Η κρίση
(Απόσπασμα από το βιβλίο Testimonies to the Church vol.4, σελ.384-387, της Ellen G. White)
Το πρωί της 23ης Οκτωβρίου, 1879, γύρω στις 2 π.μ., το πνεύμα του Κυρίου αναπαύθηκε πάνω μου και είδα σκηνές από τη μέλλουσα κρίση. Είναι αδύνατο με λόγια να δώσω μια επαρκή περιγραφή των πραγμάτων που πέρασαν από μπροστά μου και την επίδραση που είχαν όλα αυτά πάνω στο νου μου.
Η μεγάλη ημέρα της εκτέλεσης της κρίσης του Θεού είχε έρθει. Μυριάδες μυριάδων ήσαν συγκεντρωμένοι ενώπιον ενός λευκού θρόνου πάνω στον οποίο καθόταν ένα πρόσωπο με μεγαλειώδες παρουσιαστικό. Πολλά βιβλία ήταν ανοιγμένα ενώπιόν Του και στα εξώφυλλά τους ήταν χαραγμένη με χρυσά γράμματα, που έμοιαζαν με φλόγα φωτιάς, η φράση: «Μητρώο του Ουρανού». Ενα από τα βιβλία αυτά, το οποίο περιείχε τα ονόματα εκείνων που ομολογούσαν οτι πιστεύουν στην αλήθεια, ανοίχτηκε. Αμέσως έχασα τη θέα των αναρίθμητων μυριάδων που ήσαν συγκεντρωμένοι περί του θρόνου και εστιάστηκε η προσοχή μου σε αυτούς που ομολογούσαν οτι είναι τέκνα του φωτός και της αλήθειας. Καθώς τα πρόσωπα αυτά ονοματίζονταν ένα προς ένα και γινόταν αναφορά στα καλά τους έργα, οι όψεις των προσώπων τους φωτίζονταν με άγια χαρά που ακτινοβολούσε προς κάθε κατεύθυνση. Δεν ήταν όμως αυτό που έμενε στο νου μου εντυπωμένο με τη μεγαλύτερη δύναμη.
Ενα άλλο βιβλίο ανοίχτηκε στο οποίο ήταν καταγεγραμμένες οι αμαρτίες όσων ομολογούσαν την αλήθεια. Κάτω από τον γενικό τίτλο «εγωκεντρισμός» ακολουθούσε κάθε άλλη αμαρτία. Υπήρχαν επίσης τίτλοι πάνω σε κάθε στήλη και κάτω από αυτούς, απέναντι από κάθε όνομα, ήταν καταγεγραμμένες στις αντίστοιχες στήλες οι μικρότερες αμαρτίες.
Κάτω από την πλεονεξία ερχόταν το ψέμα, η κλοπή, η απάτη και η φιλαργυρία. Κάτω από τη φιλοδοξία ερχόταν η υπερηφάνεια και η σπατάλη. Η ζήλια στεκόταν πάνω από την κακία, τον φθόνο και το μίσος. Η ακράτεια ήταν στην αρχή μιας μακριάς λίστας από φοβερά εγκλήματα όπως η ασέλγεια, η μοιχεία, η ικανοποίηση σαρκικών παθών κλπ. Καθώς τα κοιτούσα γέμισα μέσα μου με μια απερίγραπτη αγωνία και αναφώνησα: «Ποιος μπορεί να σωθεί; Ποιος θα σταθεί δικαιωμένος ενώπιον του Θεού; Ποιανού τα ιμάτια είναι χωρίς κηλίδα; Ποιοι είναι άμεμπτοι μπροστά στα μάτια ενός αγνού και άγιου Θεού;»
Καθώς ο Αγιος επί του θρόνου γυρνούσε αργά τα φύλλα του βιβλίου και τα μάτια Του έμεναν για λίγο πάνω σε κάποια πρόσωπα, η ματιά Του έμοιαζε να καιει την ίδια τη ψυχή τους και την ίδια εκείνη στιγμή κάθε λέξη και πράξη της ζωής τους περνούσε από το νου τους καθαρά σαν να την έβλεπαν χαραγμένη με γράμματα φωτιάς. Ο τρόμος τους κυρίευσε και τα πρόσωπά τους ωχρίασαν. Στην αρχή, ενώ ήσαν συγκεντρωμένοι περί του θρόνου, δεν είχαν δώσει προσοχή και αδιαφορούσαν. Πως άλλαξε η όψη τους τώρα! Η αίσθηση της ασφάλειας απομακρύνθηκε και τη θέση της πήρε ένας απερίγραπτος τρόμος. Πάνω σε κάθε ψυχή κυριαρχεί ο φόβος μήπως και τοποθετηθεί σε αυτούς που θα βρεθούν ελλιπείς. Κάθε μάτι είναι καρφωμένο στο πρόσωπο Εκείνου που ήταν στον θρόνο. Καθώς η σοβαρή και διερευνητική ματιά Του σαρώνει τους συγκεντρωμένους, η καρδιά τους συγκλονίζεται διότι αυτοκαταδικάζονται χωρίς να χρειαστεί να ειπωθεί ούτε μια λέξη. Με αγωνία ψυχής ο καθένας τους αναγνωρίζει την ενοχή του και με θαυμαστή καθαρότητα βλέπει οτι αμαρτάνοντας πέταξε μακριά το πολύτιμο δώρο της αιωνίου ζωής.
Μια ομάδα ατόμων έχουν καταχωρηθεί στα βιβλία ως φορτία ακόμα και για τη γη. Καθώς η διαπεραστική ματιά του Κριτή έμεινε πάνω τους, αποκαλύφθηκαν ευδιάκριτα οι αμαρτίες που είχαν διαπράξει μέσω της αμέλειάς τους. Με ωχρά και τρεμάμενα χείλη αναγνώρισαν οτι πρόδωσαν το άγιο έργο τους. Είχαν προειδοποιήσεις που δεν τις εισάκουσαν καθώς και προνόμια που δεν τα ανέπτυξαν. Μπορούν τώρα να δουν καθαρά οτι αθέμιτα έλαβαν το θάρρος να βασιστούν στο έλεος του Θεού. Είναι αλήθεια οτι δεν είχαν να εξομολογηθούν τόσα όσα οι διεφθαρμένοι και οι πρόστυχοι άνθρωποι, όμως, όπως η συκιά, ήταν και αυτοί καταραμένοι διότι δεν είχαν καρπό να επιδείξουν, διότι δεν είχαν χρησιμοποιήσει τα τάλαντα που τους είχαν δοθεί.
Τα άτομα της ομάδας αυτής είχαν τον εαυτό τους πάνω από όλα και εργάζονταν μόνο για ιδιοτελείς σκοπούς. Δεν ήταν πλούσιοι ως προς τον Θεό ούτε και είχαν ανταποκριθεί στις αξιώσεις Του πάνω τους. Αν και ομολογούσαν οτι είναι υπηρέτες του Χριστού δεν έφεραν ψυχές σε Αυτόν. Αν το έργο του Θεού εξαρτιόταν μόνο από τις προσπάθειές τους θα μαράζωνε διότι όχι μόνο παρακρατούσαν τα μέσα που τους δώρισε ο Θεός αλλά παρακρατούσαν και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Ομως τώρα μπορούν να δουν και να καταλάβουν οτι καταλαμβάνοντας μια ανεύθυνη στάση σε σχέση με το έργο και τους στόχους του Θεού, οι ίδιοι έθεσαν τους εαυτούς τους στην αριστερή πλευρά Του. Ενώ τους δόθηκε η ευκαιρία, δεν πραγματοποίησαν το έργο που θα μπορούσαν και που έπρεπε να είχαν κάνει.
Αναφέρθηκαν επίσης τα ονόματα όλων όσων ομολογούσαν την αλήθεια. Κάποιοι ελέγχθηκαν για την απιστία τους και άλλοι για το οτι ήσαν οκνηροί υπηρέτες. Επέτρεψαν σε άλλους να κάνουν το έργο στον αμπελώνα του Κυρίου τους και να επιφορτιστούν με τις βαρύτερες ευθύνες τη στιγμή που οι ίδιοι υπηρετούσαν εγωιστικά τα εφήμερα ενδιαφέροντά τους. Αν είχαν καλλιεργήσει τις ικανότητες που ο Θεός τους έδωσε, θα μπορούσαν να είναι αξιόπιστοι στο να τοποθετηθούν πάνω τους φορτία, εργαζόμενοι για λογαριασμό του Κυρίου τους. Λεει ο Κριτής: «Ολοι θα δικαιωθούν από την πίστη τους και θα κριθούν κατά τα έργα τους.» Πόσο ξεκάθαρα παρουσιάστηκε τότε η αμέλειά τους και πόσο σοφή ήταν η πρόνοια του Θεού στο να δώσει σε κάθε άνθρωπο το μέρος του να δουλέψει στο έργο του Θεού και στη σωτηρία των συνανθρώπων του. Καθένας όφειλε να επιδείξει μια ζωντανή πίστη μέσα στην οικογένειά του και στη γειτονιά του, δείχνοντας καλοσύνη στους φτωχούς, συμπάθεια στους βασανισμένους, κάνοντας ιεραποστολική εργασία και βοηθώντας στο έργο του Θεού με όσα μέσα διαθέτει. Ομως, όπως συνέβη και στην Μηρώζ (Κρ. 5:23), η κατάρα του Θεού μένει πάνω τους για όσα δεν έκαναν. Αγάπησαν την εργασία που θα τους έφερνε το μεγαλύτερο κέρδος στη ζωή και έτσι στο μέρος απέναντι από τα ονόματά τους στα βιβλία του ουρανού, το οποίο είναι αφιερωμένο στα καλά έργα, υπάρχει ένα λυπηρό κενό.
Τα λόγια που ειπώθηκαν προς αυτούς είναι τα πιο σοβαρά: «Ζυγιστήκατε στην πλάστιγγα και βρεθήκατε ελλιπείς. Αμελήσατε πνευματικές ευθύνες διότι ήσασταν απασχολημένοι με εφήμερα ζητήματα ενώ η ίδια η θέση ευθύνης που είχατε καθιστούσε αναγκαίο να είχατε μεγαλύτερη σοφία από την ανθρώπινη και μεγαλύτερη δικαιοσύνη. Αυτό ήταν αναγκαίο σε εσάς ώστε να κάνετε ακόμα και το τυπικό μέρος του έργου σας. Καθώς όμως αποσυνδέσατε τον Θεό και τη δόξα Του από την εργασία σας, στραφήκατε μακριά και από την ευλογία Του.»
Τέθηκε τότε το ερώτημα: «Γιατί δεν πλύνατε τα ιμάτια του χαρακτήρα σας και δεν τα λευκάνατε δια του αίματος του Αρνίου; Ο Θεός έστειλε τον Υιό Του στον κόσμο όχι για να τον καταδικάσει αλλά να τον σώσει. Η αγάπη μου προς εσάς δόθηκε με μεγαλύτερη αυταπάρνηση ακόμα και από τη μητρική αγάπη. Ο λόγος για τον οποίο υπέφερα σταυρικό θάνατο και σήκωσα το βάρος και την κατάρα της ενοχής σας ήταν ώστε να διαγράψω τα σκοτεινά κατάστιχα της αδικίας σας και να θέσω το ποτήρι της σωτηρίας στα χείλη σας. Την οδύνη του θανάτου και τον τρόμο του σκοταδιού του τάφου, τα υπέμεινα ώστε να υπερνικήσω εκείνον που έχει το κράτος του θανάτου, να λύσω τα δεσμά της φυλακής και να ανοίξω τις πύλες της ζωής. Αυτή τη μακάρια ζωή την οποία εξαγόρασα με τόσο μεγάλο κόστος, την παραβλέψατε. Τέτοια ντροπή, επίπληξη και κακομεταχείριση σαν αυτή που ο Κύριός σας σήκωσε για εσάς, εσείς την αποφύγατε. Τα προνόμια που μέσω του θανάτου Του έφερε κοντά σας, δεν τα εκτιμήσατε. Δεν θελήσατε να γίνετε κοινωνοί στα πάθη Του και έτσι δεν μπορείτε τώρα να γίνετε κοινωνοί στη δόξα Του.»
Τότε ειπώθηκαν τα σοβαρά αυτά λόγια: «Όποιος αδικεί, ας αδικήσει ακόμα· και όποιος είναι μολυσμένος, ας μολυνθεί ακόμα· και ο δίκαιος ας γίνει ακόμα πιο δίκαιος, και ο άγιος ας γίνει ακόμα πιο άγιος.» Το βιβλίο τότε έκλεισε και το κάλυμμα έπεσε από τον πρόσωπο Αυτού που ήταν στον θρόνο, αποκαλύπτοντας τη φοβερή δόξα του Υιού του Θεού.
Η σκηνή τότε έφυγε από μπροστά μου και είδα οτι βρισκόμουν ακόμα πάνω στη γη, έχοντας απερίγραπτη ευγνωμοσύνη για το οτι η ημέρα του Κυρίου δεν είχε έρθει ακόμα και ο πολύτιμος ευπρόσδεκτος καιρός ακόμα δινόταν προς εμάς ώστε να προετοιμαστούμε για την αιωνιότητα.