσταση.

«Αλλ' ο άνθρωπος αποθνήσκει και παρέρχεται· και ο άνθρωπος εκπνέει, και που είναι; Καθώς τα ύδατα εκλείπουσιν εκ της θαλάσσης και ο ποταμός στειρεύει και ξηραίνεται, ούτως ο άνθρωπος, αφού κοιμηθή, δεν ανίσταται· εωσού οι ουρανοί μη υπάρξωσι, δεν θέλουσιν εξυπνήσει, και δεν θέλουσιν εγερθή εκ του ύπνου αυτών. Είθε να με έκρυπτες εν τω τάφω, να με εσκέπαζες εωσού παρέλθη η οργή σου, να προσδιώριζες εις εμέ προθεσμίαν, και τότε να με ενθυμηθής Εάν αποθάνη ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει; πάσας τας ημέρας της εκστρατείας μου θέλω περιμένει, εωσού έλθη η μεταλλαγή μου. Θέλεις καλέσει, και εγώ θέλω σοι αποκριθή· θέλεις επιβλέψει εις το έργον των χειρών σου.»  Ιώβ 14:10-15

• Ο απ. Παύλος κήρυξε ανάσταση νεκρών και όχι για πνεύματα νεκρών.

«Τινές δε των Επικουρίων και των Στωϊκών φιλοσόφων συνήρχοντο εις λόγους μετ' αυτού, και οι μεν έλεγον· Τι θέλει τάχα ο σπερμολόγος ούτος να είπη; οι δέ· Ξένων θεών κήρυξ φαίνεται ότι είναι· διότι εκήρυττε προς αυτούς τον Ιησούν και την ανάστασιν.» Πραξ. 17:18

«Ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών, οι μεν εχλεύαζον, οι δε είπον· Περί τούτου θέλομεν σε ακούσει πάλιν.» Πραξ. 17:32

• Ο απ. Παύλος επιζητούσε να βρεθεί στην ανάσταση νεκρών και όχι να συνεχίσει να ζει ως πνεύμα μετά το θάνατό του.

«αν κατά κάποιον τρόπο φτάσω στην εξανάσταση των νεκρών.» Φιλιπ. 3:11

Η μέθοδος του Θεού για να επαναφέρει τους ανθρώπους στη ζωή είναι η ανάσταση.

 

 

 

5.    Βιβλικά εδάφια που έχουν παρερμηνευθεί.

 

Ορισμένοι χριστιανοί, έχοντας ήδη διδαχθεί τη θεωρία της αθανασίας της ψυχής, ότι οι νεκροί συνεχίζουν να ζούν μετά το θάνατο υπό μορφή ψυχών -πνευμάτων έχουν παρερμηνεύσει τα παρακάτω εδάφια της Αγίας Γραφής. Τα εδάφια αυτά τα χρησιμοποιούν προκειμένου να εδραιώσουν την άποψή τους για την αθανασία της ψυχής.

1) «Ο Αβραάμ ο πατήρ σας είχεν αγαλλίασιν να ίδη την ημέραν την εμήν και είδε και εχάρη.» Ιωαν. 8:56

Στο εδάφιο αυτό, λένε, ότι από τον παράδεισο ο Αβραάμ είδε την έλευση του Χριστού και χάρηκε. Ομως είναι παρερμηνεία. Πως ο Αβραάμ ήταν στον παράδεισο αφου δεν είχε αναστηθεί από τους νεκρούς;  Το εδάφιο αυτό αναφέρει οτι ο Αβραάμ, ενόσω ζούσε, είδε με τα προορατικά του μάτια την ημέρα της εκπλήρωσης της υπόσχεσης που είχε δοθεί σε εκείνον από τον Θεό. Η υπόσχεση του Θεού προς τον Αβραάμ ήταν ότι θα γίνει πατέρας πλήθους εθνών και μέσω αιώνιας διαθήκης θα ευλογήσει το σπέρμα του αλλά και ότι διαμέσου του σπέρματός του θα ευλογούνταν όλα τα έθνη. Γεν. 22:16-18. Το σπέρμα αυτό ήταν ο Χριστός και με πίστη ο Αβραάμ είδε την εκπλήρωση της υπόσχεσής του Θεού, καθώς πίστεψε σε αυτήν. Απόδειξη της πίστης του αυτής είναι ότι όταν ο Θεός τον κάλεσε να εξέλθει της γης που κατοικούσε για να κληρονομήσει τη γη της υπόσχεσης που του χάρισε δεν δίστασε αλλά και δεν δίστασε να θυσιάσει τον μονογενή του. Εβρ.11:8-19. Κατά τον ίδιο τρόπο και εμείς οι χριστιανοί προσμένουμε, όχι βέβαια την πρώτη έλευση, αλλά τη δεύτερη έλευση του Χριστού όταν θα ολοκληρωθεί η απολύτρωσή μας από την αμαρτία. Βλέποντας την ημέρα αυτή, και εμείς χαιρόμαστε και αγαλιάζουμε, όπως και ο Αβραάμ, καθώς θα απολαύσουμε την αιωνιότητα μαζί με τον Χριστό. Την ημέρα αυτή της δευτέρας όσο και της πρώτης έλευσης μάλιστα την είδαν και πολλοί ορθόδοξοι αγιογράφοι και την απεικόνισαν σε εικόνες.

2) «Εκεί είναι οι ηγεμόνες του βορρά, πάντες ούτοι, και πάντες οι Σιδώνιοι, οίτινες κατέβησαν μετά των τεθανατωμένων, εν τω τρόμω αυτών, κατησχυμμένοι εν τη δυνάμει αυτών· και κοίτονται απερίτμητοι μετά των τεθανατωμένων εν μαχαίρα, και έλαβον την καταισχύνην αυτών μετά των καταβαινόντων εις λάκκον. Ο Φαραώ θέλει ιδεί αυτούς και παρηγορηθή δι' άπαν το πλήθος αυτού, ο Φαραώ και άπαν το στράτευμα αυτού, οι τεθανατωμένοι εν μαχαίρα, λέγει Κύριος ο Θεός.» Εζεκ. 32:30-31

Στα εδάφια αυτά, υποστηρίζουν, ότι η ψυχή του Φαραώ βλέπει ότι δεν είναι μόνος του μέσα στην κόλαση αλλά είναι και όλοι οι άλλοι εχθροί του Ισραήλ, οι Σιδώνιοι, οι απερίτμητοι κλπ και με αυτό θα παρηγορηθεί ο Φαραώ. Πρόκειται για μεταφορική έκφραση που ο Λόγος του Θεού χρησιμοποιεί εδώ προκειμένου ο Κύριος να επαυξήσει, να τονίσει περισσότερο τον λόγο Του ενατίον του Φαραώ. Δεν είναι δυνατόν ο Φαραώ να είναι νεκρός και να έχει αισθήματα, όπως είδαμε σε τόσα άλλα εδάφια που μνημονεύθηκαν ανωτέρω.

3) «13 Ούτως απέθανεν ο Σαούλ, διά την ανομίαν αυτού την οποίαν ηνόμησεν εις τον Κύριον, εναντίον του λόγου του Κυρίου, τον οποίον δεν εφύλαξε· 14 και έτι διότι εζήτησεν άνθρωπον έχοντα πνεύμα μαντείας, διά να ερωτήση και δεν ηρώτησε τον Κύριον· διά τούτο εθανάτωσεν αυτόν και έστρεψε την βασιλείαν εις τον Δαβίδ τον υιόν του Ιεσσαί.» Α΄ Χρον. 10:13-14 (μετάφραση Βάμβα)

Στο χωρίο αυτό έχουμε τον βασιλιά Σαούλ ο οποίος ως γνωστόν, ενόψη της επίθεσης των Φιλισταίων, ζήτησε τη βοήθεια μιας μάγισσας για να ανεβάσει το πνεύμα του προφήτη Σαμουήλ ώστε να τον συμβουλευτεί για τον πόλεμο. Ο λόγος του Θεού ονομάζει την πράξη αυτή ως νεκρομαντεία - ανταπόκριση δαιμονίων και την καταδικάζει ως βδέλυγμα και θανάσιμη αμαρτία. (Λευιτ. 20:27, 19:31 - Ησαίας 8:19,20) Ο Θεός απαγορεύει με αυστηρότητα την επικοινωνία με νεκρούς. Τα πνεύματα που ανεβάζουν αυτοί οι μάγοι δεν είναι βέβαια τα πνεύματα φιλικών μας προσώπων που έχουν πεθάνει αλλά είναι δαιμόνια που προσποιούνται ότι είναι φιλικά μας πρόσωπα. Οπως αναφέραμε παραπάνω οι νεκροί δεν γνωρίζουν ουδέν. Ετσι το εδάφιο αυτό τονίζει την ανομία αυτή του Σαούλ. Πρόβλημα με το εδάφιο αυτό έχουν μόνο οι ορθόδοξοι χριστιανοί οι όποιοι χρησιμοποιούν την μετάφραση των εβδομήκοντα της Παλαιάς Διαθήκης, στην οποία το εδάφιο αυτό εμφανίζεται ως εξής:

«13 καὶ ἀπέθανε Σαοὺλ ἐν ταῖς ἀνομίαις αὐτοῦ, αἷς ἠνόμησε τῷ Θεῷ κατὰ τὸν λόγον Κυρίου, διότι οὐκ ἐφύλαξεν· ὅτι ἐπηρώτησε Σαοὺλ ἐν τῶ ἐγγαστριμύθῳ τοῦ ζητῆσαι, καὶ ἀπεκρίνατο αὐτῷ Σαμουὴλ ὁ προφήτης» Α΄ Παραλειπομένων 10:13 (μετάφραση εβδομήκοντα)

Διαβάζοντας το κείμενο αυτό οδηγούνται στο συμπέρασμα οτι το πνεύμα που μίλησε στον Σαούλ ήταν ο ίδιος ο προφήτης Σαμουήλ! Συγκρίνοντας τα δύο εδάφια 13 βλέπουμε ότι το δεύτερο έχει στο τέλος του μια προσθήκη που δεν υπάρχει στο πρώτο : "καὶ ἀπεκρίνατο αὐτῷ Σαμουὴλ ὁ προφήτης". Η προσθήκη αυτή υπάρχει μόνο στη μετάφραση των εβδομήκοντα που χρησιμοποιούν οι ορθόδοξοι. Στο εβραικό κείμενο δεν υπάρχει αυτή η προσθήκη γι αυτό και στη συντριπτική πλειονότητα των μεταφράσεων που χρησιμοποιούνται ανά τον κόσμο δεν εμφανίζεται ποτέ αυτή η παράξενη προσθήκη. Ακόμα και ο ορθόδοξος αρχιμανδρίτης Ν. Βάμβας στη μετάφρασή του δεν συμπεριέλαβε την προσθήκη αυτή αφού έβλεπε οτι δεν συμφωνούσε με το εβραϊκό κείμενο. Ακόμα και στην Γραφή που χρησιμοποιούν οι καθολικοί, στη Βουλγκάτα, η οποία εμπεριέχει πλήθος αλλαγών εκ των πρωτοτύπων, στο σημείο αυτό δεν περιλαμβάνεται η προσθήκη αυτή. Δεν αναρωτούνται οι υποστηρικτές της άποψης αυτής, υποθέτοντας ακόμα και οτι οι ψυχές ζούν στον παράδεισο μετά τον θάνατο, πως είναι δυνατόν μια μάγισσα να δώσει εντολή να ανέβει από τον Αδη ενας προφήτης του Θεού; Μήπως ο παράδεισος είναι κάτω στον Αδη; Δηλαδή ο Σαμουήλ δεν ήταν στον ουρανό αλλά στον Αδη; Μήπως ο σατανάς μπορεί να συνεργαστεί με τον Χριστό; Μήπως μια μάγισσα μπορεί να συνεργαστεί με προφήτη του Κυρίου; Τι κοινό έχει ο Χριστός με τον Βελιάλ; Επιπλέον αυτών, η μάγισσα όταν έκανε τη μαγεία της είδε θεούς να ανεβαίνουν. (Α' Σαμ. 28:13) Μήπως ο Σαμουήλ ήταν ένας από αυτούς τους θεούς; Ασφαλώς όχι. Και ρώτησε ο Σαούλ τη μορφή του "θεού" που είδε η μάγισσα. Και η μάγισσα του απάντησε ότι έχει τη μορφή γέρου τυλιγμένου με ένδυμα. Ενας που γνωρίζει από αποκρυφισμό θα καταλάβει αμέσως οτι αυτή είναι η μορφή που εμφανίζονται τα δαιμόνια στα μέντιουμ. Επίσης βλέπουμε οτι ο Σαούλ πέφτει και προσκυνάει επειδή είπε η μάγισσα οτι είναι "θεός". Ενας προφήτης του Κυρίου θα δεχόταν προσκύνηση; Ασφαλώς όχι, αφού προσκύνηση αρμόζει μόνο στον Κύριο τον Θεό. Εν συνεχεία ο δήθεν προφήτης Σαμουήλ λέει στον Σαούλ ότι αύριο επρόκειτο να πεθάνει και να βρεθεί εκεί που ήταν και αυτός! (Α΄Σαμ.28:19) Δηλαδή ο δίκαιος Σαμουήλ με τον άδικο Σαούλ μετά τον θάνατο θα βρεθούν στον ίδιο χώρο! Πράγματι αυτό διδάσκει ο αποκρυφισμός, ότι δεν έχει σημασία αν είσαι δίκαιος ή άδικος, το τέλος θα είναι το ίδιο. Επιπρόσθετα, μετά το επίμαχο εδάφιο 13 τι διαβάζουμε στο 14; Οτι ο ο Σαούλ συμβουλέυτηκε έναν μάγο και ΔΕΝ ρώτησε τον Κύριο. Βλέπετε την αντίφαση; Ο Σαούλ μιλούσε όχι με τον Σαμουήλ, έναν προφήτη, εκπρόσωπο του Κυρίου, αλλά με ένα δαιμόνιο που υποκρινόταν τον προφήτη. Γιατί αν μιλούσε όντως με τον προφήτη Σαμουήλ, δεν θα έπρεπε να ύπάρχει το εδάφιο 14, αφού ο Σαμουήλ ώς προφήτης μιλά εξ ονόματος του Κυρίου.

4) Η παραβολή του πλουσίου και του Λάζαρου. Λουκά 16:31 «Ήτο δε άνθρωπός τις πλούσιος και ενεδύετο .... ουδέ εάν τις αναστηθή εκ νεκρών θέλουσι πεισθή.»

Πολλοί χριστιανοί προκειμένου να βασίσουν την άποψή τους οτι η ψυχή είναι αθάνατη, θεωρούν ότι η παραβολή του Χριστού του πλούσιου και του Λαζάρου δεν ήταν παραβολή αλλά μια πραγματική απεικόνιση για το τι συμβαίνει μετά το θάνατο. Ετσι οδηγούνται στο συμπέρασμα οτι μετά το θάνατο οι δίκαιοι καταλήγουν στην αγκαλιά του Αβραάμ ενώ οι άδικοι στην κόλαση. Οπως είναι φυσικό μια τέτοια θεώρηση έρχεται σε αντίθεση με το πλήθος των εδαφίων που αναφέραμε παραπάνω στα οποία ο θάνατος απεικονίζεται ως ένας ύπνος μέσα στον οποίο ο νεκρός δεν αντιλαμβάνεται τίποτα. Ας εξετάσουμε τα πράγματα αναλυτικότερα:

Το σχετικό χωρίο αρχίζει με τη φράση «Ήτο δε άνθρωπός τις πλούσιος...». Αν πάμε στην Αγ. Γραφή λίγα εδάφια πιο πριν στην αρχή του 16^ου κεφαλαίου κατά Λουκάν βρίσκουμε την παραβολή του άδικου οικονόμου «Έλεγε δε και προς τους μαθητάς αυτού· Ήτο άνθρωπός τις πλούσιος, όστις είχεν οικονόμον...». Βλέπουμε οτι η εισαγωγή των 2 παραβολών είναι η ίδια λέγοντας ότι ήταν ένας άνθρωπος πλούσιος ...Αρα η ιστορία που διηγείται εν συνεχεία ο Χριστός δεν είναι αληθινή. Μάλιστα δεν ήταν ιστορία που την ανακάλυψε ο Χριστός. Υπήρχε μια δοξασία των Φαρισαίων σύμφωνα με την οποία οι πλούσιοι (π.χ. Φαρισαίοι), επειδή ήσαν δίκαιοι και ευλογημένοι απο τον Θεό, πήγαιναν στον παράδεισο όταν πέθαιναν, ενώ οι φτωχοί, για να είναι φτωχοί σήμαινε ότι είχαν πέσει στη δυσμένεια του Θεού λόγω των αμαρτιών τους και άρα πήγαιναν στην κόλαση. Ο Χριστός δανείστηκε αυτήν την δοξασία και την αντέστρεψε, θέλοντας να ελέγξει τους Φαρισαίους για την φιλαργυρία τους. Λίγο πριν την παραβολή αυτή διαβάζουμε : «Ήκουον δε ταύτα πάντα και οι Φαρισαίοι, φιλάργυροι όντες, και περιεγέλων αυτόν. » Λουκά 16:14. Από την παραβολή αυτή αλλά και από ιστορικούς της εποχής γνωρίζουμε οτι οι Φαρισαίοι πίστευαν στην αθανασία της ψυχής ενώ οι Σαδουκαίοι όχι.

 

 

 

6.    Ο σύγχρονος πνευματισμός

 

Η δοξασία ότι ο άνθρωπος εξακολουθεί να συναισθάνεται μετά το θάνατο και ιδιαίτερα ότι τα πνεύματα των νεκρών επιστρέφουν για να συμπαρασταθούν στους ζώντες, προλείανε το δρόμο για το σύγχρονο πνευματισμό. Αν οι νεκροί ήδη απολαμβάνουν την προνομιούχο θέση τους ενώπιον του Θεού και των αγίων αγγέλων και κατέχουν τώρα γνώσεις κατά πολύ ανώτερες από ότι είχαν πρώτα, γιατί τάχα να μην επιστρέφουν στη γη για να διαφωτίζουν και να νουθετούν τους νεκρούς; Να, ένας ιεροπρεπής τρόπος μέσω του οποίου ο σατανάς εργάζεται για την εκπλήρωση των προθέσεων του. Οι αποστάτες άγγελοι οι οποίοι εκτελούν τις διαταγές του, παρουσιάζονται σαν απεσταλμένοι από τον κόσμο των πνευμάτων με τη μορφή των πεθαμένων φίλων τους, των αγίων ακόμα και της παρθένου Μαρίας. Οι επισκέπτες αυτοί από τον κόσμο των πνευμάτων συχνά ενημερώνουν και προειδοποιούν τον κόσμο για γεγονότα που πρόκειται να συμβούν (που ουσιαστικά είναι σχέδια του σατανά) και όταν αυτά τα γεγονότα πραγματοποιούνται τότε παγιδεύουν τους ακροατές στο να τους δείχνουν εμπιστοσύνη. Με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι οδηγούνται να υιοθετούν διδασκαλίες δαιμονίων. Πολλοί άνθρωποι, συνήθως άθεοι, θεωρούν τον πνευματισμό σαν μια σύγχρονη αγυρτεία. Μόλις όμως αυτοί διαπιστώσουν κάποια υπερφυσική δύναμη, ένα θαύμα ή μια ορθή πρόρρηση ενός μελλοντικού γεγονότος τότε πέφτουν εύκολα στην παγίδα του σατανά. Η ίδια η Αγία Γραφή μας λεει ότι οι μάγοι του Φαραώ κατόρθωσαν να μιμηθούν κάποια από τα θαύματα του Θεού και ότι ο διάβολος μπορεί να μετασχηματιστεί σε άγγελο φωτός. Για όλα αυτά τα σημεία του σατανά έχουμε προειδοποηθεί σαφώς από την Αγία Γραφή :

«Και έκαμνε σημεία μεγάλα, ώστε και πυρ έκαμνε να καταβαίνη εκ του ουρανού εις την γην ενώπιον των ανθρώπων.

Και επλάνα τους κατοικούντας επί της γης διά τα σημεία, τα οποία εδόθησαν εις αυτό να κάμη ενώπιον του θηρίου ....» Αποκ. 13:13,14

Στις μέρες μας ο σατανάς παραπλανά τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο όπως παραπλάνησε την Εύα στον κήπο της Εδέμ: με την κολακεία, με τη δημιουργία σφοδρής επιθυμίας για την απόκτηση απαγορευμένης γνώσης και με το κέντρισμα της φιλοδοξίας για αυτοεξύψωση. Ο πνευματισμός διδάσκει επίσης ότι ο άνθρωπος είναι το δημιούργημα της φυσικής εξέλιξης, ότι το πεπρωμένο του από τη μέρα της γέννησής του και καθόλη την αιωνιότητα είναι η ανοδική πρόοδος προς την Θεότητα.

Όμως ο  Θεός απαγορεύει αυστηρά κάθε δήθεν επικοινωνία με τα πνεύματα των νεκρών. Τα πνεύματα μαντείας η Γραφή τα ονομάζει πνεύματα δαιμονίων. Κάθε δοσοληψία με τα πνεύματα μαντείας ο Κύριος την αποκαλεί βδέλυγμα και την απαγόρευε αυστηρότατα με την επιβολή θανατικής ποινής.

«Δεν θέλετε ακολουθεί τους έχοντας πνεύμα μαντείας ουδέ θέλετε προσκολληθή εις επαοιδούς, ώστε να μιαίνησθε δι' αυτών. Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σας.» Λευ. 19:31

 

7.    Συμπεράσματα

 

Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή που ζούμε, στις έσχατες ημέρες δηλαδή, είναι υψίστης σημασίας να έχουμε συνειδητοποιήσει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο άνθρωπος είναι θνητός όπως μας διδάσκει η Αγία Γραφή, ενώ παράλληλα η αθανασία της ψυχής δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ψέμα. Είναι ένα ψέμα, μια εωσφορική διδασκαλία που δέχτηκε για πρώτη φορά η Εύα στην Εδέμ και που δυστυχώς διδάσκεται μέχρι και σήμερα ανελλιπώς από όλες τις θρησκείες ακόμα και τη χριστιανική. Η σατανική αυτή διδασκαλία αυτή ονομάζεται πνευματισμός (εφόσον οι νεκροί ζουν γιατί να μην μπορούν να επικοινωνήσουν και μαζί μας; ...). Ενώ στις ανατολικές θρησκείες ο πνευματισμός είναι φανερός, μέσω των μάγων, στη χριστιανική θρησκεία έχει εισέλθει και έχει πάρει ένα πιο εκλεπτυσμένο χαρακτήρα ώστε να μη γίνεται αντιληπτός. Οι χριστιανοί οδηγούνται από τους πνευματικούς καθοδηγητές τους να εμπιστεύονται σε αγίους που έχουν πεθάνει ακόμα και στη μητέρα του Χριστού τη Μαρία. Ενώ ο Λόγος του Θεού μας λέγει σαφώς ότι όλοι αυτοί έχουν πεθάνει και περιμένουν την κρίση, εντούτοις βλέπουμε στις μέρες μας τους πιστούς να προσεύχονται σε αυτούς και ιδιαίτερα στη παρθένο Μαρία και να επικοινωνούν με μαζί τους δίνοντας βάση στα λόγια τους. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτοί που μιλούν μέσω αγίων (π.χ. άγιος Γεώργιος Χοζεβίτης - Τραχωνίου Κύπρου στις μέρες μας) ή της Μαρίας δεν είναι αυτά τα πρόσωπα αλλά δαιμόνια που πέρνουν τη μορφή τους και που αναμιγνύουν την αλήθεια με το ψέμα προκειμένου η εξαπάτηση να γίνει πιστευτή. Ο στόχος αυτού του σατανικού ψέματος είναι οι άνθρωποι να σταματήσουν να εμπιστεύονται τις άγιες Γραφές και τον νόμο του Θεού – τις Δέκα Εντολές, ως την αυθεντία και την αλήθεια και να στραφούν σε μύθους που θα τους οδηγήσουν μακριά από τον Λόγο του Θεού, τον Χριστό, την πηγή της ζωής.

Από πολύ καιρό ο σατανάς προετοιμάζεται  για μια τελική προσπάθεια παραπλάνησης του κόσμου λίγο πριν τη Δευτέρα Παρουσία. (βλ. Β’ Θεσ. 9-12). Όπως είδαμε, το θεμέλιο του έργου του τέθηκε στην Εδέμ: «...δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει». Σιγά σιγά από τότε προετοίμασε το δρόμο για το κορύφωμα αυτής της απάτης με την ανάπτυξη του πνευματισμού. Στο σημείο αυτό δεν έχει ακόμη φθάσει, δηλαδή στην ολοσχερή εκπλήρωση των σχεδίων του. Αλλά αυτό θα γίνει στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που υπολείπεται. Η ανθρωπότητα νανουρίζεται στο λίκνο μιας μοιραίας σιγουριάς και δεν θα ξυπνήσει από τον ύπνο της παρά μόνο με το ξέσπασμα της οργής του Θεού. (βλ. Ησ.28:17-18)

 

 

 Πίσω στην Αρχική Σελίδα