Το δόγμα του τριαδικού Θεού

Το δόγμα της τριαδικότητας του Θεού υποστηρίζει οτι ο Θεός αν και είναι ένας, αποτελείται από τρία πρόσωπα – υποστάσεις, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.

Στη μελέτη αυτή θα ασχοληθούμε με δύο τρόπους κατανόησης της τριαδικότητας του Θεού. Υπάρχει η ορθόδοξη εκδοχή που υποστηρίζεται από τη ρωμαιοκαθολική, την ορθόδοξη, την αγγλικανική εκκλησία κ.α. και υπάρχει και μια ελαφρώς διαφοροποιημένη εκδοχή που υποστηρίζεται από τη σημερινή εκκλησία των Αντβεντιστών Εβδόμης Ημέρας και συγκεκριμένα από το 1980 και εντεύθεν όταν έγινε επισήμως αποδεκτό το δόγμα της τριαδικότητας από το Γενικό Συμβούλιο της εκκλησίας των Αντβεντιστών Εβδόμης Ημέρας και εισήχθη μέσα στα 27 πιστεύω της εκκλησίας.

Στη συνέχεια θα εξετάσουμε αναλυτικότερα τη διδασκαλία αυτή εξετάζοντας την ιστορική της προέλευση, την εισαγωγή της μέσα στο χριστιανισμό (μιας και δεν προκύπτει μέσα από την Αγία Γραφή), την εισαγωγή της μέσα στην εκκλησία των Αντβεντιστών Εβδόμης Ημέρας και τέλος τη σχέση της με την Αγία Γραφή και τις επιπτώσεις που αυτή η διδασκαλία έχει στη λατρεία του αληθινού Θεού, στην ορθή πίστη και στη διδασκαλία του αιωνίου ευαγγελίου.

Είναι ιστορικά εξακριβωμένο οτι η πλειονότητα των ειδωλολατρικών θρησκειών πίστευαν σε μια τριάδα. Πολλές από αυτές πιστεύουν σε αυτή ακόμα και σήμερα. Στην Αίγυπτο, για παράδειγμα, συναντούμε τον Οσιρι (πατέρας) την Ισιδα (μητέρα) και τον Ορο (υιός). Αν και υπήρχαν τα τρία αυτά πρόσωπα – θεότητες ο θεός που τις συνέκλινε ήταν ο θεός ήλιος. Στον Ινδουισμό έχουμε τον Βράχμα, τον Βισνού και τον Σίβα οι οποίοι απαρτίζουν την ινδουιστική τριάδα η οποία ονομάζεται Τριμούρτι – ο ένας ή το όλον με τρείς μορφές. Στη Νέα Ζηλανδία η φυλή των Μαορί έχουν τη δικιά τους τριάδα, τους Ταράνγκα, Μάουι και Τίκι-τίκι. Στον Ζοροαστρισμό, ο Ζοροάστρης έθεσε επικεφαλής της ουράνιας ιεραρχίας τον Αούρα Μάζντα, τον Αριμάν και τον Μίθρα.

Η αιγυπτιακή τριάδα Ο τριαδικός Βούδας Η ινδουιστική τριάδα

Τα χαρακτηριστικά των περισσοτέρων ειδωλολατρικών τριάδων είναι τα εξής:

1.Ο τριαδικός θεός αποτελείται από τρία όντα.

2.Ο ένας είναι ο πατέρας, ο άλλος η μητέρα και ο τρίτος είναι ο υιός.

3.Ο υιός είναι συνήθως και σύζυγος της μητέρας. (π.χ. ο Ορος σε σχέση με την Ισιδα)

6.Πολλές φορές οι τρεις αυτοί ονομάζονται ως «ένας θεός» - ένας θεός με τρεις μορφές ή τρεις σε έναν.

7.Πολλές φορές ο πατέρας δεν αναφέρεται. Αντ’ αυτού λατρεύεται η μητέρα και ο υιός. (π.χ. μια μητέρα βρεφοκρατούσα)

8.Μερικές φορές η ειδωλολατρική τριάδα εμφανίζεται ως ένας θεός παρουσιαζόμενος με τρία κεφάλια, έχοντας αναλάβει να εκτελέσει τρεις ρόλους.

9.Άλλες φορές ο ένας θεός απεικονίζεται με ένα κεφάλι και τρία πρόσωπα.

10.Σε ορισμένες θρησκείες το τρίτο πρόσωπο της τριάδος θεωρείται κακό - καταστροφέας.

11.Στις θρησκείες αυτές το 1^ο πρόσωπο είναι ο δημιουργός, το 2^ο πρόσωπο είναι ο συντηρητής και το 3^ο πρόσωπο είναι ο καταστροφέας.

Από που όμως ξεκίνησε αυτό το πρότυπο, της λατρείας του ενός θεού με τρία διαφορετικά πρόσωπα;

Το βιβλίο της Αποκάλυψης χρησιμοποιεί τον όρο “Βαβυλώνα” για να μας δείξει τα μαθήματα που πρέπει να πάρουμε από την αρχαία Βαβέλ - Βαβυλώνα. Θα θυμάστε την ιστορία μετά τον κατακλυσμό. Μια ομάδα ανθρώπων, οδηγούμενοι από έναν άνθρωπο που ονομαζόταν Νεβρώδ,

δεν ήσαν ευτυχείς να ζουν στα βουνά και αποφάσισαν να πάνε ανατολικά και βρήκαν μια πεδιάδα που λεγόταν Σένααρ και αποφάσισαν να χτίσουν εκεί μια πόλη και μέσα σε αυτήν ένα πύργο

και να αποκτήσουν έτσι ένα μεγάλο όνομα για τους εαυτούς τους. Η πόλη λεγόταν Βαβέλ ή Βαβυλώνα και φυσικά η ιστορία του πύργου της είναι πολύ γνωστή. Ο άνθρωπος αυτός, ο Νεβρώδ, του οποίου το όνομα σημαίνει επανάσταση, οδηγούσε μια επανάσταση ενάντια στον αληθινό Θεό του ουρανού. Η επανάσταση αυτή αφορούσε και ένα ψεύτικο σύστημα λατρείας. Και ο Θεός δεν συμφώνησε να γίνει κάτι τέτοιο και έτσι έστειλε τον άγγελό Του και μπέρδεψε τις γλώσσες και ο πύργος καταστράφηκε. Ο Νεβρώδ για να επιτύχει το εγχείρημά του, βοηθήθηκε από τη γυναίκα του.

Η γυναίκα του ονομαζόταν Σεμίραμις. Αλλοι λαοί την αποκαλούσαν με διαφορετικό όνομα.

Η ιστορία της παλαιάς Βαβυλώνας μας αποκαλύπτει ένα πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της λατρείας που επικρατούσε την εποχή εκείνη. Στο βιβλίο 'Οι 2 Βαβυλώνες' του Alexander Hislop αναφέρονται τα εξής:

"Ο πύργος της Βαβέλ ήταν στην πραγματικότητα λατρεία προς τον σατανά με τη μορφή της φωτιάς, του ήλιου και του φιδιού. (3 μορφές). Ομως λατρεία προς τον σατανά δεν μπορούσε να αποδοθεί ανοιχτά επειδή πολλοί πίστευαν στον αληθινό Θεό του Νώε. Για το λόγο αυτό μια θρησκεία - μυστήριο ξεκίνησε στη Βαβέλ μέσω της οποίας ο σατανάς μπορούσε να λατρεύεται μυστικά."

Αυτά συνέβαιναν στη Βαβυλώνα. Υπήρχε μια μυστηριακή θρησκεία μέσω της οποίας λατρευόταν ο σατανάς με τρόπο μυστικό. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στις έσχατες ημέρες. Ο σατανάς μεταχειρίζεται την απάτη και τα μυστήρια για να πλανήσει τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι λατρεύουν τον αληθινό Θεό ενώ στην πραγματικότητα λατρεύουν εκείνον. Ο Νεβρώδ μετά την εγκαθίδρυση της λατρείας του σατανά μέσω του μυστηριακού συστήματός του, πέθανε.

Μετά το θάνατό του, η γυναίκα του, προώθησε την ιδέα που αυτός άρχισε. Είπε ότι όταν ο σύζυγός της πέθανε πήγε στον ήλιο και έτσι ο ήλιος έγινε σύμβολο του Νεβρώδ. Οι άνθρωποι αυτοί λατρεύονταν επειδή αντιπροσώπευαν τον θεό που λάτρευαν και έτσι ο ήλιος έγινε σύμβολο της λατρείας του Νεβρώδ που αντιπροσώπευε τον σατανά. Μετά από αυτά η γυναίκα του, η Σεμίραμις, έμεινε έγκυος. Πως όμως έμεινε έγκυος αφού ο σύζυγός της ήταν νεκρός;

Η ίδια είπε ότι μια αχτίδα από τον ήλιο ήρθε πάνω της και έτσι το παιδί αυτό ήταν ο Νεβρώδ που επέστρεφε ή αλλιώς ήταν η μετεμψύχωση του θεού ήλιου. Οταν γεννήθηκε το παιδί ονομάστηκε Θαμμούζ, ο οποίος επίσης αναφέρεται στην Αγ.Γραφή.

Αυτοί οι τρεις, ο Νεβρώδ, η Σεμίραμις και ο Θαμμούζ λατρεύονταν ως η προσωποποίηση του θεού ήλιου, μέσω αυτής της μυστηριακής θρησκείας που δεν ήταν τίποτε άλλο από λατρεία του σατανά.

Αυτό μας επιβεβαιώνει και η ιστορία, καθώς διαβάζουμε στο ίδιο βιβλίο:

"Οι ρίζες της αγίας τριάδας βρίσκονται στην αρχαία Βαβυλώνα με τον Νεβρώδ, τον Θαμμούζ και την Σεμιράμιδα. Η Σεμίραμις απαιτούσε να λατρεύουν τον άντρα της, τον υιό της αλλά και την ίδια. Ισχυριζόταν ότι ο υιός της ήταν και πατέρας και υιός (αυτός που πήγε επάνω, ο ίδιος επέστρεψε). Ναι ήταν ο 'θεός πατέρας' και ο 'θεός υιός' - ήταν μια ακατανόητη θεϊκή τριάδα"

Η ιστορία μας διδάσκει ότι το πρότυπο του τριαδικού αυτό έχει τις ρίζες του πίσω στη Βαβυλώνα.

Φυσικά αυτό δεν άρεσε στον Θεό. Ο Θεός διέκοψε τις εργασίες και διασκόρπισε τους ανθρώπους αυτούς αλλάζοντας τις γλώσσες τους. Ο Θεός είδε ότι αν άφηνε αυτό το σύστημα να πάρει την εξουσία, θα έλεγχε όλο τον κόσμο. Θα εξελισσόταν σε μια παγκόσμια κυβέρνηση με κεντρικό έλεγχο από τον πύργο της Βαβέλ. Ο Θεός είδε ότι αυτό θα εξαφάνιζε την αλήθεια Του και έτσι παρενέβη για το καλό όλης της ανθρωπότητας. Οταν όμως ο Θεός παρενέβη, βλέπουμε ότι κάτι συνέβη σε όλους τους ανθρώπους που διασκορπίστηκαν.

Η λατρεία του σατανά ή λατρεία του ηλίου που ξεκίνησε στη Βαβυλώνα αντιπροσωπευόταν από τους ιδρυτές αυτής της θρησκείας, τον Νεβρώδ τη γυναίκα του και τον υιό που ήρθε αργότερα.

Αυτή η πρώτη τριάδα, η λατρεία των τριών προσώπων βλέπουμε ότι συνεχίζεται σε όλες τις παραδόσεις των λαών που διασκορπίστηκαν μετά τη Βαβέλ. Η τριάδα της Βαβέλ ήταν ο Νεβρώδ ο Θαμμούζ και η Σεμίραμις. Καθώς οι γλώσσες άλλαξαν βρίσκουμε κάτι πολύ ενδιαφέρον να προκύπτει. Το ίδιο πρότυπο, οι ίδιες έννοιες και αρχές που υπήρχαν στη Βαβυλώνα ταξίδεψαν με τους διάφορους λαούς, πήραν όμως διαφορετικά ονόματα διότι πλέον οι άνθρωποι μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες. Για παράδειγμα, όπως προαναφέραμε, στην Αίγυπτο η λατρεία εστιαζόταν σε μια τριάδα, τους Οσιρι, Ορο και Ισιδα.

Ο κοινός παρανομαστής όλων των ειδωλολατρικών θρησκειών είναι ότι όλες άρχισαν στο ίδιο μέρος, στη Βαβυλώνα. Οι θεοί τους όμως είχαν διαφορετικά ονόματα διότι μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες.

Οταν πέθανε ο Νεβρώδ, η Σεμίραμις είπε ότι ο Νεβρώδ πήγε πάνω στον ήλιο.

Λόγω του ότι λάτρευαν τον θεό ήλιο, είδαν ο ηλιακός δίσκος ήταν ένα ταιριαστό σύμβολο του θεού τον οποίο λάτρευαν, του σατανά. Είδαν ότι λάμβαναν ζεστασιά, φως και ότι η ζωή εξαρτιόταν άμεσα από τον ήλιο και έτσι ο ηλιακός δίσκος έγινε το σημαντικότερο σύμβολο του θεού που λάτρευαν.

Θεωρούσαν ότι ήταν ο ευεργέτης τους. Παρατήρησαν επίσης ότι ο ήλιος, στον ουρανό, λάμβανε τρεις διακριτές θέσεις πράγμα που ταίριαζε με την πίστη τους διότι ήδη λάτρευαν τρία πρόσωπα. Το στοιχείο αυτό συμπεριελήφθη μέσα στη μυστηριακή τους θρησκεία, τη λατρεία του σατανά.

"Η τριάδα έγινε ο πιο διαδεδομένος στον κόσμο αριθμός της θεότητας ... Η λατρεία του ηλίου είναι μια από τις αρχαιότερες μορφές θρησκείας και ο αρχαίος άνθρωπος κάποιες φορές διέκρινε μεταξύ του ανατέλλοντος, του μεσουρανούντος και του δύοντος ήλιου. Οι Αιγύπτιοι για παράδειγμα διαχώριζαν τον ήλιακό θεό σε τρεις θεότητες: Τον Ορο - ο ανατέλλων ήλιος, τον Ρα - ο μεσουρανών ήλιος και τον Οσιρι - ο δύων ήλιος" (Αιγυπτιακές θεότητες, New International Encyclopedia)

Και όλα άρχισαν στη Βαβυλώνα. Ο κάθε λαός διατήρησε τα ίδια πρότυπα, τους έδωσε όμως διαφορετικά ονόματα. Είναι πολύ σημαντικό να το θυμόμαστε αυτό. Τα ίδια πρότυπα που προήλθαν από τη Βαβυλώνα, ταξίδεψαν μέσα στα διάφορα έθιμα των λαών και έλαβαν διαφορετικά ονόματα. Μάλιστα οι διάφοροι λαοί, απεικόνισαν αυτά τα πιστεύω μέσω της τέχνης τους κι αυτό διότι ήταν μια κρυφή και μυστηριακή θρησκεία. Δεν γνώριζαν όλοι ποιος λατρευόταν στην πραγματικότητα. Δεν γνώριζαν όλοι ότι ο σατανάς ήταν αυτός που λατρευόταν.

Οι δίσκοι που βλέπουμε πάνω ή πίσω από τα πρόσωπα, για παράδειγμα αιγυπτιακών θεοτήτων, δεν τοποθετούνταν εκεί για διακοσμητικούς λόγους. Αντιπροσώπευαν τον θεό που λάτρευαν. Τον θεό ήλιο ή αλλιώς σατανά σε τρεις διαφορετικές μορφές ή φάσεις:

Είδαν ότι οι τρεις φάσεις του ήλιου, αποτελούσαν ένα ταιριαστό σύμβολο για τον θεό που λάτρευαν. Ηταν ο 3 σε 1 θεός. Και οι τρεις ήταν ο ήλιος. Είχαν όμως τρεις διαφορετικές φάσεις - θέσεις αν και ήταν όλοι ένα. Εγιναν γνωστοί ως ο θεός 3 σε 1. Παρατηρείστε ότι ενώνοντας τις τρεις φάσεις του ηλιακού θεού μαζί, προκύπτει μια εικόνα που αντιπροσωπεύει την πίστη τους:

Αυτή η εικόνα έγινε σύμβολο του ηλιακού θεού ο οποίος στην πραγματικότητα δεν είναι άλλος από τον σατανά που ήταν πίσω από τη λατρεία αυτή. Αυτό ήταν πολύ αποτελεσματικό γιατί το χρησιμοποίησαν για να κρύψουν την πραγματική τους θρησκεία. Αυτοί οι τεμνόμενοι δίσκοι είδαν ότι σχημάτιζαν αυτό το πολύ ενδιαφέρον ισόπλευρο τρίγωνο:

Αν θυμάστε στο σχολείο, στη Γεωμετρία, το άθροισμα των γωνιών οποιουδήποτε τριγώνου είναι 180 μοίρες. Στο ισόπλευρο όμως τρίγωνο συμβαίνει κάτι αξιοσημείωτο. Κάθε πλευρά αντιπροσωπεύει και μία θέση του ήλιου. Διαπίστωσαν οι αρχαίοι ότι κάθε γωνία ενός ισόπλευρου τριγώνου ήταν ακριβώς 60 μοίρες.Ο καθένας καταλαβαίνει ότι το τρίγωνο με τις 60 - 60 - 60 μοίρες αντιπροσωπεύονται από το 6 - 6 – 6:

Οι ειδωλολάτρες αυτοί, χρησιμοποιούσαν αυτούς τους αριθμούς και αυτές τις εικόνες για να κρύψουν τη λατρεία που απέδιδαν στον σατανά. Επομένως η λατρεία του ήλιου ή αλλιώς η λατρεία του σατανά έγινε η λατρεία του αριθμού 666. Εγινε η θρησκεία του 666.

Κάποιοι άνθρωποι δεν θα γνώριζαν αυτόν τον αριθμό αν δεν αναφερόταν στην Αγ.Γραφή. Βλέπουμε εκεί ότι είναι ο αριθμός ενός συστήματος ανθρώπων. Η αρχαιολογία έχει βρει πολλές φορές αυτόν τον αριθμό σε ανασκαφές στη Βαβυλώνα. Είναι το σύστημα του 666.

Οι ειδωλολάτρες αρέσκονταν στο να συνδυάζουν τα διάφορα σύμβολά τους και να κρύβουν αυτά στα οποία πίστευαν ώστε αυτά να είναι γνωστά μόνο στους μυημένους. Η τομή των τριών αυτών δίσκων είναι γνωστή ως τραϊκουέτρα:

Γρήγορα διαπίστωσαν ότι οι τρεις δίσκοι θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από την τομή τους,

Η τομή αυτή θα συνέχιζε να αντιπροσωπεύει τον θεό ήλιο που είναι 3 σε 1. Το απεικόνιζαν βάζοντας πάνω στην τομή και ένα κύκλο. Το σύμβολο αυτό το συναντάμε σε διάφορους πολιτισμούς και ειδωλολατρικές θρησκείες.

Το σύμβολο αυτό το συναντούμε και στη σημερινή εποχή. Ας δούμε μερικά παραδείγματα για να δούμε πως ο διάβολος το χρησιμοποιεί:

Μπορεί κανείς να το συναντήσει σε διάφορες μορφές, σε τοίχους, σε εκκλησίες, σε γλυπτά κλπ

"Η τραϊκουέτρα είναι ένα σατανιστικό σύμβολο που έχει τις ρίζες του στον αποκρυφισμό. Πάντοτε ήταν συνυφασμένο με παγανιστικές διδασκαλίες, σατανιστικές πράξεις και με τη μαγεία. Η τραϊκουέτρα αποτελείται από τρία επικαλυπτόμενα εξάρια Το σύμβολο αυτό ήταν το αρχαίο σύμβολο της ειδωλολατρικής τριάδας (είδαμε ότι αυτό ξεκίνησε στη Βαβυλώνα). Το σύμβολο αυτό έγινε ευρέως γνωστό από τον σατανιστή Αλιστερ Κρόουλι καθώς το χρησιμοποίησε για τη Βασιλική Αψίδα του 3ου βαθμού της μασονικής στοάς της Υόρκης."

Το σύμβολο αυτό χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα από κάποιες μυστικές αδελφότητες που υφίστανται στην σημερινή εποχή μας.

Επίσης μπορούμε να συναντήσουμε αυτό το σύμβολο σε ορισμένα αξιοπρόσεχτα μέρη.

Αυτά εδώ είναι κύπελλα και δισκοπότηρα που χρησιμοποιεί η μαγεία:

Μπορείτε να τα αγοράσετε με 20$ σε διαφορετικά χρώματα. Αν είστε μάγος και θέλετε να εξασκήσετε μαγεία μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε. Πάνω τους είναι το σύμβολο του θεού ήλιου, του σατανά, 666. Η εικόνα προέρχεται από μια ιστοσελίδα που πουλάει αντικείμενα που χρησιμοποιούν οι μάγοι.

Σε μια εγκυκλοπαίδεια του μυστικισμού διαβάζουμε: "Τα σύμβολα είναι σημαντικά σε κάθε εσωτερική διδασκαλία διότι εμπεριέχουν μυστική σοφία που είναι προσβάσιμη μόνο στους μυημένους"

Βλέπουμε παρακάτω ένα σύμβολο στο ένδυμα αυτής της μάγισσας:

Το σύμβολο είναι ακριβώς το ίδιο, η τραϊκουέτρα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέποντας το ένδυμα αυτό, λένε α τι ωραία διακόσμηση, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι το σύμβολο αυτό εμπεριέχει μυστική σοφία. Μυστικές έννοιες που είναι κατανοητές μόνο από τους μυημένους.

Παρακάτω βλέπουμε αρχαιολογικό εύρημα από τις ανασκαφές στη Βαβυλώνα που αναπαριστά τον ήλιο στις τρείς θέσεις του, το ισόπλευρο τρίγωνο – 666 και τον ιερέα με τα χέρια ψηλά σε θέση λατρείας:

Το πρότυπο αυτό του ηλιακού θεού 3 σε 1, όπως είπαμε, ταξίδεψε μετά τη Βαβέλ σε διάφορους πολιτισμούς. Παρακάτω βλέπουμε το πρότυπο αυτό στην Ινδία:

Πίσω από τα κεφάλια των θεοτήτων υπάρχουν ηλιακοί δίσκοι - φωτοστέφανα που δεν υποδηλώνουν φυσικά αγιότητα, αλλά λατρεία προς τον θεό ήλιο.

Τέλος, την τραϊκουέτρα, το σατανιστικό αυτό σύμβολο που συμβολίζει τον θεό της Βαβυλώνας, το συναντάμε στις μέρες μας όπως είπαμε και σε ναούς εξωτερικά και εσωτερικά, στους τοίχους, τα τζάμια, τα στασίδια, ακόμα και πάνω στην Αγία Γραφή, συμβολίζοντας τον τριαδικό θεό:

Κατά τους πρώτους μ.Χ. αιώνες η εκκλησία της Ρώμης εισήγαγε ειδωλολατρικές θεωρίες και πρακτικές μέσα στη χριστιανική εκκλησία. Σύμφωνα με τον Ευσέβιο, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προκειμένου να προωθήσει την νέα θρησκεία (χριστιανισμός) στους ειδωλολατρικούς πληθυσμούς μετέφερε μέσα σε αυτή στοιχεία των θρησκειών με τα οποία οι πληθυσμοί αυτοί ήσαν ήδη εξοικειωμένοι, έτσι ώστε να κάνει τη μετάβαση στο χριστιανισμό πιο εύκολη. Ένα από αυτά τα στοιχεία ήταν και η τριαδικότητα του Θεού που όπως είδαμε κυριαρχούσε μέσα στον παγανισμό. Κάτω από αυτά τα δεδομένα είναι φυσικό οτι το δόγμα σχετικά με την προσωπικότητα του Θεού διεφθάρη σημαντικά και έτσι πριν ακόμα από τον 3^ο αιώνα ξεπήδησαν πολλές θεωρίες. Μερικές από αυτές ήταν για παράδειγμα: ο Νεστοριανισμός (διεχώριζε την ανθρώπινη υπόσταση του Χριστού από τη θεϊκή), ο Μονοφυσιτισμός – Μονοθελητισμός (ο Χριστός δεν ήταν πραγματικός άνθρωπος), ο Γνωστικισμός (ο Χριστός τους είχε αποκαλύψει μυστικές διδασκαλίες και παραδόσεις).

Μια από τις ψευδοδιδασκαλίες που εμφανίστηκαν τότε ήταν και αυτή του Μονοαρχιανισμού η οποία διαχωριζόταν σε δύο σχολές σκέψης: Τη Δυναμική (ο Χριστός ήταν μόνο άνθρωπος αλλά είχε θεία δύναμη) και τον Μονταλισμό, ο οποίος υποστήριζε οτι υπήρχε ένας Θεός ο οποίος αναλάμβανε να παίξει 3 διαφορετικούς ρόλους. Οι ρόλοι αυτοί ήταν πρώτον του Δημιουργού Πατέρα, δεύτερον του Σωτήρα Υιού και τρίτον του Παρακλήτου της εκκλησίας Αγίου Πνεύματος. Είναι φανερό οτι ο Μονταλισμός αποτελεί μετεξέλιξη της παγανιστικής τριάδας του ενός θεού ο οποίος έχει τρία κεφάλια (ή αυτή του θεού που έχει ένα κεφάλι αλλά τρία πρόσωπα). Καθένα από αυτά τα πρόσωπα αντιπροσώπευε και τον αντίστοιχο ρόλο που αναλάμβανε ο ίδιος θεός.

Ο Σαβελιανισμός προήλθε και αυτός από την ειδωλολατρία διότι διακήρυττε οτι ο Θεός αποκαλύφθηκε με τρεις τρόπους υπό την έννοια π.χ. οτι ο ήλιος είναι άλλοτε λαμπρός, άλλοτε ζεστός και άλλοτε στρογγυλός. Οι ειδωλολάτρες λάτρευαν τον ήλιο στις τρείς φάσεις του, την ανατολή, τη μεσημβρία και τη δύση απεικονίζοντας με τον τρόπο αυτό τη λατρεία ενός τριαδικού θεού. Ο Σαβελιανισμός έχει σήμερα υποστηρικτές μέσα σε ομάδες που βρίσκονται στους Πεντηκοστιανούς με εκφραστές όπως π.χ. ο Ewald Frank και ο William Branham.

Οι διάφορες αυτές θεωρίες που ήρθαν στο προσκήνιο απασχόλησαν ιδιαίτερα τον ανερχόμενο τότε παπισμό και έτσι το 264 μ.Χ. συνεκλήθη η σύνοδος της Αντιόχειας για να εξετάσει τις απόψεις του επισκόπου της πόλης ο οποίος πίστευε στον Μονταλικό Μονοαρχιανισμό. Ο επίσκοπος αυτός αντί να διδάσκει οτι ο Πατέρας και ο Υιός ήταν δύο ξεχωριστά και διακριτά μεταξύ τους πρόσωπα, δίδασκε οτι ήταν το ίδιο ον – ο ένας Θεός, ο οποίος πήρε τη μορφή του Υιού τη στιγμή της ενσάρκωσης ενώ κατά την Πεντηκοστή πήρε τη μορφή του Αγίου Πνεύματος. Η σχολή αυτή του Μονοαρχιανισμού δίδασκε οτι ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα ήταν “ομοούσιοι” ήσαν δηλαδή ίδια – κοινή ουσία. Με άλλα λόγια ο Πατέρας ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα δεν ήσαν από μια όμοια ουσία, αφού κάτι τέτοιο θα υποδήλωνε την ύπαρξη τριών χωριστών όντων, αλλά ήσαν τρεις ενέργειες, τρεις ρόλοι που ανέλαβε ο ένας Θεός. Η σύνοδος της Αντιόχειας – και ορθά – καταδίκασε τη διδασκαλία αυτή ως αίρεση ωστόσο αυτή δεν εξαλείφθηκε εντελώς. Τόσο ο Μονταλικός Μονοαρχιανισμός όσο και ο Σαβελιανισμός διδάσκονταν από πολλούς καθολικούς ιερείς ανά τους αιώνες. Μάλιστα σε χώρες στις οποίες κυριαρχούσε η ειδωλολατρία, η παπική εκκλησία χρησιμοποιούσε εικόνες και αγάλματα όμοια με τα είδωλα με τα τρία πρόσωπα που προαναφέρθηκαν.

Η ιταλική αγία τριάδα Η νορβηγική αγία τριάδα Η γερμανική αγία τριάδα

(Πατέρας Υιός Άγιο Πνεύμα (Πατέρας Υιός Άγιο Πνεύμα (Πατέρας Υιός Άγιο Πνεύμα

Τον 4^ο αιώνα η εκκλησία της Ρώμης δοκιμάστηκε με την εμφάνιση της “αίρεσης” του αρειανισμού. Ο Αρειος, ένας πρεσβύτερος από την Αλεξάνδρεια, αμφισβήτησε τις διδασκαλίες της Ρώμης σχετικά με τη θεότητα. Γραπτά κείμενα του δεν έχουν διασωθεί εξαιτίας των διωγμών που υπέστησαν σε μεταγενέστερους αιώνες οι οπαδοί του. Κάποιοι του προσάπτουν τη διδασκαλία οτι ο Χριστός ήταν κτίσμα, ως απαρχή της κτίσης του Θεού. Άλλοι αμφισβητούν οτι δίδασκε κάτι τέτοιο και οτι η διδασκαλία του στηριζόταν αποκλειστικά στην Αγ.Γραφή υποστηρίζοντας οτι ο Υιός γεννήθηκε από τον Πατέρα γι αυτό δεν μπορεί να είναι ομοούσιος και συναιώνιος με τον Πατέρα. Όπως και να ήταν, για το λόγο αυτό συγκλήθηκε το 325 μ.Χ. η σύνοδος της Νίκαιας στην οποία παρευρέθηκαν εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι από όλη την αυτοκρατορία καθώς και ο Αρειός και επίσκοποι που τον υποστήριζαν. Μετά από συζήτηση συνετάχθη ένα κείμενο από τον Αθανάσιο (διάκονος τότε) και μοιράστηκε στους επισκόπους για να υπογραφεί. Όταν διαπιστώθηκε οτι το κείμενο το είχαν υπογράψει και οι 18 αρειανιστές επίσκοποι τότε έγινε μεγάλη φασαρία, έσκισαν το κείμενο αυτό και έδιωξαν τον Αρειο από τη σύνοδο. [Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ.15-17]

Ήταν φανερό οτι η σύνοδος της Νίκαιας δεν συνεκλήθη για να ενώσει το Χριστιανισμό αλλά για να καταστρέψει τον Αρειανισμό. Στην αναταραχή που ακολούθησε, ο Ευσέβιος από την Καισαρεία παρουσίασε ένα παλαιό “πιστεύω”. Όταν αναγνώσθηκε οι αρειανιστές επίσκοποι εκδήλωσαν τη θέλησή τους να το προσυπογράψουν, όμως αυτό ήταν ακριβώς που οι παπικοί επίσκοποι δεν ήθελαν. Τι μπορούσαν να κάνουν για να αποτρέψουν τους αρειανιστές να υπογράψουν; Στη συζήτηση που επακολούθησε ένας επίσκοπος ανέφερε τη λέξη “ομοούσιος” λέγοντας πόσο παράλογη θα ήταν μια τέτοια δοξασία. Οι αρειανιστές υποστήριζαν τη λέξη “ομοιούσιος” που σημαίνει όμοια ουσία αντί για το “ομοούσιος” που σημαίνει κοινή ουσία, αν και δεν ενδιαφέρονταν για τους όρους αυτούς διότι κανείς τους δεν βρίσκονταν στην Αγία Γραφή. Το σχόλιο αυτό έδωσε στους παπικούς αυτό που ζητούσαν, κάτι που θα τους διαχώριζε. Ακόμη και ο Ευσέβιος δυσκολευόταν να δει τη διαφορά στις δύο λέξεις διότι όπως είπε και ο αυτοκράτορας Κωσταντίνος: «Το ομοούσιος θα μπορούσε να κατανοηθεί και ως ομοιούσιος». Το “πιστεύω” όμως τροποποιήθηκε και ψηφίσθηκε, οι δε αρειανιστές αρνήθηκαν να το ψηφίσουν. Οι αρειανιστές και οι ακόλουθοί του διώχτηκαν από τις θέσεις τους στην εκκλησία και όλα τα γραπτά κείμενα του Αρειου κάηκαν. Μια σημαντική παρατήρηση που πρέπει να κάνουμε είναι οτι η σύνοδος της Αντιόχειας, 60 χρόνια πριν, είχε καταδικάσει τη λέξη ομοούσιος διότι σήμαινε ίδια ουσία όπως υποστήριζαν οι Μονταλικοί Μοναρχιανιστές. Και έτσι τώρα, η σύνοδος της Νίκαιας υιοθετεί την ίδια ακριβώς λέξη για να καταδικάσει τους αρειανιστές. Έκτοτε εμφανίζεται στο Πιστεύω η επίμαχη προσθήκη : «...Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων φῶς ἐκ φωτός, θεὸν ἀληθινὸν ἐκ θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ πατρί, δι' οὗ τὰ πάντα ἐγένετο·...»

Η σύνοδος της Νίκαιας ηθελημένα κατεδίκασε τους αρειανιστές επειδή πίστευαν οτι ο Ιησούς είχε μια αρχή, ανεξάρτητα από το αν ήταν γεννημένος ή κτισμένος. Η απόφαση ήταν οτι ο Χριστός ήταν αιωνίως γεννημένος, ήταν δηλαδή χωρίς αρχή. Ο Αρειος υποστήριξε οτι αυτή η δοξασία αποτελούσε αντίφαση γιατί δεν θα μπορούσε να είναι χωρίς αρχή και γεννημένος ταυτόχρονα.

Έκτοτε η καθολική εκκλησία διδάσκει οτι υπάρχουν τρία θεϊκής φύσης πρόσωπα μέσα στη θεότητα τα οποία μοιράζονται την ίδια ουσία και είναι συναιώνια: Ο Πατέρας είναι Θεός, ο Υιός είναι Θεός, το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός αλλά εντούτοις όμως ο Πατέρας δεν είναι ο Υιός, ο Υιός δεν είναι το Άγιο Πνεύμα και το Άγιο Πνεύμα δεν είναι ο Πατέρας. Το δόγμα αυτό απεικονίστηκε από τα παλαιά χρόνια με την παρακάτω εικόνα (δεξιά):

Εικόνα της αγίας τριάδας Παλαιή απεικόνιση της αγίας τριάδας

Ο συνειρμός αυτός της τριαδικότητας (ανωτέρω δεξιά εικόνα), εκτός των θεολογικών προβλημάτων, αντιβαίνει και στο στοιχειώδες μαθηματικό αξίωμα της λογικής σύμφωνα με το οποίο αν τρία πράγματα είναι ίσα με ένα τέταρτο θα πρέπει να είναι και μεταξύ τους ίσα. Ακριβώς επειδή το δόγμα αυτό στερείται οποιασδήποτε λογικής οι άνθρωποι έχουν διδαχθεί από τους εκκλησιαστικούς ηγέτες να το δέχονται τυφλά, ως ένα μυστήριο ...

Το 348 μ.Χ. ο πατριάρχης Αντιοχείας Φλαβιανός συγκάλεσε μια ομάδα μοναχών και τους κάλεσε εφεξής να χρησιμοποιούν στις δημόσιες λειτουργίες τη φράση «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι» σε αντίθεση με την αντίστοιχη φράση που χρησιμοποιούσαν οι αρειανιστές «Δόξα τω Θεώ και Πατρί δια του Υιού εν τω Αγίω Πνεύματι». Με την τροποποίηση αυτή του Φλαβιανού, η δόξα αποδίδεται πλέον και στο Αγιο Πνεύμα (ως ισότιμο μέλος της αγίας τριάδος) πράγμα που δεν συναντάται στην Αγία Γραφή η οποία προσδιορίζει οτι όλη δόξα πρέπει να αποδίδεται μόνο προς τον Θεό Πατέρα και τον Ιησού Χριστό (το Αρνίο).

Όταν λοιπόν γίνεται από τους χριστιανούς (καθολικούς και ορθοδόξους) το σημείο του σταυρού με το χέρι, ακούγεται και η δοξολογία προς τον τριαδικό θεό «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι».

«Τίποτε μέσα στην Εκκλησία δεν αρχίζει, πραγματοποιείται και ολοκληρώνεται χωρίς το σημείο του Σταυρού. Χρησιμοποιείται σε όλες τις τελετουργίες της Εκκλησίας. Μόνο κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας χρησιμοποιείται τουλάχιστον 51 φορές. ...

Ερώτηση: Γιατί κάνουμε το σημείο του Σταυρού;

Απάντηση: Κάνουμε το σημείο του Σταυρού για να εκφράσουμε δύο σημαντικά μυστήρια της χριστιανικής θρησκείας, την αγία τριάδα και τη Λύτρωση.

1. Οταν λέμε «Εις το όνομα...» εκφράζουμε την αλήθεια οτι υπάρχει μόνο ένας Θεός. Οταν λέμε «...του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος...» εκφράζουμε την αλήθεια οτι υπάρχουν 3 διακριτά πρόσωπα στον Θεό. Και όταν κάνουμε το σημείο του Σταυρού πάνω στους εαυτούς μας, εκφράζουμε την αλήθεια οτι ο Υιός του Θεού που εναναθρωπίστηκε μας λύτρωσε με το θάνατό Του και μας λύτρωσε με το σταυρικό Του θάνατο. Με το σημείο αυτό ομολογούμε οτι ανήκουμε στη θρησκεία του σταυρωθέντος Σωτήρα μας. Μέσω αυτού, ένας Καθολικός κάνει μια ξεκάθαρη ομολογία πίστης και έτσι αναγνωρίζεται από τους άλλους.

2. Μέσω του σημείου του Σταυρού, αποκτούμε την ευλογία και την προστασία του Θεού, τόσο από πνευματικούς όσο και από φυσικούς κινδύνους ...»

Κατά τον 4^ο αιώνα, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος εξέδωσε τουλάχιστον 15 αυστηρά διατάγματα εναντίον των αιρετικών και ιδιαιτέρως εναντίον όσων απέρριπταν το δόγμα της τριαδικότητας.

Η διαμάχη σχετικά με την τριαδικότητα συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, έως τον 6^ο αιώνα, ωστόσο από τη σύνοδο της Νίκαιας και εντεύθεν αποτελούσε επίσημο παπικό δόγμα.

Από τη σύνοδο της Τρέντης (1545-1563 μ.Χ.) προήλθε η πρώτη κατήχηση της καθολικής εκκλησίας και όπως ήταν φυσικό, το δόγμα της τριαδικότητας συμπεριελήφθη μέσα σε αυτή χωρίς καμία αλλαγή.

Το 1985, 25 χρόνια μετά τη 2^η Βατικανή Σύνοδο, μια σύνοδος επισκόπων αποφάσισε να φτιάξει μια νέα κατήχηση ώστε να συμπεριλάβει μέσα σε αυτή τα αποτελέσματα της 2^ης Βατικανής Συνόδου. Η νέα κατήχηση εκδόθηκε το 1992 και μέσα σε αυτή περιλαμβάνεται το δόγμα της τριαδικότητας ακριβώς όπως διατυπώθηκε στις συνόδους της Νίκαιας και της Τρέντης. Η νέα αυτή κατήχηση αναφέρει:

«Από την αρχή, η αποκαλυφθείσα αλήθεια σχετικά με την Αγία Τριάδα αποτέλεσε την κεντρική ρίζα της ζωντανής πίστης της Εκκλησίας ...Η τριάδα είναι μία. Δεν ομολογούμε τρείς θεούς αλλά έναν Θεό σε τρία πρόσωπα, η ομοούσιος Τριάς. Τα θεϊκά πρόσωπα δεν μοιράζονται την μία θεότητα μόνα τους αλλά καθένα από αυτά είναι Θεός πλήρης και καθ ολοκληρίαν ...Τα θεϊκά πρόσωπα είναι διακριτά μεταξύ τους, ο Θεός είναι ένας αλλά δεν είναι μονήρης. Ο Πατέρας, ο Υιός, το Άγιο Πνεύμα δεν είναι απλώς λέξεις που υποδηλώνουν τρόπους-ρόλους του θεϊκού όντος διότι είναι διακριτοί ο ένας από τον άλλον. Ο Υιός δεν είναι ο Πατέρας ούτε ο Πατέρας είναι ο Υιός ούτε το Άγιο Πνεύμα είναι ο Πατέρας ή ο Υιός ...Τα θεϊκά πρόσωπα σχετίζονται μεταξύ τους. Χωρίς αυτό να χωρίζει τη θεία ενότητα, η πραγματική διακριτότητα του ενός προσώπου από το άλλο βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στις σχέσεις με τις οποίες σχετίζονται μεταξύ τους.. Αυτή είναι η Καθολική πίστη. Προσκυνούμε έναν Θεό, Τριαδικό, μια ενωμένη Τριάδα χωρίς να συγχέουμε τα πρόσωπα της ή να χωρίζουμε την ουσία της. Διότι το πρόσωπο του Πατέρα είναι ένα, άλλο είναι το πρόσωπο του Υιού και άλλο το πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος. Η θεότητα όμως του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος είναι μία, η δόξα τους είναι ίση η δε μεγαλειότητά τους είναι συναιώνια ...»

Τι άλλο υπάρχει προς τιμήν της Αγίας Τριάδος;

«Η Κυριακή είναι η ημέρα η οποία αφιερώθηκε από τους Αποστόλους προς τιμήν της υπεραγίας Τριάδος, εις μνήμην της ανάστασης του Χριστού του Κυρίου μας ο οποίος σηκώθηκε από τους νεκρούς την Κυριακή, έστειλε το Άγιο Πνεύμα την Κυριακή κλπ και για το λόγο αυτό αποκαλείται ως η ημέρα του Κυρίου. Ονομάζεται Κυριακή (Sunday) εξαιτίας της αρχαίας ρωμαϊκής παράδοσης Die Solis, η ημέρα του Ηλίου εις τον οποίο ήταν αφιερωμένη»

Κατά τους εορτασμούς της νέας χιλιετίας, το ιωβηλαίο έτος 2000:

«ο στόχος είναι να δοθεί δόξα στην Αγία Τριάδα από την οποία προήλθαν όλα όσα υπάρχουν μέσα στην ιστορία και στην οποία όλα επιστρέφουν. Το μυστήριο αυτό είναι το επίκεντρο της τριετούς προετοιμασίας. ... Υπό αυτό το πρίσμα ο εορτασμός του Ιωβηλαίου παρουσιάζει το στόχο και την εκπλήρωση της ζωής κάθε χριστιανού και της ζωής όλης της εκκλησίας μέσα στον Τριαδικό Θεό.»

Όταν λοιπόν η εικόνα του θηρίου θεσπίσει την Κυριακή ως την εθνική και παγκόσμια ημέρα λατρείας, ο πάπας θα κάνει το σημείο του σταυρού πάνω από αυτή τη νομοθεσία και έτσι καθένας που τιμάει αυτήν την παπική ημέρα ανάπαυσης θα προσκυνάει παράλληλα και τον τριαδικό θεό του αντιχρίστου.

Σύμφωνα με την Αποκάλυψη στον απόστολο Ιωάννη, η ρωμαιοκαθολική εκκλησία χαρακτηρίζεται ως «Μυστήριο, η μεγάλη Βαβυλώνα, η μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων τής γης.» Ιωαν.17:5

Ως μητέρα, θα περιμέναμε και οι κόρες της να έχουν παρόμοιες διδασκαλίες και πράγματι έχουν διότι τόσο η μητέρα όσο και οι κόρες προσκυνούν τον ίδιο τριαδικό θεό. Η μεγάλη πλειονότητα των προτεσταντικών εκκλησιών δέχονται κι αυτές το πιστεύω που προήλθε από τη σύνοδο της Νίκαιας.

Κάθε Κυριακή, η Λουθηρανική Εκκλησία επιβεβαιώνει τη θέση της σχετικά με το δόγμα της τριαδικότητας καθώς διαβάζεται το πιστεύω της Νίκαιας ενώπιον του εκκλησιάσματος.

Η εκκλησία των Βαπτιστών διδάσκει τα ίδια με την Καθολική Εκκλησία στο σημείο αυτό.

Η ανεξάρτητη εκκλησία των Βαπτιστών της Αυστραλίας πιστεύει σε τρία ίσα, διακριτά, ατομικά και ξεχωριστά όντα τα όποια απαρτίζουν τον ένα Θεό.

Ένας εκπρόσωπος της Πρεσβυτεριανής εκκλησίας αναφέρει:

«Είμαστε ορθόδοξοι και πάντοτε ήμασταν. 5ος αιώνας σύνοδος της Χαλκηδόνας. Είμαστε μια από τις εκκλησίες της Μεταρρύθμισης και βασιζόμαστε στη Νίκαια.»

Όταν επήλθε η ένωση των τριών εκκλησιών, Μεθοδιστών, Congregational και Πρεσβυτεριανοί δεν υπήρξε καμία διαφωνία σε σχέση με το δόγμα της τριαδικότητας διότι τα πιστεύω τους ήταν παρόμοια.

Η Ουεσλιανική εκκλησία μένει στις απόψεις του Τζον Ουέσλει και στην παράδοση των Μεθοδιστών, πιστεύοντας σε έναν Θεό, τον Πατέρα, Υιό και Αγιο Πνεύμα.

Η εκκλησία Assemblies of God δέχεται τα ίδια με τους Καθολικούς, Βαπτιστές και Λουθηρανούς. Από την ίδρυση της εκκλησίας το 1906 δέχονται την τριαδικότητα.

Η Αγγλικανική εκκλησία πιστεύει στην τριαδικότητα και στις λειτουργίες της «διαβάζεται το Πιστεύω του Αγίου Αθανασίου».

Οι προτεσταντικές εκκλησίες, οι οποίες διαχωρίστηκαν από τη ρωμαιοκαθολική κατά τη διάρκεια της Μεταρρύθμισης τον 16^ο αιώνα, ακόμα πιστεύουν σε αρκετούς από τους τύπους και τις αιρέσεις του παπισμού. Το δόγμα της τριαδικότητας όπως επίσης και η αγιότητα της Κυριακής αποδεικνύουν οτι ακόμα βρίσκονται κάτω από την επιρροή και εξουσία της Ρώμης.

Οι καθολικοί παραδέχονται οτι τα δόγματα αυτά δεν διδάσκονται ευθέως στις Γραφές. Η καθολική Εγκυκλοπαίδεια (p.49) αναφέρει: «Οι αντίπαλοί μας μερικές φορές υποστηρίζουν οτι κανένα δόγμα δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτό αν αυτό δεν αναφέρεται ρητώς μέσα στις Γραφές (αγνοώντας οτι με την εξουσία της Εκκλησίας αναγνωρίζουμε ως αληθινά κάποια Ευαγγέλια και κάποια άλλα όχι). Παρά ταύτα οι Προτεσταντικές εκκλησίες έχουν υιοθετήσει δόγματα όπως η Τριαδικότητα, για τα οποία δεν υπάρχει σαφής δικαιοδοσία μέσα από τα Ευαγγέλια.»

Ένας λέκτορας στο πανεπιστήμιο Andrews στο Μίσιγκαν αναφέρει: «κάποιοι θα τείνουν στο να αρνηθούν αυτό το δόγμα (της τριαδικότητας) επειδή δεν βρίσκεται ρητά μέσα στις Γραφές» Adventist Review, 20 Αυγ.1993.

Σε ένα γράμμα του προς τον επίσκοπο του Λονδίνου, το 1719, ο σερ William Whinston αναφέρει: «Οι μαθητές του Αθανάσιου, έκαναν έναν μεγάλο αριθμό από παρεμβολές και αλλοιώσεις μέσα στις Γραφές σχετικά με το δόγμα της τριαδικότητας, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίπτωση.»

Η εκκλησία των Αντβεντιστών Εβδόμης Ημέρας αν και σήμερα υποστηρίζει τον τριαδισμό, αυτό δεν ήταν πάντοτε έτσι. Οι ιδρυτές και πρωτοπόροι της εκκλησίας απέρριψαν την τριαδικότητα με τρόπο εμφατικό, αποκαλώντας την ως «μη Γραφική» και ως «έναν παλαιό τριαδικό παραλογισμό». (James White – σύζυγος της Ελεν Ουάιτ - 1846 και 1852).

Απέρριψαν τον τριαδικό μονταλισμό, ότι ο Θεός, ο Δημιουργός του κόσμου, έγινε Υιός και αργότερα Άγιο Πνεύμα. Ο Joseph Bates, στην αυτοβιογραφία του, το 1868, αναφέρει: «Σχετικά με την τριαδικότητα, κατέληξα ότι θα ήταν αδύνατο για μένα να πιστέψω οτι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Πατέρα, ταυτίζεται με τον Παντοδύναμο Θεό, τον Πατέρα, οτι είναι ένα και το αυτό όν ...»

Οι Αντβεντιστές απέρριψαν και άλλες μορφές τριαδικών διδασκαλιών διότι πίστευαν οτι «υπάρχει ένας Θεός, ο Πατέρας» (Α’ Κορ. 8:6), ο υπέρτατος αρχηγός του Σύμπαντος, εκείνος τον οποίο ο Δανιήλ αναφέρει ως ο Παλαιός των Ημερών (Δαν.7:9). Πίστευαν επίσης οτι ο Πατέρας γέννησε τον Υιό κατά τη δική Του ομοιότητα «το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας τής υπόστασής του» (Εβρ. 1:3). Επομένως αν και ο Χριστός είναι αιώνιος, δεν είναι συναιώνιος (το ίδιο αιώνιος) με τον Πατέρα και δεν έγινε Υιός τη στιγμή της γέννησής Του στη Βηθλεέμ ή την Ανάσταση Του, όπως πιστεύεται τώρα από τη σημερινή εκκλησία, αλλά προϋπήρχε ως Υιός στην αιωνιότητα. Αυτό είναι ένα από τα σημεία που οι Αντβεντιστές Εβδόμης Ημέρας διαφοροποιούνται από τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Αν και οι δύο απέρριψαν την τριαδικότητα, οι Αντβεντιστές πίστευαν οτι ο Χριστός γεννήθηκε πριν τους αιώνες από τον Πατέρα ενώ οι μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν οτι ο Χριστός ήταν το πρώτο δημιούργημα του Πατέρα. Ας δούμε τι δήλωσαν μερικοί μόνο από τους ιδρυτές και πρωτοπόρους της εκκλησίας σχετικά με την τριαδικότητα:

«Το δόγμα αυτό καταστρέφει την προσωπικότητα του Θεού και του Υιού Του, Ιησού Χριστού του Κυρίου μας. Τα μιαρά μέσα με τα οποία επιβλήθηκε πάνω στην εκκλησία και τα οποία περιγράφονται στις σελίδες της εκκλησιαστικής ιστορίας, θα έκαναν τους υποστηρικτές του δόγματος αυτού να ντραπούν.» (J.N. Andrews, Review and Herald, March 6th 1855, ‘The Fall of Babylon)

«Το δόγμα αυτό που ονομάζεται τριαδικότητα και υποστηρίζει οτι ο Θεός είναι χωρίς μορφή ή σωματικά μέρη και οτι ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, οι τρείς απαρτίζουν ένα άτομο, είναι μία ακόμη ψευδής διδασκαλία.» (Uriah Smith, Review and Herald, July 10th 1856, ‘Communications’)

«Ερώτηση: Ποιοι είναι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους απορρίπτετε το δόγμα της τριαδικότητας;

Απάντηση: Έχουμε πολλές αντιρρήσεις επ αυτού τις οποίες θα μπορούσαμε να παραθέσουμε, εξαιτίας όμως του περιορισμένου χώρου θα μείνουμε στις ακόλουθες: 1. Είναι αντίθετο με την κοινή λογική, 2. Είναι αντίθετο με τις Γραφές και 3. Η προέλευσή του είναι ειδωλολατρική και ψεύτικη.» (J.N.Loughborough, Review and Herald, November 5^th 1861, ‘Questions for Brother Loughborough’)

«Το ανεξήγητο δόγμα της τριαδικότητας σύμφωνα με το οποίο η Θεότητα είναι ένα (ον) με τρία (πρόσωπα) είναι αρκετά κακό. Όμως και αυτός ο απόλυτος ενωτισμός σύμφωνα με τον οποίο ο Χριστός είναι κατώτερος του Πατέρα είναι ακόμα χειρότερο ...» (James White, Review and Herald November 29th article ‘Christ Equal with God’ 1877)

«Η Αγία Γραφή δεν χρησιμοποιεί πουθενά όρους όπως ‘τριαδικότητα’, ‘Τριαδικός Θεός’, ‘τρείς σε ένα’, Αγία Τριάδα’, ‘ο Θεός το Αγιο Πνεύμα’ κλπ. Αντιθέτως, εμφατικά μιλάει οτι υπάρχει μόνο ένας Θεός, ο Πατέρας. Κάθε επιχείρημα των τριαδιστών να αποδείξουν οτι υπάρχουν τρείς θεοί σε ένα άτομο, ο Θεός Πατέρας, ο Θεός Υιός, ο Θεός το Άγιο Πνεύμα, οτι όλοι αυτοί να είναι μία ουσία και ίσοι μεταξύ τους και σχηματίζουν μια οντότητα, αντιφάσκει με τον εαυτό του, αντιβαίνει στην λογική και αντιβαίνει στην Αγία Γραφή.» (D. M. Canright, Review and Herald, August 29th 1878, ‘The personality of God’)

Άλλοι πρωτοπόροι Αντβεντιστές που έχουν κάνει αντίστοιχες δηλώσεις εναντίον της τριαδικότητας είναι ο D.W.Hull, W.C.Cage, R.F.Cottrell, A.J. Dennis. Ακόμα και ο J.H.Kellogg, πριν τελικώς υιοθετήσει τελικά το δόγμα αυτό μαζί με άλλες πνευματιστικές θεωρίες, θεωρούσε την τριαδικότητα ως μια θεωρία ‘ακατανόητη’ και ‘αντίθετη με την κοινή λογική’ (J. H. Kellogg, Review and Herald, August 19th 1880, ‘The soul - no 2. Reply to Dr.Kellogg’s rejoinder’)

Σύμφωνα με τον William Johnsson, εκδότη του περιοδικού Adventist Review, αναγνωρίζοντας οτι πλέον οι Αντβεντιστές έχουν διαφοροποιήσει τις απόψεις τους σχετικά με την υιότητα του Χριστού, αναφέρει: «Οι απόψεις των Αντβεντιστών άλλαξαν με το πέρασμα των χρόνων κάτω από την επιρροή της παρούσας αλήθειας. Η πιο τρομαχτική από τις αλλαγές αυτές είναι η διδασκαλία σχετικά με τον Ιησού Χριστό, τον Σωτήρα και Κύριό μας. Πολλοί από τους πρωτοπόρους μας όπως οι James White, J.N. Andrews, Uriah Smith και J.H. Waggoner είχαν μια αρειανική ή ημι-αρειανική θεώρηση, οτι δηλαδή ο Υιός σε κάποια χρονική, πριν τη δημιουργία του κόσμου, γεννήθηκε από τον Πατέρα. Ομοίως, η τριαδική κατανόηση του Θεού, που τώρα είναι μέρος των βασικών διδαχών μας, δεν είχε γενικώς υιοθετηθεί από τους πρώτους Αντβεντιστές.». (Adventist Review 6-Ιαν.-1994 σελ. 10,11)

Ο George Knight, καθηγητής εκκλησιαστικής ιστορίας στο πανεπιστήμιο Andrews, αναγνωρίζοντας και αυτός την αλλαγή που έχει πραγματοποιηθεί, κάνει την ακόλουθη εκπληκτική παραδοχή: «Οι περισσότεροι από τους ιδρυτές των Αντβεντιστών Εβδόμης Ημέρας δεν θα μπορούσαν να ενωθούν με την εκκλησία αν έπρεπε να προσυπογράψουν τις βασικές διδαχές της εκκλησίας. Ειδικότερα δεν θα μπορούσαν να συμφωνήσουν με τη διδαχή Νο 2 που σχετίζεται με το δόγμα της τριαδικότητας.» (περιοδικό Ministry Οκτ. 1994 σελ.10. Πράγματι, η Ελλεν Ουάιτ, αν ζούσε σήμερα, δεν θα μπορούσε να είναι μέλος της σημερινής εκκλησίας των Αντβεντιστών Εβδόμης Ημέρας!

Κάποιοι θεωρούν οτι η Ελλεν Ουάιτ πίστευε στον τριαδικό θεό, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν κάποιες δηλώσεις της, ενώ κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν οτι στην αρχή του έργου της δεν υιοθετούσε τον τριαδισμό αλλά στη συνέχεια όμως και υπό την επήρεια της καθοδήγησης του Αγίου Πνεύματος άλλαξε την αρχική της θέση αυτή. Η Ελλεν Ουάιτ ουδέποτε έχει χρησιμοποιήσει στην πληθώρα των γραπτών της τους όρους ‘τριαδικότητα’ (trinity), ‘τριαδικός Θεός’ (triune God), ‘o Θεός το Αγιο Πνεύμα’ (God the Holy Spirit) κλπ για να περιγράψει τον Θεό. Στα γραπτά της όταν αναφέρει τη λέξη Θεός (God), αναφέρεται πάντοτε στον Πατέρα και όχι σε ένα σύνθετο τριαδικό Θεό.

Τα προβλήματα σχετικά με τη διάδοση του δόγματος της τριαδικότητας μέσα στην εκκλησία άρχισαν από πολύ νωρίς, από την αρχή του έργου της νέας εκκλησίας, όπως άλλωστε θα ήταν και αναμενόμενο μια και το δόγμα αυτό ήταν και είναι παγιωμένο στον χριστιανικό κόσμο:

«Αμέσως μετά τα γεγονότα του 1844, είχαμε να αντιμετωπίσουμε κάθε είδους φανατισμό.

Δόθηκαν σε μένα μαρτυρίες επίπληξης τις οποίες έπρεπε να επιδώσω σε όσους ακολουθούσαν τις πνευματιστικές θεωρίες. Υπήρχαν κάποιοι οι οποίοι ήταν ενεργητικότατοι στο να διαδίδουν ψευδείς ιδέες σχετικά με τον Θεό. Φως δόθηκε σε μένα στο να διακρίνω οτι οι άνθρωποι αυτοί, διαμέσου αυτών των ψευδοδιδασκαλιών τους, καθιστούσαν την αλήθεια ανενεργή. Μου δόθηκε η οδηγία οτι οι άνθρωποι αυτοί πλανούσαν τις ψυχές παρουσιάζοντάς τους θεωρίες για τον Θεό.» (E. G. White, Testimonies Volume 8, pp.292, 293 – {1904})

Τους ανθρώπους που διέδιδαν αυτές τις θεωρίες σχετικά με την προσωπικότητα του Θεού τους αποκαλούσε με τον όρο ‘πνευματιστές’ (spiritualizers). Ο λόγος είναι προφανής διότι όπως είδαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο η προέλευσή των θεωριών αυτών είναι παγανιστική. Ποιο ήταν όμως, πιο συγκεκριμένα, το περιεχόμενο αυτών των ‘πνευματιστικών’ θεωριών τις οποίες, ο ίδιος ο Θεός ανέθεσε, στην Ελλεν Ουάιτ να καταδικάσει;

«Η μέθοδος με την οποία οι πνευματιστές έχουν ξεφορτωθεί και έχουν αρνηθεί τον μόνο Θεό και τον Κύριό μας Ιησού Χριστό είναι πρώτον μέσω της χρήσης εκείνου του παλαιού, μη γραφικού, τριαδιστικού Πιστεύω, οτι δηλαδή ο Ιησούς Χριστός είναι ο αιώνιος Θεός, παρόλο που δεν έχουν ούτε ένα εδάφιο που να το υποστηρίζει, αλλά αντιθέτως η μαρτυρία των Γραφών είναι ξεκάθαρη και επαρκής, οτι ο Χριστός είναι ο Υιός του αιώνιου Θεού.» (James S. White, The Day Star, January 24, 1846)

Μετά από 50 χρόνια στο έργο του ευαγγελίου, το 1904, όταν ο Δρ.J.H.Kellogg επιχειρούσε να γκρεμίσει τους πυλώνες του Αντβεντισμού με αντίστοιχες θεωρίες σχετικά με την προσωπικότητα του Θεού, του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, μέσα στο βιβλίο του ‘Living Temple’, η Ελλεν Ουάιτ έγραψε: «Τι είδους επιρροή μπορεί να είναι αυτή που θα μπορούσε να οδηγήσει ανθρώπους σε αυτό το σημείο της ιστορίας μας ώστε να δουλεύουν με τόσο ύπουλο τρόπο με σκοπό να γκρεμίσουν τις βάσεις της πίστης μας – τις βάσεις που τέθηκαν στην αρχή του έργου μας μέσω συνεχούς μελέτης του Λόγου, με προσευχή και μέσω θείας αποκάλυψης; Πάνω σε αυτό το θεμέλιο χτίζουμε εδώ και 50 χρόνια. Αναρωτιέστε λοιπόν γιατί, όταν βλέπω την αρχή ενός έργου που μετακινεί μερικούς από τους πυλώνες της πίστης μας, έχω κάτι να πω γι αυτό;» (Selected Messages σελ. 207,208).

O Δρ. Kellogg προκειμένου να δικαιολογήσει τις απόψεις που παρουσίαζε στο βιβλίο του ‘Living Temple’ οδηγήθηκε στο να δεχθεί την τριαδικότητα (προηγουμένως δεν την υιοθετούσε) όπως ο ίδιος παραδέχεται σε ένα γράμμα του στον A.G.Daniels:

«O Δρ. Kellogg τότε δήλωσε ότι οι προηγούμενες απόψεις του σχετικά με την τριαδικότητα ήταν εμπόδιο στο να αρθρώσει μια σαφή και ορθή άποψη, σύντομα όμως οδηγήθηκε στο να πιστέψει στην τριαδικότητα και έτσι τώρα μπορούσε να δει καθαρά που ήταν το όλο πρόβλημα και ότι πλέον τώρα το θέμα αυτό έχει οριστικά ξεκαθαρίσει. ... Μου είπε οτι πλέον πιστεύει στον Θεό Πατέρα, στον Θεό Υιό και στον Θεό Άγιο Πνεύμα και οτι η γνώμη του τώρα ήταν οτι ο Θεός Άγιο Πνεύμα και όχι ο Θεός Πατέρας ήταν αυτός που γέμιζε όλο το χώρο και κάθε ζωντανό πράγμα. » (Letter, A.G. Daniells to W. C. White Oct 29th 1903).

Οι θέσεις αυτές του Δρ. Kellogg, οι σχετικές με την τριαδικότητα και τους ορισμούς των τριών προσώπων που αποτελούν τον τριαδικό Θεό, αν και δεν συναντώνται στην Αγ. Γραφή και καταδικάστηκαν από την Ελλεν Ουάιτ, υιοθετήθηκαν πλέον από την εκκλησία και βρίσκονται στα 27 βασικά της πιστεύω.

Βλέπουμε λοιπόν οτι οι άνθρωποι τους οποίους η Ελλεν Ουάιτ αποκαλούσε ‘πνευματιστές’ διέδιδαν, μεταξύ άλλων, τις θεωρίες της τριαδικότητας όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί στις υπόλοιπες λεγόμενες ‘χριστιανικές’ εκκλησίες οι οποίες και υιοθετούσαν το τριαδιστικό Πιστεύω της καθολικής εκκλησίας. Μάλιστα, όπως και σήμερα, έτσι και τότε, η ίδια η Ελλεν Ουάιτ κατηγορήθηκε οτι διαδίδει και εκείνη αυτές τις θεωρίες περι τριαδικού Θεού! :

«Πολύ συχνά έχω κατηγορηθεί στο παρελθόν, ψευδώς, οτι διδάσκω πράγματα σχετικά με τον πνευματισμό. Προτού όμως ο εκδότης της ‘Day Star’ πέσει σε αυτήν την πλάνη, ο Κύριος μου έδειξε μια εικόνα των λυπηρών και καταστροφικών επιπτώσεων που θα είχε πάνω στο ποίμνιο η διδασκαλία των πνευματιστικών θεωριών από εκείνον και τους άλλους. Πολλές φορές έχω δει την υπέροχη μορφή του Ιησού, οτι είναι ένα πρόσωπο. Τον ρώτησα αν και ο Πατέρας του ήταν πρόσωπο και αν η μορφή του έμοιαζε με εκείνον. Ο Ιησούς απάντησε: ‘Είμαι η ακριβής εικόνα του προσώπου του Πατέρα μου’. Πολύ συχνά έχω δει οτι η πνευματιστική άποψη αφαιρεί όλη τη δόξα του ουρανού και οτι στο νού πολλών ανθρώπων ο θρόνος του Δαυίδ και η υπέροχη όψη του προσώπου του Ιησού καταστρέφονται μέσα στις φλόγες του πνευματισμού. Είδα οτι κάποιοι από αυτούς που πλανήθηκαν στο να πιστεύουν σε αυτό το ψέμα θα έρθουν στο φως της αλήθειας, όμως θα είναι σχεδόν αδύνατο γι αυτούς να απαλλαχθούν εντελώς από τη δύναμη της πλάνης του πνευματισμού. Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια ώστε να ομολογήσουν τις λανθασμένες θεωρίες που υποστήριζαν και να τις απαρνηθούν για πάντα. (Ελλεν Ουάιτ, A Sketch of the Christian Experience and Views of Ellen G. White, p. 64 - 1851)

Από το ανωτέρω χωρίο βλέπουμε οτι η Ελλεν Ουάιτ καταδικάζει με τρόπο σαφή τις πνευματιστικές θεωρίες (τριαδικότητα), προειδοποιεί αυτούς που τις διαδίδουν και τις υιοθετούν αλλά και παρουσιάζει την αληθινή σχέση μεταξύ Θεού και Χριστού, η οποία δεν είναι μια σχέση εργασίας μέσα σε έναν σύνθετο τριαδικό Θεό αλλά είναι δύο ξεχωριστά πρόσωπα – άτομα - όντα και η σχέση τους είναι σχέση Πατέρα προς Υιό. Όμως η Ελλεν Ουάιτ και σε επόμενες οράσεις που είχε, ποτέ δεν είδε έναν τριαδικό Θεό, πάντοτε έβλεπε δύο ξεχωριστά – διακριτά όντα και όχι ένα ή τρία όντα, έβλεπε τον Θεό και τον Χριστό, καθήμενους στον θρόνο:

«Ο Υιός του Θεού μοιραζόταν με τον Πατέρα τον θρόνο Του, και η δόξα του αιωνίου, του αυθύπαρκτου, περιέζωνε και τους δύο ...» (Ελλεν Ουάιτ, Patriarchs and Prophets, p. 34 -1890)

Αξίζει να αναφέρουμε στο σημείο αυτό οτι πολλοί στην σημερινή εκκλησία των Αντβεντιστών, έχοντας επηρεαστεί τόσο πολύ από τη θεολογία της τριαδικότητας, αρνούνται την προύπαρξη του Ιησού Χριστού ως Υιού πριν την ενανθρώπισή Του. Θεωρούν δηλαδή οτι Χριστός όταν γεννήθηκε στην Βηθλεέμ έγινε Υιός (ή μάλλον ανέλαβε το ρόλο του Υιού όπως λένε) ενώ πριν απλώς προϋπήρχε ως το δεύτερο μέλος της Αγίας Τριάδος. Φυσικά αυτή η άποψη όχι μόνο βρίσκει αντίθετη την Αγία Γραφή αλλά και την αδελφή Ουάιτ όπως φαίνεται και στο παραπάνω εδάφιο. Το πρώτο κεφάλαιο από το βιβλίο Πατριάρχες και Προφήτες αν διαβάσει κανείς θα δει ακριβώς πως παρουσιάζεται ο Χριστός πριν την ενανθρώπισή Του. Οχι ως το δεύτερο πρόσωπο ενός τριαδικού θεού αλλά ως ο μονογενής Υιός του Θεού.

Ας δούμε όμως και λίγες μόνο από τις μεταγενέστερες απόψεις της. Μήπως πίστευε σε έναν τριαδικό Θεό αργότερα;

«Ο Γιαχβέ είναι ο μόνος αληθινός Θεός και θα πρέπει να γίνεται σεβαστός και άξιος προσκύνησης από όλους.» (Ελλεν Ουάιτ, Testimonies Volume 6, p. 166 -1901)

«Ως Γιαχβέ, ο υπέρτατος άρχων, ο Θεός δεν θα μπορούσε προσωπικά να επικοινωνήσει με τον αμαρτωλό άνθρωπο, αγάπησε όμως τόσο πολύ τον κόσμο ώστε έστειλε τον Ιησού στον κόσμο μας για να αποκαλύψει τον εαυτό Του.» (Ελλεν Ουάιτ, Manuscript Releases Volume 9, p. 122 – 1903)

«Ο Χριστός είναι ένας με τον Πατέρα, όμως ο Χριστός και ο Θεός είναι δύο διακριτές προσωπικότητες. Διαβάστε την προσευχή του Χριστού στο δέκατο-έβδομο κεφάλαιο του Ιωάννη και θα δείτε το σημείο αυτό να αναδεικνύεται καθαρά. Πόσο ένθερμα ο Σωτήρας προσευχήθηκε έτσι ώστε οι μαθητές Του να είναι ένα με Εκείνον όπως και Εκείνος ήταν ένα με τον Πατέρα Του. Όμως η ενότητα που υφίσταται μεταξύ του Χριστού και όσων Τον ακολουθούν δεν καταστρέφει την προσωπικότητά τους. Θα πρέπει να είναι ένα με Εκείνον όπως και Εκείνος είναι ένα με τον Πατέρα Του.» (Ελλεν Ουάιτ, Review and Herald, June 1, 1905 par. 14)

«Ο Πατέρας και ο Υιός και μόνο πρέπει να εξυψώνονται» (Ελλεν Ουάιτ, YI, July 7, 1898 par. 2)

Μήπως η Ελλεν Ουάιτ με το να διαχωρίζει τα πρόσωπα του Θεού και του Χριστού αρνιόταν τη θεϊκή φύση του Χριστού; Ασφαλώς και όχι!

«Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο μονογενής Υιός του Πατέρα, είναι αληθινά Θεός στην αιωνιότητα, όχι όμως και ως πρόσωπο.» (Ελλεν Ουάιτ, Manuscript 116, Dec. 19, 1905, ‘An Entire Consecration’, see also The Upward Look, page 367)

Από τα παραπάνω βλέπουμε ότι τόσο η Ελλεν Ουάιτ όσο και οι πρωτοπόροι της εκκλησίας, αρνούμενοι την τριαδικότητα του Θεού, σε καμία περίπτωση δεν αρνούνταν τη θεότητα, τη θεϊκή φύση του Χριστού. Κι αυτό γιατί κάποιοι προσάπτουν σε όσους Αντβεντιστές εμμένουν στις αρχές των ιδρυτών της εκκλησίας ότι ένας γεννηθείς Υιός δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει θεϊκή φύση. Αυτό όμως είναι μια αναληθής κατηγορία. Ο Χριστός δεν ταυτίζεται με το πρόσωπο του Θεού, του Πατέρα, όμως έχει κληρονομήσει την θεότητα (τις θεϊκές ιδιότητες) από τον Πατέρα Του, ως μονογενής Υιός. Ολόκληρη η θεότητα κατοικεί μέσα Του σωματικώς. Κληρονόμησε τη θεϊκή φύση του Πατέρα Του, την αγάπη, το έλεος, τη δικαιοσύνη, την αθανασία, την παντοδυναμία, την παντογνωσία, την ικανότητα να είναι πανταχού παρών μέσω του Αγίου Πνεύματος το οποίο μοιράζεται με τον Πατέρα Του, την εξουσία αλλά και τα ίδια τα ονόματα του Πατέρα Του (Εβρ. 1^ο κεφ.), όπως ακριβώς ένας ανθρώπινος υιός κληρονομεί τα πάντα από τον ανθρώπινο πατέρα του. Γι’ αυτό λοιπόν δικαίως αποκαλείται στην Αγία Γραφή κάποιες φορές με τα ονόματα του Πατέρα Του, δηλαδή: Θεός Ισχυρός, Κύριος, Πατέρας του μέλλοντος αιώνος κλπ. Ως προς τις ιδιότητες αυτές είναι λοιπόν ίσος με τον Θεό. Ο Θεός όμως είναι ανώτερός Του ως προς το ότι, όπως λεει και ο Τζέιμς Ουάιτ, ο Θεός ήταν ο πρώτος.

«Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος» Ιωαν. 1:1,10 Εβρ. 1:8

«Ο Πατέρας ήταν μεγαλύτερος από τον Υιό ως προς το ότι ήταν πρώτος. Ο Υιός ήταν ίσος με τον Πατέρα ως προς το ότι ο Πατέρας Του έδωσε τα πάντα.» (James White, Review and Herald, 4th January 1881, ‘The Mind of Christ’)

Όσοι συμφωνούν με τους πρωτοπόρους, πιστεύουν οτι στον Χριστό δόθηκε από τον Πατέρα μια ύψιστη θέση στον ουρανό. Ο Θεός «έδωσε (στον Υιό Του) την εξουσία να διοικεί όλες τις ουράνιες δυνάμεις (αγγέλους) ... ο Υιός θα εκτελούσε το θέλημα και τους σκοπούς του Πατέρα Του ... Ο Χριστός αναγνωριζόταν ως Βασιλιάς του ουρανού, η δύναμη και η εξουσία Του ήταν ίση με εκείνη του ίδιου του Θεού.» Ελλεν Ουάιτ, Πατριάρχες και Προφήτες κεφ. 1.

Η άποψη οτι οι βασικές διδασκαλίες της εκκλησίας των Αντβεντιστών θα μπορούσαν να μεταβάλλονται με το πέρασμα του χρόνου, όπως και έγινε τελικώς με την υιοθέτηση της τριαδικότητας από τη σημερινή εκκλησία των Αντβεντιστών, σίγουρα δεν έβρισκε σύμφωνη την Ελλεν Ουάιτ, όταν με σαφήνεια έλεγε: «Ως λαός, θα πρέπει να μένουμε σταθεροί πάνω στη βάση της αιώνιας αλήθειας που έχει αντέξει τη δοκιμασία. Πρέπει να κρατάμε γερά τους στιβαρούς πυλώνες της πίστης μας. Οι αρχές της αλήθειας που ο Θεός αποκάλυψε σε εμάς αποτελούν το μοναδικό θεμέλιό μας. Αυτές είναι που μας έκαναν αυτό που είμαστε. Η πάροδος του χρόνου δεν μείωσε την αξία τους ...» (Selected Messages σελ. 201)

Ας δούμε τέλος ποια ήταν η άποψη της Ελλεν Ουάιτ για τον ίδιο το σύζυγό της James White ο οποίος, όπως είδαμε και παραπάνω, πολλάκις είχε καταφερθεί με τρόπο σαφή εναντίον της τριαδικότητας;

«Ο Θεός έχει δώσει και στους δυο μας μια μαρτυρία η οποία αγγίζει την καρδιά. Άνοιξε μπροστά μου πολλά κανάλια φωτός, όχι μόνο για τη δική μου ωφέλεια, αλλά για να ωφεληθεί όλος ο λαός Του. Ο Κύριος έδωσε επίσης στον σύζυγό μου μεγάλο φως πάνω στα θέματα της Αγίας Γραφής, όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους. Είδα ότι αυτά τα θέματα θα πρέπει να καταγραφούν, να γίνεται συζήτηση γύρω από αυτά και έτσι νέο φως θα συνεχίζει να φωτίζει πάνω στον κόσμο.» (Ελλεν Ουάιτ, Pamphlet PH159, 1872, Testimony to the church).

Αν λοιπόν η Ελλεν Ουάιτ είχε αντίθετη άποψη με το σύζυγό της και όλους τους υπολοίπους ιδρυτές της εκκλησίας, σε ένα τόσο κεφαλαιώδες θέμα όπως η προσωπικότητα του ίδιου του Θεού – το ποιος είναι τελικά ο Θεός, δεν θα ανέμενε κανείς να το στιγματίσει με τον πιο διακριτό τρόπο όπως έκανε με τόσα άλλα ζητήματα που ανέκυπταν στην εκκλησία; Γιατί δεν το έκανε; Γιατί δεν έγραψε με σαφήνεια, όπως αναφέρει το 2^ο βασικό πιστεύω της σημερινής εκκλησίας, οτι ο ένας Θεός είναι τριαδικός και αποτελείται από τον Πατέρα, τον Υιό και το Αγιο Πνεύμα; Διότι απλούστατα δεν το υιοθετούσε, όπως και δεν υιοθετούσε κάτι τέτοιο κανείς από τους πρωτοπόρους της εκκλησίας.

iii) Ένα σύντομο ιστορικό της υιοθέτησης του δόγματος της τριαδικότητας από την εκκλησία των Αντβεντιστών

Η υιοθέτηση του δόγματος της τριαδικότητας το 1980 από το Γενικό Συμβούλιο της εκκλησίας, όπως είναι φυσικό δεν έγινε ακαριαία, εν μία νυκτί. Το έδαφος είχε προετοιμαστεί κατάλληλα. Αναφέραμε στο προηγούμενο κεφάλαιο οτι ήδη από το 1844 η Ελλεν Ουαίτ καταδίκαζε τους πνευματιστές οι οποίοι διέδιδαν μεταξύ άλλων και τον τριαδισμό. 50 χρόνια αργότερα, το 1904, καταδίκασε και τον Δρ.Kellogg, σημαίνων τότε μέλος της εκκλησίας, ο οποίος και αυτός υιοθέτησε τελικά την τριαδικότητα προκειμένου να δικαιολογήσει τις απόψεις του σχετικά με την προσωπικότητα του Θεού στο βιβλίο του «Living Temple». Την αποστασία του μάλιστα αυτή την χαρακτήρισε ως το ‘άλφα’ της αποστασίας μέσα στην εκκλησία. Προέβλεψε μάλιστα και για ένα ‘ωμέγα’ της αποστασίας που θα ακολουθούσε σύντομα ...

Μετά το θάνατο των πρωτοπόρων της εκκλησίας και της Ελλεν Ουάιτ, η τότε ηγεσία της εκκλησίας επιχείρησε μια σταδιακή προσέγγιση, τα πρώτα στάδια ενός διαλόγου με τις υπόλοιπες ‘χριστιανικές’ εκκλησίες. Την πρώτη ένδειξη της αλλαγής που επρόκειτο να επέλθει έχουμε το 1926. 11 χρόνια μετά το θάνατο της Ελλεν Ουάιτ, το Γενικό Συμβούλιο ομολογεί ότι :

«Αναγνωρίζουμε κάθε φορέα ο οποίος εξυψώνει τον Χριστό μπροστά στους ανθρώπους, ως μέρος του θείου σχεδίου για τον ευαγγελισμό του κόσμου και έχουμε σε υψηλή εκτίμηση κάθε Χριστιανό, άντρες και γυναίκες σε άλλες κοινότητες, οι οποίοι παλεύουν να κερδίσουν ψυχές στον Χριστό.» (“Relationship To Other Societies,” General Conference Executive Committee, 1926)

Οι εκκλησίες της Βαβυλώνος πλέον αναγνωρίζονται ως χριστιανικές κοινότητες οι οποίες έχουν κοινούς στόχους με την εκκλησία των Αντβεντιστών, να κερδίσουν ψυχές για τον Χριστό.

Το 1931 ανετέθη στον F.M.Wilcox να ξαναγράψει τις βασικές αρχές των Αντβεντιστών που εμφανίζονταν στο ετήσιο Yearbook. Μέχρι το 1931 στις βασικές αρχές των Αντβεντιστών εμπεριέχονταν οι απόψεις τους περί Θεού οι οποίες ήταν παγιωμένες επί σειρά ετών από τους ιδρυτές και την Ελλεν Ουάιτ, όπως τις παρουσιάσαμε προηγουμένως. Γιατί άραγε έπρεπε να τροποποιηθούν οι αρχές αυτές; Μήπως δεν ήταν καλά διατυπωμένες; Το 1931 ο Wilcox τις τροποποίησε συμπεριλαμβάνοντας για πρώτη φορά τον όρο ‘αγία τριάδα’. Αν και δεν προσδιόριζε ρητώς οτι ο Θεός είναι η αγία τριάδα (ανέφερε οτι η θεότητα ήταν η αγία τριάδα), με την προσθήκη αυτή εισήχθη στα πιστεύω ο αυτός όρος και μαζί του, φυσικά, όσα τον συνόδευαν. Το 1935 έχουμε μια δήλωση απογοήτευσης για όσα συνέβαιναν στην εκκλησία από τον τρίτο γιό της Ελλεν Ουάιτ, τον W.C.White:

«Η προσπάθεια από μέρους κάποιων από τους ποιμένες μας να αποδείξουν οτι το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπο όπως ο Πατέρας και ο Υιός είναι πρόσωπα με έχουν προβληματίσει και κάποιες φορές με έχουν λυπήσει. ... Υπάρχουν πολλά βιβλικά χωρία που περιγράφουν τον Πατέρα και τον Υιό και η απουσία σχετικών χωρίων που να αναφέρουν τη συνεργασία του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, με οδηγούν στο να πιστεύω οτι το Πνεύμα χωρίς ατομικότητα, είναι ο αντιπρόσωπος του Πατέρα και του Υιού σε όλο το σύμπαν και οτι διαμέσου του Αγίου Πνεύματος κατοικούν στις καρδιά μας και μας κάνουν ένα με τον Πατέρα και τον Υιό. » (W. C. White to H. W. Carr, letter, April 30th 1935)

Το 1935 λοιπόν ο W.C.White μας λεει οτι από τότε, 20 χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας του, υπήρχαν ποιμένες οι οποίοι προσπαθούσαν να εισάγουν την τριαδιστική άποψη για το Άγιο Πνεύμα μέσα στην εκκλησία, κάτι το οποίο τον λυπούσε πολύ. Προφανώς μέχρι τότε δεν θεωρούσαν οτι το Άγιο Πνεύμα ήταν ένα τρίτο πρόσωπο διαφορετικό από τον Θεό και τον Χριστό. Πίστευαν πολύ απλά αυτό που διδάσκει η Αγία Γραφή :

Οι Αντβεντιστές μέχρι τότε πίστευαν το Άγιο Πνεύμα οτι ήταν πανταχού παρών και αναπόσπαστο μέρος τόσο του Πατέρα όσο και του Υιού. «Η μεγαλοσύνη του Θεού είναι για μας ασύλληπτη. «Ο Κύριος εν τω ουρανώ έχει τον θρόνον Αυτού» (Ψαλμ.11:4). Μολοταύτα, με το Πνεύμα Του είναι πανταχού παρών.» Ελλεν Ουάιτ, Εκπαίδευση, σελ.120.

Ο Υιός κληρονόμησε το Πνεύμα του Πατέρα Του και έτσι έχει την ιδιότητα και Εκείνος να είναι πανταχού παρών. Όταν το Πνεύμα κάνει κρίση για αμαρτία, καθοδηγεί αλλά και παρηγορεί, στην πραγματικότητα η παρουσία του Χριστού είναι αυτή που εργάζεται μέσα στη ζωή του ανθρώπου.

«Το έργο του Αγίου Πνεύματος είναι ασύγκριτα μεγάλο. Από αυτήν την πηγή αναβλύζει η αναγκαία δύναμη και αποτελεσματικότητα για τον εργάτη του Θεού. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο Παράκλητος, είναι η προσωπική παρουσία του Χριστού στην ψυχή.» (Ελλεν Ουάιτ, The 1888 Messages, p.1075)

«Εκείνος (ο Χριστός) θα εκπροσωπεί τον εαυτό Του με την παρουσία Του σε κάθε τόπο διαμέσου του Αγίου Πνεύματός Του, ως πανταχού παρών.» (Ελλεν Ουάιτ, Manuscript Release 1084, p.23,24)

Οι σημερινοί Αντβεντιστές πιστεύουν οτι το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο μιας τριαδικής, συν-αιώνιας και ισότιμης ανάμεσα στα μέλη θεότητας, όπως αυτή περιγράφεται στα «27 Βασικά Πιστεύω». " Στη σελίδα 69 του βιβλίου αυτού συναντάμε την παρακάτω δήλωση: «Από την αιωνιότητα, ο Θεός το Αγιο Πνεύμα συνυπήρχε στη Θεότητα ως το τρίτο μέλος. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι εξίσου αυθύπαρκτοι. Αν και ο καθένας είναι ίσος (με τα άλλα μέλη), μια λειτουργική σχέση υπάρχει μέσα στην Αγία Τριάδα.»

Εκείνη την περίοδο, το 1928, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, ένας παλιός Αντβεντιστής, ο W.W.Prescott, έκανε την ακόλουθη δήλωση σχετικά με τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν το Αγιο Πνεύμα, οι πρωτοπόροι της εκκλησίας:

«Ο κόσμος απέρριψε τον Ιησού τον Ναζωραίο όταν απέκτησε ανθρώπινη μορφή, παρόλο που μπορούσαν με τα ίδια τους τα μάτια να Τον βλέπουν. Ακόμα περισσότερο ο κόσμος Τον απορρίπτει σήμερα, όταν Εκείνος έρχεται μέσω του Πνεύματός Του, μια και είναι αόρατος στα φυσικά μάτια και μπορεί μόνον να αναγνωρίζεται με τα μάτια της πίστης. Σταματώ εδώ για να δώσω έμφαση στο εξής: όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους Χριστιανούς και δεν έχουν μάθει ακόμα να βλέπουν τον Χριστό ερχόμενο δια του Πνεύματος και να αντιμετωπίζουν τον αόρατο Χριστό με την ίδια αίσθηση της πραγματικότητας με την οποία ο κόσμος αντιμετωπίζει τους ορατούς ανθρώπους, τότε ζουν ακόμα μέσα στην κοσμικότητα. Είναι ακόμα κοσμικοί. Εδώ είναι το αληθινό τέστ της χριστιανοσύνης μας.»

Αυτή ήταν η αντίληψη των πρωτοπόρων της εκκλησίας για το Άγιο Πνεύμα. Όμως τώρα πλέον το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο ενός σύνθετου τριαδικού θεού, ενός ξένου – παράξενου θεού, επιτρέψτε μου να πω.

Ο επόμενος σταθμός στην υιοθέτηση της τριαδικότητας έρχεται την περίοδο 1955-1957. Την περίοδο αυτή ένας ευαγγελικός θεολόγος, ονόματι Walter Martin, έκανε αντιαιρετικό αγώνα για λογαριασμό των προτεσταντικών εκκλησιών και έτσι θέλησε να ασχοληθεί και με την εκκλησία των Αντβεντιστών. Με βάση το υλικό που είχε συλλέξει ήταν αποφασισμένος στο σχετικό βιβλίο που θα έγραφε να κατατάξει την εκκλησία ως μια μη χριστιανική ομάδα, ως μια cult αίρεση. Θεώρησε όμως σωστό προτού καταδικάσει την εκκλησία να συναντηθεί με εκπροσώπους της ώστε να επιβεβαιώσει τα πιστεύω της. Διεξήχθησαν τότε μια σειρά από θεολογικές συναντήσεις μεταξύ Ευαγγελικών και Αντβεντιστών. Στις συναντήσεις αυτές από πλευράς Ευαγγελικών μετείχαν οι W.Martin, G. Cannon και D. Barnhouse. To Γενικό Συμβούλιο, μπροστά στον κίνδυνο ‘δυσφήμησης’ της εκκλησίας, ανέθεσε στους L. Froom, T. Unruh, W. Read και R. Anderson να λάβουν μέρος στο θεολογικό διάλογο. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην όλη διαδικασία από πλευράς Αντβεντιστών διαδραμάτισε ο Leroy Froom. Το αντικείμενο των συζητήσεων ήταν το τι τελικά πιστεύουν οι Αντβεντιστές Εβδόμης Ημέρας ... Σύμφωνα με δηλώσεις όλων των παρευρεθέντων, ο διάλογος διεξήχθη σε πολύ φιλικό, χριστιανικό και εποικοδομητικό πλαίσιο. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ ‘θετικό’ για την εκκλησία. Ο Walter Martin άλλαξε τις απόψεις που είχε σχηματίσει για το τι πιστεύουν οι Αντβεντιστές όταν είχε διαβάσει τα κείμενα των πρωτοπόρων της εκκλησίας και της Ελλεν Ουάιτ. Μετά τις συζητήσεις αυτές και τις διαβεβαιώσεις που πήρε από τον Leroy Froom, χαρακτήρισε ανεπιφύλακτα την εκκλησία των Αντβεντιστών ως μια αδελφή χριστιανική εκκλησία, τους δε Αντβεντιστές, αδελφούς εν Χριστώ. Ποιο όμως ήταν το κόστος από πλευράς Αντβεντιστών; Μια σειρά από θεολογικές απόψεις των πρωτοπόρων εγκαταλείφθηκαν όπως το οτι ο Χριστός κατά την ενανθρώπισή Του έλαβε όμοια σάρκα με τη δική μας, ρέπουσα δηλαδή στην αμαρτία, χωρίς φυσικά ο ίδιος ποτέ να αμαρτήσει. Τώρα πλέον υποστηρίζεται οτι ο Χριστός έλαβε σάρκα αντίστοιχη με του Αδάμ πριν την πτώση. Εγκαταλείφθηκε η διδασκαλία οτι ο Χριστός συνεχίζει το εξιλαστήριο Του έργο στο επουράνιο αγιαστήριο. Τώρα πλέον θεωρείται οτι ο Χριστός ολοκλήρωσε μια για πάντα το εξιλαστήριο Του έργο στον σταυρό σύμφωνα με τις απόψεις των Προτεσταντών. Και φυσικά πρωταρχικό ρόλο στο να θεωρηθούμε ‘αδελφή’ εκκλησία, έπαιξε η σαφής υιοθέτηση από πλευράς Αντβεντιστών της τριαδικότητας του Θεού. Διευκρινίζεται οτι ο Leroy Froom και οι υπόλοιποι δεν έκαναν κάποια παραχώρηση ή πιέστηκαν από πλευράς τους υιοθετώντας αυτές τις απόψεις. Ήδη κατείχαν αυτές τις θέσεις, παρότι ήταν σε αντίθεση με τη θεολογία των πρωτοπόρων της εκκλησίας. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών έγιναν διορθώσεις σε βιβλία και περιοδικά της εκκλησίας. Μια νέα γενιά θεολογικών βιβλίων εμφανίστηκαν τα οποία προήγαγαν, ανάμεσα σε άλλα, και την τριαδικότητα. Ακόμα και το υμνολόγιο που χρησιμοποιείται πλέον δεν είναι αυτό που χρησιμοποιούσαν παλιά αλλά πλέον περιλαμβάνει ύμνους που αντανακλούν την τριαδικότητα. Ανάμεσα στα νέα βιβλία που προέκυψαν ξεχωρίζει το βιβλίο του Leroy Froom, “Questions on Doctrine” που εκδόθηκε το 1957 και με το οποίο ο Leroy Froom απαντά για λογαριασμό μας για το τι πιστεύουν οι Αντβεντιστές. Το βιβλίο αυτό κατείχε μέχρι το 1988 τι θέση που έχει σήμερα για τους Αντβεντιστές, το βιβλίο “27 Βασικά Πιστεύω”.

Η παρακάτω εικόνα προέρχεται από ένα βιβλίο των Αντβεντιστών Εβδόμης Ημέρας το οποίο λέγεται «The New Pictorial Aid» από τον Frank Breaden.

Η εικόνα αυτή είναι ακριβές αντίγραφο εκείνων που χρησιμοποιούνται από τις καθολικές και προτεσταντικές εκκλησίες.

Η νέα αυτή γραφική απεικόνιση του Θεού που χρησιμοποιείται σε βιβλικές μελέτες των Αντβεντιστών Εβδόμης Ημέρας.

Στο Γενικό Συμβούλιο της εκκλησίας των Αντβεντιστών Εβδόμης Ημέρας του 1980, ψηφίσθηκε επισήμως το πιστεύω σχετικά με έναν αιώνιο Πατέρα, ένα αιώνιο Υιό και ένα αιώνιο Πνεύμα. «Ενώ η Θεότητα δεν είναι σε ένα πρόσωπο, ο Θεός είναι ένας σε προθέσεις, σε διάνοια και σε χαρακτήρα. Αυτή η ενότητα δεν εξαλείφει τις ξεχωριστές προσωπικότητες του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ούτε το χωριστό των προσωπικοτήτων μέσα στη Θεότητα καταστρέφει το μονοθεϊσμό της Γραφής οτι ο Πατέρας, ο Υιός και το Αγιο Πνεύμα είναι ένας Θεός.» 27 Βασικά Πιστεύω, σελ.27.

Συνοψίζοντας την ιστορική εξέλιξη της τριαδικότητας στα πιστεύω των Αντβενιστών:

1. Οι πρωτοπόροι της εκκλησίας πίστευαν σε έναν υπέρτατο Θεό, τον Πατέρα. Πίστευαν και σε έναν Κύριο, τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, γεννημένο κάποια στιγμή πριν τους αιώνες, εικόνα της υπόστασης του Θεού, μια πλήρως θεϊκή οντότητα. Πίστευαν οτι το Άγιο Πνεύμα ήταν η προσωπική παρουσία, πανταχού παρούσα, τόσο του Πατέρα όσο και του Υιού.

2. Περί το 1920, οι πρώτες τριαδικές διδασκαλίες άρχισαν να εμφανίζονται στα κείμενά τους.

3. Το 1957, οι ηγέτες της τότε εκκλησίας επιβεβαίωσαν την πίστη τους στην τριαδικότητα όταν προκλήθηκαν από ευαγγελικούς ηγέτες σχετικά με τις πολλές αναφορές εναντίον της τριαδικότητας που οι τελευταίοι παρατηρούσαν στα βιβλία τους. Αυτή η επιβεβαίωση, τους έκανε να είναι αποδεκτοί από τις υπόλοιπες προτεσταντικές εκκλησίες, ως μια αδελφή, εν Χριστω, εκκλησία. Έκτοτε, πολλά βιβλία έχουν αλλάξει και έχουν δημιουργηθεί ώστε να προβάλουν αυτήν την πίστη στον τριαδικό θεό.

4. Στο Γενικό Συμβούλιο του 1980 ψηφίσθηκε οτι «η οντότητα του Θεού είναι μια ουσιώδης αρχέγονη ένωση τριών ίσων, συναιώνιων, χωρίς αρχή – γέννηση προσώπων.» Handbook of Seventh Day Adventist Theology, vol.12 p.150

5. Πρόσφατα παραδέχονται ότι τα Γραφικά πειστήρια της διδασκαλίας τους αυτής είναι ελάχιστα. (Μαθήματα Σχολής Σαββάτου, 1^η τριμηνία 2012)

iv) Το δόγμα της τριαδικότητας όπως αυτό υιοθετήθηκε από τους Αντβεντιστές

Μερικές παρατηρήσεις ενός σύγχρονου καθηγητή θεολογίας για το δόγμα του τριαδικού Θεού όπως προσεγγίζεται από την εκκλησία των Αντβεντιστών:

«Όταν κανείς διαβάζει το βασικό πιστεύω Νο2 (Η Θεότητα), το No3 (ο Θεός Πατέρας), το Νο4 (ο Θεός Υιός) και το Νο5 (ο Θεός το Αγιο Πνεύμα), δεν θα μπορούσε να θεωρήσει οτι το πιστεύω των Αντβεντιστών σχετικά με την τριαδικότητα είναι το ίδιο με εκείνο των Καθολικών ή των Προτεσταντών μια και οι τελευταίοι μιλούν για «μία ουσία», ούτε πάλι είναι και Μονταλισμός, ένας Θεός και μόνο. Αντιθέτως, βρίσκεται μάλλον πιο κοντά στον τριθεϊσμό, αν και αυτό απορρίπτεται μέσα στα κείμενά τους.» (Raoul Dederen (Δρ. Θεολογίας στο πανεπιστήμιο Andrews), Handbook of Seventh Day Adventist Theology, vol.12 p.150.)

«Οι Αντβεντιστές ήσαν συστηματικά δύσπιστοι, είχαν κριτική διάθεση απέναντι στις παραδοσιακές θεολογικές απόψεις και ήσαν αποφασισμένοι να χτίσουν τα πιστεύω τους πάνω στη βάση των Γραφών και μόνο. Οι λιγοστές δηλώσεις των Αντβεντιστών σχετικά με τη διδασκαλία περί Θεού οφείλονται στις δυσκολίες που παρουσιάζονται σε αυτή την νέα προσέγγιση.» (Raoul Dederen,, Handbook of Seventh Day Adventist Theology, vol.12 p.148.)

Δεχόμενοι το τριαδικό δόγμα, οδηγούνται και στις ακόλουθες μη Γραφικές διαπιστώσεις:

«Στην Θεότητα, την υπέρτατη εξουσία έχουν και τα τρία πρόσωπα.» (27 Βασικά Πιστεύω, σελ.23, ‘2, Η Θεότητα’)

«Από την αιωνιότητα ο Θεός το Άγιο Πνεύμα συνυπήρχε στην Θεότητα ως το τρίτο μέλος. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Αγιο Πνεύμα είναι εξίσου αυθύπαρκτοι. Αν και ο καθένας είναι ίσος, μια λειτουργική σχέση υπάρχει μέσα στην Αγία Τριάδα.» (27 Βασικά Πιστεύω, σελ. 69,‘5. Θεός το Άγιο Πνεύμα’)

Από τα παραπάνω φαίνεται οτι το δόγμα της τριαδικότητας μέσα στην εκκλησία των Αντβεντιστών διαφέρει από την ορθόδοξη παράδοση που διαμορφώθηκε στη σύνοδο της Νίκαιας στο ότι υπάρχει διχογνωμία αν τα πρόσωπα που απαρτίζουν τον τριαδικό θεό είναι ομοούσια ή όχι. Πράγματι προσεγγίζουν περισσότερο τον τριθεϊσμό όταν δίνουν και στα τρία πρόσωπο το προσωνύμιο ‘ο Θεός’. Η σοβαρότερη όμως διαφοροποίηση έγκειται στο ότι η σχέση μεταξύ των μελών του τριαδικού θεού δεν είναι προσωπική (όπως Πατέρα προς Υιό) αλλά εργασιακή – λειτουργική, έχοντας αναλάβει ρόλους να παίξουν ο καθένας τους:

«Ο Πατέρας φαίνεται να ενεργεί ως πηγή, ο Υιός ως Μεσίτης και το Άγιο Πνεύμα ως ο θέτων σε εφαρμογή. Η ενσάρκωση ωραιότατα απέδειξε την εργασιακή σχέση των τριών προσώπων της Θεότητας.» (27 Βασικά Πιστεύω, σελ.27, ‘2, Η Θεότητα’)

«Αν και τα τρία θεϊκά πρόσωπα είναι ένα, έχουν αναλάβει διαφορετικούς ρόλους ή θέσεις μέσα στο έργο της Θεότητας, της δημιουργίας, της λύτρωσης και της διοίκησης του σύμπαντος. Ο Πατέρας ανέλαβε την επιτελική ηγεσία, ο Υιός υπέταξε τον εαυτό Του στην ηγεσία του Πατέρα, και το Πνεύμα οικειοθελώς υπέταξε τον εαυτό του τόσο στον Πατέρα όσο και στον Υιό.» ((Woodrow Whidden, The Trinity, page 243, ‘Why the Trinity is important – part 1’)

Εδώ δηλώνεται οτι π.χ. ο Πατέρας δεν είναι στην πραγματικότητα Πατέρας και πηγή των πάντων αλλά απλώς έχει να αναλάβει να παίξει το ρόλο του Πατέρα, της πηγής, υποδύεται δηλαδή την πηγή, ο δε Υιός έχει αναλάβει το ρόλο του Υιού υποδυόμενος τον Υιό χωρίς να είναι. Αυτό συμβαίνει διότι σύμφωνα με την θεολογία τους τα ονόματα Πατέρας, Υιός κλπ δεν έχουν πραγματική σημασία αλλά στην πραγματικότητα πίσω από αυτά κρύβονται απρόσωπες και ισοδύναμες δυνάμεις που χάριν ευκολίας αποκαλούνται ως 1^ο πρόσωπο της θεότητας, 2^ο πρόσωπο της θεότητας κλπ..

Ας δούμε μια δήλωση εμπνευσμένη από το πνεύμα της προφητείας:

«Ο Πατέρας δεν έδωσε τον αγαπημένο Υιό Του χωρίς εσωτερική πάλη, να αφήσει τον ένοχο άνθρωπο να πεθάνει ή να δώσει τον Υιό Του να πεθάνει για μια χαμένη γενεά.» (Ελλεν Ουάιτ, Signs of the Times, 30th January 1879, ‘The great controversy: The plan of salvation’)

Η παραπάνω δήλωση της Ελλεν Ουάιτ καθώς και πολλές άλλες παρόμοιες δεν θα είχαν κανένα νόημα αν ο Θεός δεν ήταν πραγματικά Πατέρας και ο Χριστός δεν ήταν πραγματικά Υιός.

Ας δούμε τι δήλωσε σχετικά και ο Gordon Jenson, πρόεδρος ενός κολεγίου της εκκλησίας των Αντβεντιστών στην Ινδία:

«Ένα σωτηριακό σχέδιο περιελήφθηκε στη συνθήκη που έγινε μεταξύ των τριών προσώπων της Θεότητας, τα οποία και κατείχαν ισοτίμως τις θεϊκές ιδιότητες. Προκειμένου να εξαλειφθεί από το σύμπαν η αμαρτία και η επανάσταση και να αποκατασταθεί η αρμονία και η ειρήνη, ένα από τα θεϊκά όντα αποδέχτηκε το ρόλο του Πατέρα και ένα άλλο το ρόλο του Υιού. Το τελευταίο θεϊκό όν, το Άγιο Πνεύμα, συμμετείχε κι αυτό στην εφαρμογή του σχεδίου της σωτηρίας. Όλα αυτά διαδραματίστηκαν προτού η αμαρτία και η επανάσταση ξεσπάσει στον ουρανό. Όπως η αμαρτία σταδιακά εξελίχθηκε στον ουρανό και αργότερα στη γη, έτσι και το σχέδιο αντιμετώπισής τους σταδιακά εξελίχθηκε – τα θεϊκά όντα ανέλαβαν τους ρόλους που είχαν συμφωνήσει να διαδραματίσουν πριν τη θεμελίωση του κόσμου.» (Gordon Jenson, Adventist Review, October 31, 1996, p.12 Week of Prayer readings, ‘article ‘Jesus the Heavenly Intercessor)

«Στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς χρησιμοποιεί το όνομα Πατήρ για να μας φέρει σε μια πλησιέστερη και προσωπική σχέση με τον Θεό.» (27 Βασικά Πιστεύω, σελ.23, ‘2, Η Θεότητα’)

Πάλι βλέπουμε εδώ οτι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός χρησιμοποιεί το όνομα Πατήρ όχι γιατί ο Θεός ήταν πραγματικά ο Πατέρας Του αλλά για λόγους οικειότητας (!), προσποιούμενος οτι ο Θεός ήταν Πατέρας Του, όπως προσποιείται ένας ηθοποιός που έχει αναλάβει να παίξει έναν ρόλο, δηλαδή ψευδόμενος σε τελική ανάλυση! Συνεπακόλουθο όλων αυτών είναι βέβαια οτι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός δεν είναι στην πραγματικότητα Υιός του Θεού, απλώς προσποιείται οτι είναι. Βλέπουμε λοιπόν πόσο δίκιο είχαν οι πρωτοπόροι και η Ελλεν Ουάιτ όταν μιλούσαν για πνευματισμό σε σχέση με το δόγμα αυτό και οτι με το δόγμα αυτό καταστρέφεται η προσωπικότητα και του Θεού και του Υιού Του. Δεχόμενοι το δόγμα αυτό οδηγήθηκαν ουσιαστικά να αρνηθούν την κεντρική διδασκαλία του ευαγγελίου, οτι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Είναι πραγματικά λυπηρό το ολίσθημα στο οποίο έχει υποπέσει η σημερινή εκκλησία των Αντβεντιστών. υιοθετώντας αυτήν την ψευδοδιδασκαλία της Βαβυλώνας. Οχι μόνο υιοθέτησαν το ψέμα αλλά και το εξέλιξαν προς το χειρότερο, όπως ο ακριβώς ο Κύριός μας είχε προειδοποιήσει:

«Και όταν το ακάθαρτο πνεύμα βγει από τον άνθρωπο, περνάει μέσα από άνυδρους τόπους, και ζητάει ανάπαυση, και δεν βρίσκει. Τότε λέει: Ας γυρίσω στο σπίτι μου, απ' όπου βγήκα. Και αφού έρθει, το βρίσκει αδειανό, σκουπισμένο και στολισμένο. Τότε, πηγαίνει και παίρνει μαζί του άλλα επτά πνεύματα πονηρότερα απ' αυτό, και αφού μπουν μέσα, κατοικούν εκεί· και γίνονται τα τελευταία χειρότερα από τα πρώτα. Έτσι θα είναι και σ' αυτή την πονηρή γενεά.» (Ματθ.12:43-45)

Βλέποντας αυτό το κατρακύλισμα, τα τελευταία κυρίως χρόνια, αρκετά πρόσωπα στην εκκλησία αντέδρασαν ως προς το δόγμα της τριαδικότητας αλλά και τις υπόλοιπες θεολογικές εκτροπές που το συνόδευσαν. Οι περισσότεροι από αυτούς έχασαν το δικαίωμα να διδάσκουν ενώ άλλοι διεγράφησαν και από μέλη.

Την κρίσιμη όμως περίοδο για την εκκλησία, όταν πραγματοποιείτο ο θεολογικός διάλογος με τους Ευαγγελικούς και η ηγεσία επέβαλε στην εκκλησία τα συγκεκριμένα δόγματα, το μόνο πρόσωπο που αντέδρασε ήταν ο αδελφός M. L. Andreasen, ποιμένας της εκκλησίας επί πολλά έτη. Ο αδελφός Andreasen, μετά την έκδοση του βιβλίου “Questions on Doctrine” (Ερωτήσεις σε θέματα πίστης) του Leroy Froom το 1957, αντέδρασε στις δογματικές αλλαγές που παρατηρούσε ότι είχαν επέλθει κυρίως στο θέμα του εξιλαστήριου έργου του Χριστού. Το αποτέλεσμα ήταν να του στερηθεί η δυνατότητα να κηρύσσει και να χάσει και τη σύνταξή του. Το 1962 απεβίωσε και μετά τον θάνατό του η εκκλησία τον αποφάσισε να τον αποκαταστήσει ...

Ένας άλλος ποιμένας, ο οποίος αν και πιστεύει στην τριαδικότητα του Θεού, αντέδρασε επισήμως ως προς την παράξενη μορφή που έχει πάρει αυτό το δόγμα μέσα στην εκκλησία (ρόλοι κλπ) ήταν ο πρώην πρόεδρος της ελληνικής αποστολής, Herman J. Smit. O Smit έστειλε ένα γράμμα προς το περιοδικό Adventist Review στο οποίο αναφέρει τα εξής σχετικά με το άρθρο του Gordon Jenson στο ίδιο περιοδικό:

«Αυτό (το δόγμα) είναι σαν ένα έργο δραματικού θεάτρου, κατά το οποίο κάποια πρόσωπα αναλαμβάνουν κάποιους συγκεκριμένους ρόλους και εν συνεχεία μετά την παράσταση, αλλάζουν τα ρούχα τους και αποκτούν πάλι την όψη που είχαν πριν μπουν στα καμαρίνια τους. Ασφαλώς οι Άγιες Γραφές είναι η βροχή του Θεού πάνω σε αυτόν τον πλανήτη και στους κατοίκους του και πολλά πράγματα μέσα σε αυτές είναι δοσμένα με ανθρώπινο τρόπο. Πιστεύουμε όμως αληθινά οτι έτσι ήταν όταν έγινε το σχέδιο της σωτηρίας μας και τέθηκε σε εφαρμογή; Με το να διανεμηθούν ρόλοι; Πώς σχετίζεται κάτι τέτοιο με το Ιωαν.3:16; Από αγάπη προς εμάς ο Θεός έδωσε τον μονογενή Υιό Του. Δεν χρειαζόταν να αναλάβει να παίξει κάποιο ρόλο. Οι κόσμοι που δεν έπεσαν στην αμαρτία, δεν έχουν ανάγκη από Πατέρα; Ο Θεός είναι μόνο δικός μας Πατέρας; Αν ο Θεός Υιός δεν χρειάζεται να υποδύεται τον Σωτήρα προς τους κόσμους που δεν αμάρτησαν, δεν εξακολουθεί να είναι ο Δημιουργός τους ή μήπως είναι ένας, δίχως όνομα, εκ των τριών; Μιλώντας για το Άγιο Πνεύμα, παρουσιάστηκε (στο άρθρο) ωσάν να ήταν ένα τρίτης κατηγορίας θεϊκό πρόσωπο. Κάτι τέτοιο ηχεί ωσάν να γλυκαίνουμε το χάπι σε κάποιον που ατύχησε. Παρακαλώ, ας είμαστε προσεκτικοί όταν μιλάμε για την πρωτοβουλία της Αγίας Τριάδας για τη λύτρωση της ανθρωπότητας. Προσωπικά, προτιμώ να μένω στο Πιστεύω της συνόδου της Νίκαιας, ασφαλώς έχοντας στο μυαλό μου και τους φίλους μου τους ορθοδόξους.» (Herman J. Smit, President Greek Mission, Review and Herald, Adventist Review, December 26th 1996)

Ποιος λοιπόν είναι ο Θεός; Οι τριαδιστές πιστεύουν οτι ο Θεός είναι σύνθετος και αποτελείται από τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Είναι έτσι; Ασφαλώς όχι. Η Αγία Γραφή είναι ξεκάθαρη πάνω στο ζήτημα αυτό. Δεν μας αφήνει να κάνουμε τριαδικές υποθέσεις και συνθέσεις.

«αλλά, σε μας υπάρχει ένας Θεός, ο Πατέρας, από τον οποίο προέρχονται τα πάντα, κι εμείς σ' αυτόν·...» (Α’ Κορ. 8:6)

«ένας Θεός και Πατέρας όλων, αυτός που είναι επάνω απ' όλους, και διαμέσου όλων, και μέσα σε όλους εσάς» (Εφεσ. 4:6)

«Αυτά ανταποδίδετε στον Κύριο (Γιαχβέ), λαέ μωρέ και ασύνετε; Δεν είναι αυτός ο Πατέρας σου, που σε εξαγόρασε; Αυτός, που σε έπλασε, και σε διαμόρφωσε; ... Δείτε, τώρα, ότι εγώ, εγώ είμαι, και, δεν υπάρχει Θεός άλλος, εκτός από μένα.» (Δευτ. 32:6,39)

Υπάρχει λοιπόν ένας Θεός, η αρχή των πάντων, ο Δημιουργός μας και δεν υπάρχουν άλλοι Θεοί. Αυτός ο ένας Θεός είναι ο Πατέρας. Είναι ο Πατέρας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, είναι ο Θεός του Χριστού και Θεός ημών (Ιωαν.20:17, Αποκ.3:12).

Οι τριαδιστές πιστεύουν οτι ο Πατέρας και ο Υιός είναι ομοούσιοι, μοιράζονται δηλαδή μια κοινή ‘ουσία’ και από κοινού (μαζί με το Άγιο Πνεύμα) απαρτίζουν τον Θεό. Όμως η Αγία Γραφή σε έναν πολύ μεγάλο αριθμό εδαφίων διαχωρίζει το πρόσωπο του Θεού από εκείνο του Χριστού διότι ο Χριστός είναι Υιός Του:

«Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνον αληθινό Θεό, και εκείνον τον οποίον απέστειλες, τον Ιησού Χριστό.» (Ιωαν.17:3)

Εδώ ο Χριστός μας καλεί να “γνωρίσουμε” τον Θεό. Δεν είναι δυνατό όμως να γνωρίσει κανείς κάποιον αν αυτός δεν είναι πρόσωπο. Τον τριαδικό θεό, εναν ανύπαρκτο θεό, δεν μπορείς να τον γνωρίσεις γιατί δεν είναι πρόσωπο. Καλείσαι να τον δεχτείς ως “μυστήριο” γιατί είναι αδύνατο να κατανοηθεί. Παρατηρούμε επίσης οτι ο Χριστός δεν κάνει κάποια αντίστοιχη νύξη για το Άγιο Πνεύμα. Γιατί δεν μας καλεί να γνωρίσουμε και το Άγιο Πνεύμα αφού, σύμφωνα με τους τριαδιστές, και εκείνο είναι πρόσωπο διαφορετικό από τον Πατέρα και τον Υιό; Στα ακόλουθα εδάφια ο Χριστός αναφέρεται στον Θεό και τον αποκαλεί Πατέρα:

Ματθ. 11:27, 28:19, Μαρκ. 13:32, Λουκ. 10:22, Ιωαν. 4:21,23, 5:19,20,21,22,23,26,30,36,37,45, 6:27,37,44,45,46,57, 8:16,18,29, 10:15,36,38, 12:49,50, 14:6,9,10,11,13,16,26,28,31, 15:9,16,26, 16:3,15,16,17,23,25,26,27,28, και 32.

Παρατηρείστε οτι οι περισσότερες αναφορές γίνονται από τον Ιωάννη. Για το λόγο αυτό το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο είναι το κατεξοχήν ευαγγέλιο που αναδεικνύει τον Χριστό ως Υιό του Θεού. Όλοι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης διαχωρίζουν τα πρόσωπα του Θεού του Πατέρα από του Χριστού:

«Επειδή, ένας Θεός υπάρχει, ένας είναι και ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός,» (Α’ Τιμ. 2:5)

Ο Χριστός είναι ο μεσίτης. Ένας μεσίτης βρίσκεται στη μέση προκειμένου να φέρει σε επαφή δύο πρόσωπα. Το ένα είναι ο Θεός, ο Πατέρας και το άλλο οι άνθρωποι. Εφόσον είναι μεσίτης, εξ ορίσμού, δεν είναι μπορεί να ανήκει στα δύο μέρη για τα οποία μεσιτεύει.

Ρωμ. 1:7, Α’ Κορ. 1:3, Β’ Κορ.1:2, Γαλατ. 1:4, Εφεσ. 1:2, Φιλιπ. 1:2, 4:20, Κολ. 1:2, Α’ Θεσ. 1:1,3, 3:11,13, Β’ Θεσ. 1:1,2, 2:16, Α’ Τιμ. 1:2 , Φιλήμ. 1:3

Ιωαν. 1:14,18, 3:35, Πραξ.1:4,7, 2:33, Ρωμ. 6:4, 15:6, Α’ Κορ. 8:6, 15:24, Β’ Κορ. 1:3, Γαλ.1:1,3, 4:2, Εφεσ. 1:17, 2:18, 3:14, 5:20, 6:23, Φιλιπ. 2:11, Κολ. 1:3,12,19, 2:2, 3:17, Α’ Θεσ. 1:1, Β’ Τιμ. 1:2, Τιτ. 1:4, Εβρ. 12:9, Ιακωβ. 1:17, 1:27, 3:9, Α’ Πετρ. 1:2,17, Β’ Πετρ. 1:17, Α’ Ιωαν. 1:2,3, 2:1,13, 2:15,16,22,23,24, 3:1,4:14, 5:7, Β’ Ιωαν.1:3,4,9, Ιουδ.1:1.

Αλλά και οι μαθητές του Ιησού αναφέρονταν στον Θεό ως Πατέρα: Ιωαν. 13:1,3, 14:8

Σύμφωνα με τους τριαδιστές ο Υιός είναι το ίδιο μεγάλος όσο και ο Πατέρας, αφού είναι ισότιμοι μέσα στον τριαδικό θεό τους. Τι λεει όμως ο ίδιος ο Χριστός;

«Πηγαίνω προς τον Πατέρα· επειδή, ο Πατέρας μου είναι μεγαλύτερός μου» (Ιωαν.14:28)

«Όσο για την ημέρα εκείνη και την ώρα δεν γνωρίζει κανένας ούτε οι άγγελοι, που είναι στον ουρανό, ούτε ο Υιός, παρά μονάχα ο Πατέρας.» (Μαρκ. 13:32)

«Δόθηκε σε μένα κάθε εξουσία στον ουρανό και επάνω στη γη» (Ματθ.28:18)

«Η Αποκάλυψη του Ιησού Χριστού, που έδωσε σ' αυτόν ο Θεός ...» (Αποκ. 1:1)

«Επειδή, όπως ο Πατέρας έχει μέσα στον εαυτό του ζωή, έτσι έδωσε και στον Υιό να έχει μέσα στον εαυτό του ζωή·» (Ιωαν. 5:26)

Ο Πατέρας όμως τοποθέτησε τον Υιό σε μια θέση ίση με τη δική Του:

«Κάθησε από τα δεξιά μου, μέχρις ότου βάλω τους εχθρούς σου ως υποπόδιο των ποδιών σου;» (Εβρ.1:13)

Τι θα συμβεί όμως όταν τελειώσει η μεγάλη διαμάχη μεταξύ Χριστού και σατανά;

«ύστερα θα είναι το τέλος, όταν παραδώσει τη βασιλεία στον Θεό και Πατέρα· όταν καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και δύναμη. Επειδή, πρέπει να βασιλεύει, μέχρις ότου βάλει όλους τούς εχθρούς του κάτω από τα πόδια του· ... Και όταν τα πάντα υποταχθούν σ' αυτόν, τότε και ο ίδιος ο Υιός θα υποταχθεί σ' εκείνον ο οποίος υπέταξε σ' αυτόν τα πάντα, ώστε να είναι ο Θεός τα πάντα, σε όλα.» (Α’ Κορ. 15:24-28)

Στο τέλος ο Χριστός παραδίδει την βασιλεία στον Θεό και υποτάσσεται σε Αυτόν.

Οι τριαδιστές θεωρούν οτι ο Χριστός ταυτίζεται με τον αόρατο Θεό (ως μέρος του), με τον αυθύπαρκτο Γιαχβέ, θεωρούν οτι είναι συν-αιώνιος και έτσι αρνούνται οτι ο Χριστός γεννήθηκε από τον Θεό:

«Κανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό· ο Μονογενής Υιός, που είναι στην αγκαλιά τού Πατέρα, εκείνος τον φανέρωσε.» (Ιωαν.1:18)

«ο οποίος είναι εικόνα τού αόρατου Θεού, πρωτότοκος κάθε κτίσης» (Κολ.1:15)

Ο Χριστός είναι ο μονογενής Υιός του Θεού. Και οι πιστοί είναι παιδιά του Θεού. Είναι όμως πνευματικά παιδιά κατά υιοθεσία. Ο Χριστός όμως είναι πραγματικός Υιός γιατί γεννήθηκε από τον Θεό και γι αυτό έχει θεϊκή φύση. Η δε γέννηση του Υιού δεν έγινε μόνο στη Βηθλεέμ κατά την ενσάρκωσή Του, όπως πιστεύουν οι τριαδιστές. Αυτή ήταν η δεύτερη γέννησή Του ως άνθρωπος. Ο Χριστός γεννήθηκε πριν τους αιώνες και πριν από κάθε κτίση από τον Θεό, η δε γέννησή Του αυτή (η πρώτη) περιγράφεται στο 8^ο κεφ. των Παροιμιών.(ιδιαιτ. εδ. 24-26)

Οι τριαδιστές πιστεύουν οτι ο Χριστός δημιούργησε τα πάντα με τη δική του ανεξάρτητη δύναμη :

«και να φωτίσω όλους, ποια είναι η κοινωνία τού μυστηρίου που ήταν κρυμμένο από τους αιώνες στον Θεό, ο οποίος έκτισε τα πάντα διαμέσου τού Ιησού Χριστού» (Εφεσ. 3:9)

«τον οποίο έθεσε κληρονόμο των πάντων, διαμέσου τού οποίου έκανε και τους αιώνες·» (Εβρ. 1:2)

Ο Θεός έκτισε τα πάντα σε συνεργασία με τον Υιό Του ακόμα και τους αιώνες. Ο Χριστός, ως Υιός, είναι κληρονόμος των πάντων. Μπορεί όμως ο κληρονόμος να ταυτίζεται ποτέ με τον κληροδότη; Κι όμως εκεί οδηγούνται να πιστεύουν οι τριαδιστές ... Οι δε Αντβεντιστές τριαδιστές για να απαντήσουν σε τέτοιου είδους ερωτήσεις θεώρησαν οτι ο Χριστός απλώς υποδύεται τον κληρόνομο ...

ii) Τα δύο θεϊκά πρόσωπα στα οποία ανήκει όλη η δόξα

«Ο Πατέρας και ο Υιός και μόνο πρέπει να εξυψώνονται» (Ελλεν Ουάιτ, YI, July 7, 1898 par. 2)

Ποια θεϊκά πρόσωπα πρέπει να υμνεί, να τιμά και να δοξάζει όλη η οικουμένη;

«Και κάθε κτίσμα που είναι μέσα στον ουρανό, κι επάνω στη γη, και κάτω από τη γη, και όσα είναι μέσα στη θάλασσα, και όλα όσα είναι μέσα σ' αυτά, άκουσα ότι έλεγαν: Σ' αυτόν που κάθεται επάνω στον θρόνο, και στο Αρνίο, ας είναι η ευλογία και η τιμή και η δόξα και η κυριαρχική εξουσία στους αιώνες των αιώνων.» (Αποκ. 15:3)

Δύο είναι τα θεϊκά πρόσωπα στα οποία πρέπει να αποδίδουμε τους ύμνους, την τιμή και όλη την δόξα. Στον Θεό, τον Πατέρα, και στο Αρνίο, τον Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό. Παρατηρούμε οτι η Αγία Γραφή δεν μας δίνει το δικαίωμα να υμνούμε, να δοξολογούμε και να προσευχόμαστε προς το Άγιο Πνεύμα όπως κάνουν οι τριαδιστές. Οι άνθρωποι που κάνουν κάτι τέτοιο δεν ξέρουν τι κάνουν. Μας παρακινεί όμως να ζητούμε από τον Θεό την παρουσία και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας.

Προς ποια θεϊκά πρόσωπα πρέπει να κατευθύνεται η πίστη μας;

«Ας μη ταράζεται η καρδιά σας· πιστεύετε στον Θεό, και σε μένα πιστεύετε.» (Ιωαν. 14:1)

Ποια θεϊκά πρόσωπα εργάστηκαν για τη σωτηρία μας;

«και κράζοντας με δυνατή φωνή, έλεγαν: Η σωτηρία είναι τού Θεού μας, που κάθεται επάνω στον θρόνο, και του Αρνίου.» (Αποκ.17:2)

«Εσείς, όμως, δεν είστε τής σάρκας, αλλά του Πνεύματος, αν το Πνεύμα τού Θεού κατοικεί μέσα σας. Αλλά, αν κάποιος δεν έχει το Πνεύμα τού Χριστού, αυτός δεν είναι δικός του.» (Ρωμ. 8:9)

Το Άγιο Πνεύμα που εκπορεύεται από τον Πατέρα, ο Πατέρας το μοιράζεται με τον Υιό Του. Αν το Άγιο Πνεύμα ήταν πρόσωπο όπως ο Πατέρας και ο Υιός, όπως υποστηρίζουν οι τριαδιστές, δεν θα έπρεπε και αυτό να διαθέτει Πνεύμα;

Η μορφή του Πατέρα: «Θωρούσα, μέχρις ότου τέθηκαν οι θρόνοι, και ο Παλαιός των ημερών κάθησε, του οποίου το ένδυμα ήταν λευκό σαν χιόνι, και οι τρίχες τού κεφαλιού του σαν καθαρό μαλλί· ο θρόνος του ήταν σαν φλόγα φωτιάς· οι τροχοί του σαν φωτιά που κατέφλεγε.» (Δαν.7:9)

Η μορφή του Υιού: «και στο μέσον των επτά λυχνιών είδα έναν, όμοιον με υιόν ανθρώπου, ντυμένον με ποδήρη χιτώνα, και περιζωσμένον με χρυσή ζώνη κοντά στους μαστούς· το δε κεφάλι του και οι τρίχες ήσαν λευκές σαν λευκό μαλλί, σαν χιόνι· και τα μάτια του σαν φλόγα φωτιάς· και τα πόδια του όμοια με χαλκολίβανο, σαν να ήσαν πυρακτωμένα μέσα σε καμίνι· και η φωνή του σαν φωνή από πολλά νερά. Και στο δεξί του χέρι είχε επτά αστέρια· και από το στόμα του έβγαινε μια κοφτερή δίστομη ρομφαία· και η όψη του έλαμπε, όπως λάμπει ο ήλιος μέσα στη λαμπρότητά του.» (Αποκ.1:13-16)

Ποια θεϊκά πρόσωπα κάθονται πάνω σε θρόνους;

«Και μου έδειξε έναν καθαρό ποταμό με νερό τής ζωής, λαμπερόν σαν κρύσταλλο, που έβγαινε από τον θρόνο τού Θεού και του Αρνίου. ... Και δεν θα υπάρχει κανένα ανάθεμα πλέον· και ο θρόνος τού Θεού και του Αρνίου θα είναι μέσα σ' αυτή· και οι δούλοι του θα τον λατρεύσουν.» (Αποκ. 22:1,3)

Ποια θεϊκά πρόσωπα έχουν δικό τους βασίλειο;

«Επειδή, να ξέρετε τούτο, ότι κάθε πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, που είναι ειδωλολάτρης, δεν έχει κληρονομία στη βασιλεία τού Χριστού και Θεού.» (Εφεσ. 5:5)

«Επειδή, όποιος ντραπεί για μένα και τα λόγια μου, γι' αυτόν ο Υιός τού ανθρώπου θα ντραπεί, όταν έρθει μέσα στη δόξα του και του Πατέρα του και των αγίων αγγέλων.» (Λουκ. 9:26)

«Πατέρα, δόξασε το δικό σου όνομα. Μια φωνή, λοιπόν, ήρθε από τον ουρανό: Και δόξασα, και θα δοξάσω ξανά.» (Ιωαν. 12:28)

Επίσης η μεταξύ τους συνομιλία έχει καταγραφεί και στα εξής εδάφια: Ματθ. 3:17, Ματθ. 17:5, Ματθ. 26:39,42, Ιωαν. 11:41,42. Στην Αγία Γραφή όμως δεν βλέπουμε πουθενά ο Θεός ή ο Χριστός να συνομιλούν με το Αγιο Πνεύμα.

«Εκείνος που μισεί εμένα, μισεί και τον Πατέρα μου.» (Ιωαν.15:23)

Εκείνοι που διώκουν τους πιστούς το κάνουν επειδή δεν γνώρισαν ποια θεϊκά πρόσωπα;

«Θα σας κάνουν αποσυνάγωγους· μάλιστα, έρχεται ώρα, κατά την οποία καθένας που θα σας θανατώσει θα νομίσει ότι προσφέρει λατρεία στον Θεό. Και θα σας τα κάνουν αυτά, επειδή δεν γνώρισαν τον Πατέρα ούτε εμένα.» (Ιωαν. 16:2,3)

Ποια θεϊκά πρόσωπα πήραν μέρος στη Δημιουργία;

«και να φωτίσω όλους, ποια είναι η κοινωνία τού μυστηρίου που ήταν κρυμμένο από τους αιώνες στον Θεό, ο οποίος έκτισε τα πάντα διαμέσου τού Ιησού Χριστού·» (Εφεσ. 3:9)

Παρόμοια εδάφια είναι τα: Εβρ.1:2, Ιωαν.1:1-3, Κολ.1:16, Παρ.8:30, 30:4

Ποια θεϊκά πρόσωπα λαμβάνουν μέρος στην κρίση του κόσμου;

«Και είδα σε οράματα της νύχτας, και ξάφνου, ένας σαν Υιός ανθρώπου ερχόταν μαζί με τα σύννεφα του ουρανού, και έφτασε μέχρι τον Παλαιό των ημερών, και τον έφεραν μέσα, μπροστά του.» (Δαν. 7:13)

Με ποια θεϊκά πρόσωπα έχουν οι πιστοί κοινωνία;

«εκείνο που είδαμε και ακούσαμε, εξαγγέλλουμε και σε σας, για να έχετε κι εσείς κοινωνία μαζί μας· και η δική μας, μάλιστα, κοινωνία είναι μαζί με τον Πατέρα και μαζί με τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό.» (Α’ Ιωαν. 1:3)

Ποιανού το όνομα θα γραφεί πάνω στους πιστούς;

«Όποιος νικάει, θα τον κάνω στύλο μέσα στον ναό του Θεού μου, και δεν θα βγει πλέον έξω· και θα γράψω επάνω του το όνομα τού Θεού μου, και το όνομα της πόλης τού Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, που κατεβαίνει από τον ουρανό από τον Θεό μου, και το νέο μου όνομα.» (Αποκ. 3:12)

Από ποια θεϊκά πρόσωπα προέρχεται η χάρη και η ειρήνη;

«Χάρη να είναι σε σας και ειρήνη από τον Πατέρα μας Θεό και τον Κύριο Ιησού Χριστό.» (Α’ Κορ. 1:3)

Αλλά παρόμοια εδάφια: Α΄Κορ.1:2, Γαλ.1:3, Εφεσ.1:2, Φιλιπ.1:2, Κολ.1:2-3, Α΄Θεσ.1:3, Β’Θεσ.1:2, Α΄Τιμ.1:2, Β΄Τιμ.1:2, Τιτ.1:1,4, Φιλήμ.1:3, Ιακωβ.1:1, Α΄Πετρ.1:2, Β΄Πετρ.1:2, Α΄Ιωαν.1:3, Β΄Ιωαν.1:3, Ιουδ.1:1, Αποκ.1:1.

Ποια θεϊκά πρόσωπα αρνούνται οι αντίχριστοι;

«Ποιος είναι ο ψεύτης, παρά αυτός που αρνείται ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Χριστός; Αυτός είναι ο αντίχριστος, αυτός που αρνείται τον Πατέρα και τον Υιό.» (Α’ Ιωαν.2:22)

Ποια θεϊκά πρόσωπα έδωσαν εντολή στον Παύλο να γίνει απόστολος;

«Ο Παύλος, απόστολος του Ιησού Χριστού, με επιταγή τού Θεού τού Σωτήρα μας, και του Κυρίου Ιησού Χριστού, την ελπίδα μας.» (Α΄Τιμ.1:1)

Ενώπιον ποιών θεϊκών προσώπων ο Παύλος δίνει επίσημη μαρτυρία στον Τιμόθεο;

«Παραγγέλλω σε σένα επίσημα μπροστά στον Θεό και στον Κύριο Ιησού Χριστό και στους εκλεκτούς αγγέλους, να τα φυλάξεις όλα χωρίς μεροληψία, χωρίς να κάνεις τίποτε κατά χάρη.» (Α΄Τιμ.5:21)

Πόσα θεϊκά πρόσωπα απέστειλαν τον Υιό στη γή;

«Όπως με απέστειλε ο Πατέρας που ζει, και εγώ ζω για τον Πατέρα, έτσι και όποιος με τρώει, θα ζήσει και εκείνος για μένα.» (Ιωαν. 6:57)

«Αλλά, για να γνωρίσει ο κόσμος ότι αγαπάω τον Πατέρα και, όπως με πρόσταξε ο Πατέρας, έτσι κάνω.» (Ιωαν.14:31)

«Όπως ο Πατέρας αγάπησε εμένα, και εγώ αγάπησα εσάς, μείνετε στην αγάπη μου.» (Ιωαν. 15:9)

Γιατί στην Αγία Γραφή δεν υπάρχουν αντίστοιχα εδάφια στα οποία ο Θεός και ο Χριστός να εκφράζουν την αγάπη τους για το Άγιο Πνεύμα; Συναφώς, η Αγία Γραφή δεν μας παρακινεί σε κανένα σημείο να αγαπούμε το Άγιο Πνεύμα. Όμως μας παρακινεί να αγαπούμε τον Θεό και τον Χριστό.

«Εγώ σε δόξασα επάνω στη γη· το έργο, που μου έδωσες να κάνω, το τελείωσα.» (Ιωαν. 17:4)

Ο Ιησούς εκπλήρωσε το θέλημα ποιών θεϊκών προσώπων;

«επειδή, κατέβηκα από τον ουρανό, όχι για να κάνω το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα εκείνου που με απέστειλε. Και το θέλημα του Πατέρα, που με απέστειλε, είναι τούτο: ...» (Ιωαν.6:38-40)

«Ο Ιησούς αποκρίθηκε σ' αυτούς και είπε: Η δική μου διδασκαλία δεν είναι δική μου, αλλά εκείνου που με απέστειλε.» (Ιωαν.7:16)

«Εγώ ήρθα στο όνομα του Πατέρα μου, και δεν με δέχεστε· αν έρθει άλλος στο δικό του όνομα, εκείνον θα τον δεχθείτε.» (Ιωαν. 5:43)

Ποια θεϊκά πρόσωπα θα εμφανιστούν κατά τη Δευτέρα Παρουσία;

«προσμένοντας τη μακάρια ελπίδα, και την επιφάνεια της δόξας τού μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.» (Τιτ. 2:13)

«και λένε προς τα βουνά και προς τις πέτρες: Πέστε επάνω μας, και κρύψτε μας από το πρόσωπο εκείνου που κάθεται επάνω στον θρόνο, και από την οργή τού Αρνίου·» (Αποκ. 6:16)

Τα παραπάνω εδάφια είναι μερικά εδάφια για τα οποία παρατηρούμε ότι λείπει η προσωπική παρουσία του Αγίου Πνεύματος, με τον τρόπο που οι τριαδιστές την αντιλαμβάνονται, ωσάν το τρίτο πρόσωπο ενός τριαδικού Θεού. Το τριαδιστικό δόγμα για το Άγιο Πνεύμα διαμορφώθηκε στη σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 381 μ.Χ.. Κατά τη σύνοδο αυτή το Άγιο Πνεύμα θεωρήθηκε ως πρόσωπο, ίσο και συναιώνιο με τον Θεό και τον Χριστό.

Ας δούμε ποια ήταν η άποψη των πρωτοπόρων Αντβεντιστών για το Άγιο Πνεύμα:

«Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε εκείνη την εποχή (την εποχή των πρωτοπόρων) ήταν ότι το Άγιο Πνεύμα δεν ήταν πρόσωπο με την ίδια έννοια που ο Θεός και ο Χριστός είναι πρόσωπα ...» ((Letter of H. W. Cottrell to LeRoy Froom, September 16, 1931)

Η Αγία Γραφή επίσης μας πληροφορεί ότι ο Χριστός έγινε άνθρωπος διαμέσου του Αγίου Πνεύματος. Οι Αντβεντιστές πρωτοπόροι γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι αν το Άγιο Πνεύμα ήταν ίσο και συναιώνιο πρόσωπο με τον Θεό και τον Χριστό, τότε ο Ιησούς Χριστός δεν θα ήταν Υιός του Θεού αλλά υιός του Αγίου Πνεύματος. Δεν θεωρούσαν ότι ήταν μια οντότητα ανεξάρτητη από τον Πατέρα και τον Υιό. Όταν ο Θεός στέλνει το Πνεύμα Του θεωρούσαν ότι στέλνει τον ίδιο Του τον εαυτό και όχι κάποιον που θα Τον υποκαθιστά στο έργο Του.

Η διαφορετική αντίληψη των πρωτοπόρων για το Άγιο Πνεύμα ήταν ένας ακόμη σοβαρός λόγος για τον οποίο απέρριπταν το δόγμα της τριαδικότητας.

Μέσα από την τριαδική θεολογία προκύπτει οτι οι τριαδιστές χρησιμοποιούν πέντε ορισμούς για να ορίσουν το ποιος είναι ο Θεός:

Εδώ είναι η ρίζα του προβλήματος. Δεν υπάρχει ένας ορισμός για το ποιος είναι ο Θεός. Ανάλογα με την περίσταση, το συγκεκριμένο εδάφιο το οποίο καλούνται να εξηγήσουν και για να υπερασπιστούν το δόγμα τους, χρησιμοποιείται και ο αντίστοιχος ορισμός.

Στην Αγία Γραφή και ιδιαιτέρως στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός, ο Γιαχβέ, όταν μιλάει διαμέσου των προφητών Του και για να αναφερθεί στον εαυτό Του χρησιμοποιεί άρθρα και προσωπικές αντωνυμίες στον ενικό αριθμό (π.χ. ο, εγώ, εμού κλπ) ενώ οι προφήτες όταν αναφέρονται στον ένα Θεό χρησιμοποιούν προσωπικές αντωνυμίες πάλι στον ενικό αριθμό (π.χ. αυτός, ούτος). Κάποιες φορές μάλιστα χρησιμοποιούνται και οριστικές αντωνυμίες πάλι στον ενικό αριθμό (π.χ. μόνος) που δηλώνουν αποκλειστικότητα. Για παράδειγμα

« ...εσύ είσαι ο μόνος Θεός.» (Ψαλμ. 86:10) και «...εκτός από μένα Θεός δεν υπάρχει» (Ησ. 44:6)

Για ποιο λόγο χρησιμοποιούνται προσωπικές αντωνυμίες στην ανθρώπινη γλώσσα; Ο μόνος λόγος είναι γιατί αναφερόμαστε σε ένα πρόσωπο. Όμως το δόγμα της τριαδικότητας αρνείται ότι ο Θεός είναι ένα πρόσωπο και επίσης αρνείται ότι αυτές οι προσωπικές αντωνυμίες στον ενικό χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν ένα πρόσωπο. Θεωρούν ότι όλα αυτά χρησιμοποιούνται επειδή ο Θεός είναι ένα όν, μία οντότητα. Φαινομενικά είναι μια καλή δικαιολογία. Μήπως όμως παίζουμε με τις λέξεις; Οι τριαδιστές λένε τρία πρόσωπα, αλλά ένα ον. Η λέξη ον είναι συνώνυμο της λέξης ουσία. Ο Θεός είναι τρία «εγώ» αλλά είναι ταυτόχρονα και ένα «εγώ» επειδή είναι μία ουσία; Θα μπορούσε κάποιος πράγματι να δεχτεί π.χ. ότι ο Αδάμ, ο Κάιν και η Εύα ήταν τρία πρόσωπα αλλά μία ουσία – φύση, η ανθρώπινη φύση. Είναι μια απλή σκέψη, τρία πράγματα αλλά μία κατηγορία. Πολλά σταφύλια αλλά ένα τσαμπί. Αυτό όμως είναι κάτι πολύ απλό. Δεν αποτελεί μυστήριο! Όμως το να πούμε ότι τα τρία «ο, εγώ, εμού» είναι ένα «ο, εγώ, εμού» στερείται κάθε λογικής. Αν ο Θεός είναι ένα πρόσωπο, τότε φυσικά καλώς κάνει και τα χρησιμοποιεί. Αν όμως ο Θεός είναι τρία πρόσωπα και χρησιμοποιεί προσωπικές αντωνυμίες στον ενικό τότε μας παραπλανά.

Στο δόγμα της τριαδικότητας όλα τα παρακάτω είναι αληθή:

Τότε όμως κάθε πρόσωπο δεν είναι το θεϊκό όν. Με κάποιο τρόπο, δηλαδή, το θεϊκό όν είναι τριαδικό και δεν είναι τριαδικό την ίδια στιγμή. Όταν όλα τα τρία πρόσωπα είναι μαζί στο ένα θεϊκό όν, τότε το θεϊκό όν είναι τριαδικό. Όταν όμως μόνο ένα πρόσωπο είναι ο ένας Θεός, το ένα θεϊκό όν, τότε το ένα θεϊκό όν δεν είναι τριαδικό, διότι καθένα από τα τρία πρόσωπα δεν είναι το τριαδικό όν.

Ο συλλογισμός όμως προχωράει. Αν ο Θεός έχει 3 πρόσωπα αλλά είναι ένα όν επειδή έχει μια θεία φύση τότε ο Χριστός δεν πρέπει να είναι 1 πρόσωπο αλλά 2 πρόσωπα, επειδή είχε 2 φύσεις, την ανθρώπινη και τη θεϊκή. Πράγματι αυτό πιστεύουν οι τριαδιστές! Ο Χριστός είχε μητέρα και δεν είχε μητέρα την ίδια στιγμή. Είχε μητέρα ως άνθρωπος αλλά δεν είχε μητέρα ως Θεός. Ο Χριστός αύξανε σε γνώση αλλά δε αύξανε σε γνώση την ίδια στιγμή. Ο Χριστός είχε Θεό και δεν είχε Θεό. Ο Χριστός ήξερε την ημέρα και ώρα της επιστροφής Του και ταυτόχρονα δεν την ήξερε. Ο Χριστός δεν ήταν Θεός (σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση) και ήταν Θεός (σύμφωνα με τη θεϊκή φύση) την ίδια στιγμή. Ένα πρόσωπο αλλά δύο όντα ξεχωριστά μεταξύ τους. Ο άνθρωπος Χριστός δεν είναι το θεϊκό όν σύμφωνα με το τριαδικό δόγμα. Όμως ο Θεός Χριστός είναι το θεϊκό όν – η θεϊκή ουσία. Υπάρχει λόγος που οι τριαδιστές θεωρούν οτι ο Χριστός ήταν ένα πρόσωπο αλλά δύο όντα. Αυτό συμβαίνει για να απαντήσουν στην ερώτηση: Ποιος ήταν που πέθανε στον Σταυρό; Σε αυτήν την ερώτηση απαντούν οτι είναι ο άνθρωπος Χριστός διότι ο Θεός Χριστός δεν μπορεί να πεθάνει αφού ως Θεός είναι αθάνατος. Μάλιστα υποστηρίζουν οτι ο Θεός Χριστός ενώθηκε με τον άνθρωπο Χριστό κατά το βάπτισμα και διαχωρίστηκαν ξανά λίγο πριν τον θάνατο. Άλλοι (ορθόδοξοι) πιστεύουν οτι η θεϊκή ουσία του Χριστού παρέμενε πάντοτε ενωμένη με τον τριαδικό θεό.

Στο δόγμα της τριαδικότητας όλες οι παρακάτω προτάσεις προκύπτουν να είναι αληθείς, αναλόγως την περίσταση:

Όλα τα παραπάνω θεωρούνται λογικά από τους τριαδιστές. Σε περίπτωση που δεν τα αντιλαμβάνεσθε, τότε διακηρύσσουν οτι πρέπει να τα δεχτείτε ως μυστήριο ...

1. Αν το δόγμα της τριαδικότητας είναι το πιο σημαντικό δόγμα της χριστιανοσύνης όπως πολλοί θεολόγοι θεωρούν, δεν βρίσκετε ότι είναι αρκετά ύποπτο το γεγονός ότι ούτε ο Ιησούς, ούτε κάποιος απόστολος ή συγγραφέας της Καινής Διαθήκης, ούτε καν επιχειρεί να διευκρινίσει το πιο σπουδαίο δόγμα της χριστιανοσύνης;

2. Με δεδομένο οτι η Αγία Γραφή είναι το βιβλίο μέσω του οποίου ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό Του στην ανθρωπότητα, είναι το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου αυτού και γίνεται αναφορά σε Αυτόν χιλιάδες φορές, δεν βρίσκεται οτι είναι αρκετά ύποπτο οτι δεν μπορεί κανείς να βρεί ούτε μια ξεκάθαρη, μη αμφισβητούμενη αναφορά, σε έναν Θεό τριών προσώπων σε όλη την Αγία Γραφή και θα πρέπει κανείς να φανταστεί έναν τριαδικό Θεό όπου γίνεται αναφορά περί Θεού; Μήπως αυτός ο τριαδικός θεός ντρέπεται ή διστάζει να αποκαλύψει την αληθινή του ταυτότητα; Ή μήπως θέλει να εμείς να ψάξουμε να βρούμε την ταυτότητά του; Ή μήπως ο τριαδικός θεός ξέχασε να αναφέρει αυτό το πολύ σημαντικό στοιχείο της ταυτότητάς του; Ή μήπως αυτός ο τριαδικός θεός θεώρησε οτι η τριαδικότητά του δεν ήταν κάτι σημαντικό ώστε να το αναφέρει;

3. Εφόσον το δόγμα της τριαδικότητας του Θεού προκύπτει σαφώς από τις Γραφές, δεν θεωρείτε αρκετά ύποπτο το γεγονός οτι οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε οικουμενικές συνόδους, να ασχολούνται επί δεκαετίες αντιπαρατιθέμενοι και να γράψουν εκατοντάδες τόμους για να δικαιολογήσουν τη θέση τους στο θέμα αυτό;

4. Δε νομίζετε οτι για να ανεγερθεί αυτό το δόγμα του τριαδικού θεού, δεδομένου οτι δεν υπάρχει πουθενά στην Αγία Γραφή, έγινε μια συλλογή εδαφίων για να κατασκευαστεί ωσάν τα εδάφια αυτά να ήταν οικοδομικά υλικά; Δεν νομίζετε ότι το δόγμα του τριαδικού θεού είναι ένα συμπέρασμα, ανθρώπινης λογικής; Ο Θεός σας είναι, εν τέλει, ένα λογικό συμπέρασμα, μια ανθρώπινη φιλοσοφία;

5. Αν διαφωνείτε με την προηγούμενη θεώρηση, ότι το δόγμα αυτό κατασκευάστηκε από τους ανθρώπους και θεωρείτε οτι ανακαλύφθηκε ερευνώντας τις Γραφές, δεν βρίσκεται αρκετά ύποπτο οτι πρέπει να ψάξουμε πολύ για να βρούμε την ταυτότητα του Δημιουργού στις Γραφές σαν να ήταν κάτι κρυμμένο; Δεν είναι παράξενο οτι πρέπει να ψάξει κανείς για να ανακαλύψει την ταυτότητα του τριαδικού θεού ωσάν να ήταν ένα μυστήριο το οποίο έπρεπε να αποκαλυφθεί;

6. Ισχυρίζεστε οτι αφού η Αγία Γραφή κάποιες φορές χρησιμοποιεί προσωπική αντωνυμία στον ενικό για το Άγιο Πνεύμα (π.χ. αυτός) άρα το Άγιο Πνεύμα είναι ένα πρόσωπο, όπως ο Χριστός είναι ένα πρόσωπο. Γιατί όμως δεν εφαρμόζετε την ίδια αυτή λογική σας και στον έναν Θεό αλλά όταν πρόκειται για τον Θεό λέτε οτι είναι τρία πρόσωπα; Δεν είναι υποκριτικό αυτό;

7. Οι Ισραηλίτες γιατί δεν λάτρευαν έναν τριαδικό θεό; Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης εκτός από το ότι χρησιμοποίησε προσωπικές αντωνυμίες στον ενικό για να περιγράψει τον εαυτό του, πολλές φορές χρησιμοποίησε ανθρωπομορφικά στοιχεία. Αφού ο Θεός είναι πνεύμα γιατί περιγράφει τον εαυτό Του με λέξεις όπως πλάτη, χέρια, μάτια, στόμα, Πατέρας; Αυτές οι περιγραφές σας οδηγούν να πιστέψετε οτι ο Θεός είναι περισσότερο από ένα πρόσωπα; Ο Παλαιός των Ημερών όταν παρουσιάζεται να κάθεται στον θρόνο Του και γύρω Του να είναι άγγελοι, είναι αυτή εικόνα ενός τριαδικού θεού ή μήπως ο Θεός οδηγεί τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι πραγματικά είναι ένα πρόσωπο χρησιμοποιώντας αυτές τις εικόνες; Κρύβοντας ένα μέρος της αλήθειας μπορείς να εξαπατήσεις τους ανθρώπους. Αν ο Θεός ήταν τριαδικός και χρησιμοποιούσε αυτήν την ορολογία παραπλάνησε ή όχι τους ανθρώπους και ιδιαίτερα το λαό Ισραήλ στο να πιστέψουν οτι είναι ένα πρόσωπο ενώ ήταν τρία;

8. Δεν σας ενοχλεί το γεγονός οτι στην Παλαιά Διαθήκη κάποιες φορές ο Γιαχβέ, θεωρείτε οτι είναι μόνο ο Πατέρας, όπως στον Ησ. 42:1-2 επειδή εκεί δεν γίνεται αλλιώς, ενώ κάποιες άλλες φορές θεωρείτε οτι είναι ο τριαδικός θεός, όπως λίγα εδάφια αργότερα στο Ησ, 42:8;

9. Όταν ο Χριστός προσευχόταν στον Θεό, ή όταν έλεγε «Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;» σε ποιόν Θεό αναφερόταν; Είναι φανερό ότι αναφερόταν στον Πατέρα, όπως μας δίδαξε στην Κυριακή Προσευχή και αλλού (π.χ. Ιωαν. 20:17). Όμως ο δικός σας Θεός συμπίπτει με τον Θεό του Χριστού; Δεν βρίσκετε παράξενο οτι ο Θεός του Χριστού είναι ένα πρόσωπο ενώ ο δικός σας θεός αποτελείται από τρία πρόσωπα;

10. Αν οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης πίστευαν στον τριαδικό θεό όπως εσείς, ειλικρινά πιστεύετε ότι η Καινή Διαθήκη θα είχε τη μορφή που έχει σήμερα;

11. Όταν η Καινή Διαθήκη χαρακτηρίζει τον Χριστό ως εικόνα του Θεού (Α’ Κορ. 11:7, Β’ Κορ.4:4, Κολ.1:15), πώς μπορεί η εικόνα να είναι ταυτόχρονα και μέρος του πρωτοτύπου;

12. Η Αγία Γραφή λεει οτι ο Θεός είναι αθάνατος. Αφού λοιπόν ο Χριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο του τριαδικού θεού και επομένως αθάνατος, ΠΟΙΟΣ πέθανε στον Σταυρό;

13. Αν ο Χριστός επειδή είχε ανθρώπινη φύση πρέπει να χαρακτηριστεί ως ανθρώπινο όν τότε αφού είχε και θεϊκή φύση αντιστοίχως θα πρέπει να χαρακτηρισθεί και ως θεϊκό όν. Πως όμως αυτό συμβαδίζει με το δόγμα της τριαδικότητας σύμφωνα με το οποίο υπάρχει μόνο ένα θεϊκό όν, ο Θεός;

14. Αν ο άνθρωπος Ιησούς είχε Θεό, ο Θεός Ιησούς δεν είχε;

15. Πως συμβαδίζει με το δόγμα της τριαδικότητας με το Β’ Κορ.3:17, Ρωμ.8:9,10, Α΄Κορ.15:45, Α΄Ιωαν.2:1, Ιωαν.20:22 όπου ο απ. Παύλος και ο Ιωάννης λένε οτι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι το Άγιο Πνεύμα; Πως μπορεί το 2^ο πρόσωπο της θεότητας να ταυτίζεται με το 3^ο; Που είναι τα τρία διακριτά πρόσωπα;

16. Εφόσον σύμφωνα με το δόγμα της τριαδικότητας ο Πατέρας και το Άγιο Πνεύμα είναι δύο ξεχωριστά πρόσωπα, ποιός είναι ο πατέρας του Χριστού, ο Θεός Πατέρας ή το Άγιο Πνεύμα;

17. Ο Χριστός, ως δεύτερο πρόσωπο της θεότητας είναι Θεός και άρα τα γνωρίζει όλα. Ματθ.24:36, γιατί ο Χριστός δεν γνωρίζει την ημέρα και την ώρα και της Παρουσίας Του;

18. Ο τριαδικός Θεός, σύμφωνα με το δόγμα σας, είναι ο μόνος αληθινός Θεός; Ναί ή όχι; Θα πείτε ναί. Τότε ο Ιησούς, είναι ο μόνος και αληθινός Θεός; Ναί ή όχι; Αναγκαστικά θα πείτε όχι. Γιατί αν πείτε ναί, τότε ο Ιησούς είναι ένας δεύτερος Θεός.

19. Γιατί ο Χριστός στο Ιωαν.17:3 δεν είπε ¨Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν ΕΜΑΣ τον μόνον αληθινό Θεό¨; Ποιος είναι ο Θεός στον οποίο αναφερόταν εδώ ο Χριστός;

20. Γιατί ενώ στην Εφεσ, 4:6 ο απ. Παύλος λεει οτι ο Θεός, ο Πατέρας, είναι πάνω από όλα, εσείς Τον τοποθετείται κάτω από μιά υπόσταση ενός τριαδικού θεού;

21. Το Πνεύμα του Πατέρα είναι ένα δικό Του Πνεύμα ή είναι το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο του τριαδικού Θεού;

(Σημ.: Όλα τα παρακάτω βιβλία μπορούν να βρεθούν στο διαδίκτυο)

2. Terry Hill – “A study of the Godhead as it pertains to Seventh-day Adventism”

4. Seventh Day Adventists Believe … & 27 Βασικά πιστεύω της εκκλησίας των Αντβεντιστών Εβδόμης Ημέρας (ελληνική μετάφραση).

5. Allen Stump – The Foundation of our Faith. 160 Years of Christology in Adventism.

Στο σημείο αυτό παραθέτουμε μερικά από τα συνήθη εδάφια που χρησιμοποιούνται από τριαδιστές προκειμένου να στηρίξουν τον τριαδικό παραλογισμό τους.

Γεν. 1:1 (καθώς και συναφή όπως Γεν.1:3,9,11,14,20,24,26,27 Γεν.5:1,2 Γεν.11:5,7)

«Στην αρχή δημιούργησε ο Θεός τον ουρανό και τη γη.»

«Και είπε ο Θεός: Ας κάνουμε άνθρωπο σύμφωνα με τη δική μας εικόνα, σύμφωνα με τη δική μας ομοίωση· ...»

Στα ανωτέρω εδάφια η εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται ως Θεός είναι η λέξη Ελοχείμ, πληθυντικός της λέξης Ελ που τις περισσότερες φορές σημαίνει Θεός. Εκ του γεγονότος αυτού οδηγούνται στο εσφαλμένο συμπέρασμα, είτε ότι υπήρχαν περισσότεροι του ενός Θεοί στη δημιουργία, είτε ότι ο ένας Θεός έχει μέσα του περισσότερα του ενός πρόσωπα/υποστάσεις (τριαδικός) εξ ου και ο πληθυντικός. Δεν είναι όμως περίεργο ότι ο αρχαίος λαός Ισραήλ διαβάζοντας επι αιώνες αυτά τα ίδια εδάφια ουδέποτε κατέληξε στο συμπέρασμα που καταλήγουν οι τριαδιστές, ότι δηλαδή ότι ο Θεός δεν είναι ένα πρόσωπο αλλά πολλά; Μήπως ο Μωυσής ξέχασε να τους αναφέρει ότι ο Θεός που πρέπει να λατρεύουν έχει τρεις υποστάσεις και όχι μία; Ασφαλώς όχι! Στην εβραϊκή γλώσσα όταν η λέξη ελοχείμ συνδέεται με ρήμα στον ενικό τότε μεταφράζεται Θεός στον ενικό (όπως και στο κείμενο της Αγ. Γραφής) και εννοεί τον ένα και μοναδικό Θεό, ενώ όταν συνδέεται με ρήμα στον πληθυντικό εννοεί πολλούς θεούς. Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις τα ρήματα είναι στον ενικό επομένως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εννοηθεί ότι υπάρχουν πολλοί Θεοί. Η λέξη ελοχείμ επίσης χρησιμοποιείται και για άρχοντες, κριτές, θεϊκά όντα, αγγέλους, ακόμα και για τους ψεύτικους θεούς των εθνών. Υπάρχουν και άλλες λέξεις στα εβραϊκά που χρησιμοποιούνται στον πληθυντικό αλλά η σημασία τους είναι στον ενικό, όπως zequnim (μεγάλη ηλικία) Γεν.21:2,7-37:3-44:20, gebhuroth (δύναμη) Ιωβ 41:20 κ.α.. Όμως ο ισχυρισμός ότι ελοχείμ σημαίνει πολλά πρόσωπα καταρρίπτεται άμεσα συγκρίνοντας τα παρακάτω εδάφια της Αγ.Γραφής :

«Επειδή, ο Μωυσής είπε στους πατέρες ότι: «Ο Κύριος ο Θεός σας θα σηκώσει σε σας προφήτην από τους αδελφούς σας, σαν κι εμένα· αυτόν θα ακούτε σύμφωνα με όλα όσα θα μιλήσει σε σας. Και κάθε ψυχή, που δεν θα ακούσει εκείνον τον προφήτη, θα εξολοθρευτεί από τον λαό». Και μάλιστα, όλοι οι προφήτες από τον Σαμουήλ και εφεξής, όσοι μίλησαν, προανήγγειλαν και τούτες τις ημέρες. Εσείς είστε γιοι των προφητών, και της διαθήκης, που ο Θεός έκανε προς τους πατέρες μας, λέγοντας στον Αβραάμ: «Και στο σπέρμα σου θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης». Ο Θεός, πρώτα σε σας, αφού ανέστησε τον Υιό του, τον Ιησού, τον έστειλε για να σας ευλογεί, όταν κάθε ένας επιστρέφετε από τις πονηρίες σας.» Πραξ.3:22-26

«Εναν προφήτη θα σηκώσει σε σένα ο Κύριος ο Θεός σου (Ελοχείμ σο εβρ.κείμενο), από ανάμεσά σου, από τους αδελφούς σου, όπως εμένα· αυτόν θα ακούτε· ... Προφήτην ανάμεσα από τους αδελφούς τους θα σηκώσω σ' αυτούς, όπως εσένα, και θα βάλω τα λόγια μου στο στόμα του, και θα τους μιλήσει όλα όσα εγώ τον προστάζω. Και ο άνθρωπος, που δεν θα υπακούσει στα λόγια μου, που αυτός θα μιλήσει εξ ονόματός μου, εγώ θα το εκζητήσω απ' αυτόν.» Δευτ. 18:15-19

Από τη σύγκριση των ανωτέρω δύο εδαφίων βλέπουμε πως αντιλαμβανόταν ο απ. Πέτρος τη λέξη ελοχείμ. Είναι προφανές ότι αναφέρεται στον Θεό, τον Πατέρα και μόνο και όχι σε ένα τριαδικό όν αφού προφήτης του εδαφίου δεν είναι άλλος από τον Υιό του Θεού.

««Για τον Υιό, όμως, λέει: «Ο θρόνος σου, ω Θεέ, είναι στον αιώνα τού αιώνα· σκήπτρο ευθύτητας είναι το σκήπτρο τής βασιλείας σου. Αγάπησες δικαιοσύνη, και μίσησες ανομία· γι' αυτό, ο Θεός, ο Θεός σου, σε έχρισε με λάδι αγαλλίασης περισσότερο από τους μετόχους σου».» Εβρ.1:8,9

«Ο θρόνος σου, Θεέ (Ελοχείμ), παραμένει στον αιώνα τού αιώνα· σκήπτρο ευθύτητας είναι το σκήπτρο τής βασιλείας σου. Αγάπησες δικαιοσύνη, και μίσησες αδικία, γι' αυτό ο Θεός (Ελοχείμ), ο Θεός σου (Ελοχείμ), σε έχρισε με λάδι αγαλλίασης περισσότερο από τους μετόχους σου.» Ψαλμ.45:6,7

Η μετάφραση αυτή του Εβρ.1:8 στα νέα ελληνικά από το αρχαίο κείμενο χρησιμοποιείται από τριαδιστές (στο αρχαίο κείμενο δεν υπάρχει το «ω Θεέ», υπάρχει το «ο Θεός») και περιλαμβάνει μια αντίφαση. Η λέξη ελοχείμ χρησιμοποιείται στο εδάφιο 8 αποκλειστικά για τον Υιό (ένα πρόσωπο) ενώ στο αμέσως επόμενο εδάφιο χρησιμοποιείται αποκλειστικά για τον Πατέρα (ένα πρόσωπο). Οπως και να έχει όμως, σε καμία περίπτωση δεν εννοεί ένα τριαδικό όν.

«Τότε, είπα: Δες, έρχομαι, (στον τόμο τού βιβλίου είναι γραμμένο για μένα), για να κάνω, ω Θεέ, το θέλημά σου» Εβρ.10:7

«Τότε είπα: Νάμαι, έρχομαι· στον τόμο τού βιβλίου είναι γραμμένο για μένα. Χαίρομαι, Θεέ μου (Ελοχείμ), να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι στο κέντρο τής καρδιάς μου.» Ψαλμ.40:7,8

Πάλι, από τη σύγκριση των ανωτέρω δύο εδαφίων προκύπτει ότι η λέξη Ελοχείμ δεν υποδηλώνει ένα τριαδικό όν αλλά τον Θεό Πατέρα και μόνο αφού το πρόσωπο που μιλάει εδώ είναι ο Υιός και απευθύνεται στον Θεό και Πατέρα Του.

Γιατί όμως στη Γεν.1:26 ο Θεός λέει «ας κάνουμε άνθρωπο»; Σε ποιούς ή σε ποιόν απευθύνεται; Μήπως η μία υπόσταση του τριαδικού Θεού απευθύνεται στην άλλη; Ασφαλώς όχι διότι όπως δείξαμε η λέξη ελοχείμ στα χωριά αυτά αντιπροσωπεύουν τον Θεό, τον Πατέρα. Η Αγ. Γραφή μας δίνει την απάντηση:

«Ο Θεός, τον παλιό καιρό, αφού, πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, μίλησε στους πατέρες μας διαμέσου των προφητών, σ' αυτές τις έσχατες ημέρες μίλησε σε μας διαμέσου τού Υιού, τον οποίο έθεσε κληρονόμο των πάντων, διαμέσου τού οποίου έκανε και τους αιώνες·» Εβρ. 1:1,2

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θεός και ο Υιός Του συνεργάστηκαν για τη δημιουργία του κόσμου.

«Έτσι λέει ο Κύριος (Γιαχβέ), ο Βασιλιάς τού Ισραήλ, και ο Λυτρωτής του, ο Κύριος (Γιαχβέ) των δυνάμεων: Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος· και εκτός από μένα Θεός δεν υπάρχει.»

Ορισμένοι τριαδιστές απομονώνουν το συγκεκριμένο εδάφιο από το υπόλοιπο κείμενο του Ησαία και είτε από άγνοια είτε παραπληροφορώντας ηθελημένα διδάσκουν ότι η λέξη Λυτρωτής στο συγκεκριμένο εδάφιο έχει ως υποκείμενο τον Γιαχβέ – βασιλιά του Ισραήλ, πρόκειται δηλαδή για τον Λυτρωτή του Γιαχβέ - βασιλιά του Ισραήλ ο οποίος με τη σειρά του είναι ένας δεύτερος (!) Γιαχβέ, ο Γιαχβέ των δυνάμεων. Στην προσπάθειά τους να στηρίξουν το δόγμα του τριαδικού θεού χρησιμοποιούν το εδάφιο αυτό για να εμφανίσουν έναν υποτιθέμενο δεύτερο Γιαχβέ. Διδάσκουν μάλιστα ότι υπάρχει και τρίτος (!) Γιαχβέ, ο θεός το Αγιο Πνεύμα. Ας δούμε όμως τώρα αν ευσταθεί ο ισχυρισμός τους και στο τέλος θα επανέλθουμε στους τρείς Γιαχβέ της παράδοξης θεωρίας τους. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι με λίγη προσοχή να διαβάσουμε όλο το σχετικό χωρίο για να δούμε τι εννοεί ο Ησαίας με τη λέξη Λυτρωτής. Αν το κάνουμε αυτό θα δούμε αμέσως ότι όταν ο Ησαίας λεει ο «ο Λυτρωτής του» δεν εννοεί «ο Λυτρωτής του Γιαχβέ» αλλά ο «Λυτρωτής του Ιακώβ». Με τη λέξη Ιακώβ ο Ησαίας υπονοεί ολόκληρο το λαό Ισραήλ και κατ επέκταση φυσικά τον αρχηγό του πνευματικού Ισραήλ, τον Χριστό. Το εδάφιο λοιπόν πρέπει να εννοηθεί ως εξής:

«Έτσι λέει ο Κύριος (Γιαχβέ), ο Βασιλιάς τού Ισραήλ, και ο Λυτρωτής του (Ιακώβ), (ο οποίος είναι) ο Κύριος (Γιαχβέ) των δυνάμεων:...»

Τα παρακάτω εδάφια αποδεικνύουν του λόγου το αληθές:

«Αλλ' εσύ, Ισραήλ, δούλε μου, Ιακώβ, εκλεκτέ μου, το σπέρμα τού Αβραάμ τού αγαπητού μου εσύ, τον οποίο πήρα από τα άκρα τής γης, και σε κάλεσα από τις εσχατιές της, και σου είπα: Εσύ είσαι ο δούλος μου· εγώ σε έκλεξα, και δεν θα σε απορρίψω· ... Μη φοβάσαι, ω σκουλήκι Ιακώβ, ω θνητοί τού Ισραήλ· εγώ θα σε βοηθάω, λέει ο Κύριος (Γιαχβέ)· και λυτρωτής σου είναι ο Άγιος του Ισραήλ.» Ησ.41:8-9,24

«Και τώρα, έτσι λέει ο Κύριος (Γιαχβέ), ο δημιουργός σου, Ιακώβ, και ο πλάστης σου, Ισραήλ· Μη φοβάσαι· επειδή, εγώ σε λύτρωσα, σε κάλεσα με το όνομά σου· δικός μου είσαι. ... Επειδή, εγώ είμαι ο Κύριος (Γιαχβέ) ο Θεός σου (Ελοχείμ), ο Άγιος του Ισραήλ, ο Σωτήρας σου· για αντίλυτρό σου έδωσα την Αίγυπτο· την Αιθιοπία και τη Σεβά, αντί για σένα» Ησ.43:1-3

Τα ανωτέρω περιγράφονται στα αμέσως προηγούμενα κεφάλαια. Ας δούμε και το ίδιο το κεφάλαιο 44:

«Αλλά, τώρα, άκου, δούλε μου Ιακώβ, και Ισραήλ, τον οποίο έκλεξα· έτσι λέει ο Κύριος (Γιαχβέ), που σε έκανε, και σε έπλασε από την κοιλιά, και θα σε βοηθήσει· Μη φοβάσαι, δούλε μου Ιακώβ, κι εσύ Ιεσουρούν, τον οποίο έκλεξα. Επειδή, θα ξεχύνω νερό επάνω σ' αυτόν που διψάει, και ποταμούς επάνω στην ξηρά· θα ξεχύνω το πνεύμα μου επάνω στο σπέρμα σου, και την ευλογία μου επάνω στους εγγονούς σου· και θα βλαστήσουν σαν ανάμεσα σε χορτάρι, σαν ιτιές κοντά στα ρυάκια των νερών. Ο μεν ένας θα λέει: Εγώ είμαι του Κυρίου· ενώ ο άλλος θα ονομάζεται με το όνομα του Ιακώβ· και άλλος θα υπογράφεται με το χέρι του στον Κύριο, και θα επονομάζεται με το όνομα του Ισραήλ. Έτσι λέει ο Κύριος, ο Βασιλιάς τού Ισραήλ, και ο Λυτρωτής του, ο Κύριος των δυνάμεων: Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος· και εκτός από μένα Θεός δεν υπάρχει. ... Θυμήσου αυτά, Ιακώβ και Ισραήλ· επειδή, είσαι δούλος μου· εγώ σε έπλασα· δούλος μου είσαι· Ισραήλ, δεν θα λησμονηθείς από μένα. Εξάλειψα τις παραβάσεις σου, σαν πυκνή ομίχλη, και τις αμαρτίες σου, σαν σύννεφο· γύρνα σε μένα· επειδή, εγώ σε λύτρωσα.» Ησ.44:1-22

Θα μπορούσε ίσως να ρωτήσει κάποιος αφού ο Ιακώβ είναι τύπος του Χριστού, ο Γιαχβέ (ο Θεός ο Πατέρας) μπορεί να είναι Λυτρωτής και του Ιακώβ/Χριστού; Φυσικά, αφού ο Πατέρας είναι Εκείνος που ανέστησε τον Ιησού!

«οποίος κατά τις ημέρες τής σάρκας του, αφού με δυνατή κραυγή και δάκρυα πρόσφερε δεήσεις και ικεσίες προς εκείνον που μπορεί να τον σώζει από τον θάνατο, και εισακούστηκε εξαιτίας τής ευλάβειάς του, παρόλο που ήταν υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε. Και αφού έγινε τέλειος, καταστάθηκε αίτιος αιώνιας σωτηρίας σε όλους αυτούς που τον υπακούν, καθώς ονομάστηκε από τον Θεό αρχιερέας σύμφωνα με την τάξη Μελχισεδέκ.» Εβρ.5:7-10

Για τους τριαδιστές όμως το Ησ.44:6α αναδεικνύει τον δεύτερο Γιαχβέ... ο πρώτος Γιαχβέ είναι φυσικά ο Πατέρας. Και όπως προανέφερα, ο τρίτος Γιαχβέ της θεωρίας τους είναι το Αγιο Πνεύμα. Όμως σταματούν εκεί (στους τρείς) ενώ δε θα έπρεπε. Διότι σύμφωνα με το σκεπτικό τους, θα έπρεπε να αναγνωρίσουν και έναν τέταρτο Γιαχβέ που δεν είναι άλλος από τον τριαδικό Θεό, τον σύνθετο θεό τους, που είναι ο Πατέρας ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Διότι σε πολλά εδάφια της Αγ.Γραφής και ιδιαίτερα της Π.Διαθήκης αναγνωρίζουν ότι μιλάει ο τριαδικός Θεός και εκεί περιγράφεται και αυτός ως Γιαχβέ. Αλλά και πάλι δεν θα έπρεπε να σταματήσουν εδώ (στους 4 Γιαχβέ). Σύμφωνα με τη θεωρία τους αναγνωρίζουν ότι αυτό που ενώνει τους τρεις σε ένα, τη θεϊκή ουσία, το ομοούσιον δηλαδή, είναι και αυτό Θεός (και άρα Γιαχβέ). Αυτός θα έπρεπε να είναι ο πέμπτος Γιαχβέ, για αυτούς ... Αυτός είναι ο παραλογισμός της θεωρίας της τριαδικότητας. Αυτός είναι ο θεός που πιστεύουν λατρεύουν και τιμούν. Ενας ανύπαρκτος θεός. Τιμώντας όμως αυτόν τον ξένο θεό βρίσκονται σε συνεχή αποστασία από τον έναν και αληθινό Θεό, αθετώντας την 1^η εντολή του Δεκαλόγου.

«Επειδή, παιδί γεννήθηκε σε μας, γιος δόθηκε σε μας· και η εξουσία θα είναι επάνω στον ώμο του· και το όνομά του θα αποκληθεί: Θαυμαστός, Σύμβουλος, Ισχυρός Θεός, Πατέρας τού Μέλλοντα Αιώνα, Άρχοντας Ειρήνης.»

««Δέστε, η παρθένος θα συλλάβει, και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσουν το όνομά του ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ», που ερμηνευόμενο σημαίνει: Μαζί μας είναι ο Θεός.»

Κάποιοι αντβεντιστές τριαδιστές χρησιμοποιούν τα ανωτέρω δύο εδάφια για να προσδιορίσουν τον δεύτερο Θεό / Γιαχβέ ότι είναι ο Χριστός (God the Son – ο Θεός Υιός). Από αυτά τα εδάφια φαίνεται, λένε, ότι δεν έχουμε έναν Θεό, έχουμε δύο Θεούς. Φυσικά υπάρχει, γι αυτούς και ένας τρίτος θεός, ο Θεός το Άγιο Πνεύμα (God the Holy Spirit).

Με πρώτη ματιά στα δύο εδάφια πουθενά δεν υπάρχει η λέξη Γιαχβέ. Οι εβραϊκές λέξεις που μεταφράζονται στα ελληνικά «Ισχυρός Θεός» είναι «Ελ Γκιμπόρ». Κατά τον καιρό του αρχαίου Ισραήλ ήταν πολύ συχνό να δίνουν σε πρόσωπα αλλά και τοποθεσίες θεοφορικά ονόματα. Θεοφορικά είναι ονόματα που έχουν ως συνθετικό το όνομα του Θεού (Ελ, Γιαχ). Για παράδειγμα:

Λεμουήλ : ανήκει στον Θεό, Ηλάιτζαχ (Ηλίας): Ο Γιαχ είναι ο Θεός μου, Ελισσαιέ: Ο Ελ είναι η σωτηρία μου, Γιασούα (Ιησούς): Ο Γιαχ σώζει, Γαβριήλ: Δύναμη Θεού κ.α.

Ειδικότερα μάλιστα, το όνομα του αγγέλου Γαβριήλ είναι συνδυασμός των ίδιων λέξεων με το Ησ. 9:6 δηλαδή Γκιμπόρ και Ελ. Ακούγοντας λοιπόν το όνομα Γαβριήλ πρέπει να υποθέσουμε ότι είναι ο Θεός; Ασφαλώς όχι. Τα θεοφορικά αυτά ονόματα δεν περιγράφουν το πρόσωπο που τα κατέχει αλλά αναβιβάζουν την δόξα και τιμή προς τον Θεό. Αντιστοίχως υπάρχουν θεοφορικά ονόματα που περιγράφουν τοποθεσίες όπως στη Γεν. 22:14, Εξ. 17:15 κ.α.. Δεν μπορεί λοιπόν να υποθέσει κανείς οταν βλέπει ένα θεοφορικό όνομα ότι πρόκειται για τον ένα Θεό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο το «Ελ Γκιμπόρ» όσο και το «Εμμανουήλ» είναι ονόματα του Χριστού. Και τα δύο όμως αυτά ονόματα στερούνται προσωπικού άρθρου. Δεν λεει ο Ισχυρός Θεός, λεει Ισχυρός Θεός. Ομοίως και στην Κ.Διαθήκη ο Ιωάννης περιγράφει τον Υιό στο Ιωαν.1:1γ ως «και Θεός ήταν ο Λόγος». Αν ο Ιωάννης έλεγε και ο Θεός ήταν ο Λόγος θα ήταν άτοπο. Θέτει τη λέξη Θεός ως επιθετικό προσδιορισμό, υποδηλώνοντας μια ιδιότητα που χαρακτηρίζει τον Λόγο που όμως δεν τον ταυτίζει με τον Θεό. Η ιδιότητα αυτή είναι η θεϊκή φύση του Χριστού την οποία κληρονόμησε ως Υιός του Θεού. Υπ’ αυτήν την έννοια πρέπει να κατανοηθεί και το Ισχυρός Θεός, ότι δηλαδή προσδιορίζει τη θεϊκή φύση - θεότητα του Χριστού και όχι ότι πρόκειται για έναν δεύτερο Θεό. Πολλοί στο σημείο αυτό βέβαια θα πουν, αφού η θεϊκή φύση – θεότητα του Χριστού είναι αδιαμφισβήτητη δεν είναι κατ’ ουσίαν ένας δεύτερος Θεός; Σε τι διαφέρει από τον έναν Θεό; Οπως προειπώθηκε ο Χριστός διαφέρει από τον Θεό στο ότι γεννήθηκε, είχε δηλαδή αρχή, ενώ ο Θεός είναι χωρίς αρχή, η θεϊκή φύση του Χριστού κληρονομήθηκε ενώ ο Θεός είναι αυθύπαρκτος.

Όσον αφορά το δεύτερο υπό εξέταση εδάφιο, Ματθ.1:23, οι αντβεντιστές τριαδιστές ερμηνεύουν το «Ο Θεός μεθ υμών» ότι ο Θεός Χριστός (το δεύτερο πρόσωπο της αγίας τριάδος) είναι μαζί μας. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι εντελώς αυθαίρετο και υποθέτουν πράγματα ανύπαρκτα. Το όνομα αυτό προσδιορίζει ότι το σχέδιο του Θεού είναι να είναι μαζί με το λαό Του μέσω του Χριστού τον οποίο έδωσε για να μη χαθεί κανείς που πιστεύει σε Αυτόν. Ο Ματθαίος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αναφέρεται στα ακόλουθα εδάφια του Ησαία από όπου φαίνεται ότι ο Θεός είναι μαζί μας με βουλή – σχέδιο και λόγο:

«και θα περάσει διαμέσου τού Ιούδα, θα πλημμυρίσει, και θα ξεχειλίσει, θα φτάσει μέχρι τον λαιμό· και το άπλωμα των πτερύγων του, θα γεμίσει το πλάτος τής γης σου, Εμμανουήλ. Ενωθείτε, λαοί, και θα κατακοπείτε· και ακροαστείτε, όλοι εσείς που είστε στα έσχατα της γης· ζωστείτε, και θα κατακοπείτε· ζωστείτε και θα κατακοπείτε. Βουλευθείτε βουλή, και θα ματαιωθεί· μιλήστε έναν λόγο, και δεν θα σταθεί· δεδομένου ότι, μαζί μας είναι ο Θεός.» Ησ.8:8-10

«Όχι ότι κάποιος είδε τον Πατέρα, παρά μονάχα εκείνος που είναι από τον Θεό· αυτός είδε τον Πατέρα.»

«Και ο Πατέρας που με απέστειλε, αυτός έδωσε μαρτυρία για μένα. Ούτε φωνή του ακούσατε ποτέ ούτε όψη του είδατε.»

«Και ο Κύριος (Γιαχβέ) φάνηκε σ' αυτόν στις βελανιδιές Μαμβρή, ενώ καθόταν στην είσοδο της σκηνής στον καύσωνα της ημέρας. ...»

«Και έβρεξε ο Κύριος (Γιαχβέ) επάνω στα Σόδομα και τα Γόμορρα θειάφι και φωτιά από τον Κύριο (Γιαχβέ) του ουρανού.»

Ορισμένοι αντβεντιστές τριαδιστές χρησιμοποιούν τα χωρία αυτά προκειμένου να φτάσουν στο συμπέρασμα ότι στα κεφ. 18,19 της Γένεσης υπάρχουν δύο Γιαχβέ / Θεοί. Στο 18:1 λένε ότι πρέπει να είναι ο Θεός Υιός μια και κανείς άνθρωπος δεν έχει δει τον Θεό και επέζησε ενώ στο 19:24 παρατηρούν ότι υπάρχουν δύο Θεοί (!) που συνεργάζονται, ο ένας στον ουρανό που στέλνει τη φωτιά και ένας άλλος στη γη που τη ρίχνει πάνω στα Σόδομα (!!).

Είναι γεγονός ότι κανείς δεν έχει δει τον Θεό, τον Πατέρα και επέζησε, αυτό διδάσκει η Αγ.Γραφή, δεδομένου ότι ο Θεός είναι αδύνατο να συνυπάρξει με την αμαρτία. Το Γεν 18:1 αναφέρει ότι ο Γιαχβέ «φάνηκε» στον Αβραάμ, όμως το εβραϊκό ρήμα που χρησιμοποιείται εκεί μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε ορισμένες περιπτώσεις και με τρόπο μεταφορικό. Το ίδιο συμβαίνει και στην ελληνική γλώσσα. Μπορεί κανείς να το επιβεβαιώσει αυτό ανοίγοντας τη γραμματική του Strong. Το γεγονός ότι έτσι πρέπει να εννοηθεί αποδεικνύεται από τα αμέσως επόμενα εδάφια τα οποία αποσιωπούνται από αυτούς. Τι είδε λοιπόν στην πραγματικότητα ο Αβραάμ;

«Και αφού σήκωσε τα μάτια του, είδε· και να, τρεις άνδρες όρθιοι μπροστά του· και μόλις τους είδε, έσπευσε σε προϋπάντησή τους από την είσοδο της σκηνής, και προσκύνησε μέχρι το έδαφος· και είπε: Κύριέ μου (Αδωνάι), αν βρήκα χάρη στα μάτια σου, μη προσπεράσεις, παρακαλώ, τον δούλο σου· ... Και όταν οι άνδρες αναχώρησαν από εκεί, πήγαν στα Σόδομα· ... Και οι δύο άγγελοι ήρθαν το δειλινό στα Σόδομα· και ο Λωτ καθόταν δίπλα στην πύλη των Σοδόμων· ο δε Λωτ, βλέποντάς τους, σηκώθηκε σε συνάντησή τους, και προσκύνησε με το πρόσωπό του μέχρι το έδαφος·» Γεν.18:1-19:2

Αυτό που είδε ο Αβραάμ δεν ήταν φυσικά ο Θεός αλλά οι απεσταλμένοι του Θεού, τρείς άγγελοι του Γιαχβέ μεταμφιεσμένοι σε ανθρώπους. Μάλιστα, όπως αναφέρει και η E.G.White ο ένας εξ αυτών ξεχώριζε ανάμεσά τους μια και επρόκειτο για τον Υιό του Θεού (επειδή ο Αβραάμ τον αποκαλεί Κύριε μου – Αδωνάι). Άλλος όμως ο Γιαχβέ του 18:1 και άλλος ο Αδωνάι. Στις περιπτώσεις που έχουμε εμφάνιση του Χριστού στην Π.Διαθήκη συνήθως περιγράφεται ως άγγελος του Γιαχβέ και όχι ως Γιαχβέ. Τέτοιες, περιπτώσεις είναι για παράδειγμα, η εμφάνιση του Χριστού στον Μωησή στην καιόμενη βάτο αλλά και στην εμφάνιση του Χριστού στους τρείς παίδες στην κάμινο. Αντίστοιχο μεταφορικό λόγο συναντάμε στην Κ.Διαθήκη όπου η αποστολή του Χριστού ήταν να φανερώσει στους ανθρώπους τον Πατέρα. Και αυτό έκανε. Φανέρωσε στους ανθρώπους τον Θεό. Αυτό δεν σημαίνει ότι είδε κάποιος με τα ίδια τα μάτια του τον Θεό.

Οσο για το εδ.19:24 πρέπει να είναι κανείς προκατειλημμένος με τη θεωρία της τριαδικότητας για να ανακαλύψει στο εδάφιο δύο Θεούς. Η καταστροφή των Σοδόμων άλλωστε έγινε από τους αγγέλους του Θεού όπως οι ίδιοι οι άγγελοι λένε στο εδ.19:13, η πράξη όμως φυσικά αποδίδεται στον Θεό.

«Δέστε, ο Κύριος (Αδωνάι) ο Θεός (Γιεχοβι) θάρθει με δύναμη, και ο βραχίονάς του θα εξουσιάζει γι' αυτόν· δέστε, ο μισθός του είναι μαζί του, και η αμοιβή του μπροστά του.»

«Και δέστε, έρχομαι γρήγορα· και ο μισθός μου είναι μαζί μου, για να αποδώσω σε κάθε έναν όπως θα είναι το έργο του.»

Ορισμένοι αντβεντιστές τριαδιστές υποστηρίζουν ότι από τη σύγκριση των ανωτέρω δύο εδαφίων προκύπτει ότι ο Ιησούς είναι ένας δεύτερος Γιαχβέ/Θεός. Με την πρώτη ματιά κάτι τέτοιο φυσικά δεν προκύπτει διότι στο πρώτο εδάφιο αναφέρει σαφώς ότι ο βραχίονας του Κυρίου του Θεού (Γιαχβέ) θα εξουσιάζει γι αυτόν. Ποιος είναι αυτός ο βραχίονας; Ο Υιός Του φυσικά, όπως ο ίδιος ο Χριστός αναφέρει ότι εκπληρώνεται η προφητεία του Ησαία στο πρόσωπό Του:

«... Αυτά μίλησε ο Ιησούς, κι όταν έφυγε, κρύφτηκε απ' αυτούς. Κι ενώ έκανε τόσα θαύματα μπροστά τους, δεν πίστευαν σ' αυτόν· για να εκπληρωθεί ο λόγος τού προφήτη Ησαΐα, που είπε: «Κύριε, ποιος πίστεψε στο κήρυγμά μας; Και ο βραχίονας του Κυρίου σε ποιον αποκαλύφθηκε;». Ιωαν.12:36β-38

«Έτσι λέει ο Κύριος (Γιαχβέ), ο Βασιλιάς τού Ισραήλ, και ο Λυτρωτής του, ο Κύριος (Γιαχβέ) των δυνάμεων: Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος· και εκτός από μένα Θεός (Ελοχείμ) δεν υπάρχει.»

«Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, ο πρώτος και ο τελευταίος..»

«Πρώτος και έσχατος» είναι τίτλος του Θεού. Ο Χριστός ως μονογενής Υιός του Θεού κληρονόμησε όλους αυτούς τίτλους από τον Πατέρα Του.

«Έτσι λέει ο Κύριος (Γιαχβέ), ο Άγιος του Ισραήλ, και ο Πλάστης του: Ρωτάτε με για τα μέλλοντα, για τους γιους μου, και προστάξτε με για το έργο των χεριών μου. Εγώ έκτισα τη γη, και δημιούργησα τον άνθρωπο επάνω σ' αυτή· εγώ με τα χέρια μου άπλωσα τους ουρανούς, και έδωσα διαταγές σε ολόκληρη τη στρατιά τους.»

«επειδή, διαμέσου αυτού κτίστηκαν τα πάντα, αυτά που είναι μέσα στους ουρανούς κι αυτά που είναι επάνω στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχές είτε εξουσίες, τα πάντα κτίστηκαν διαμέσου αυτού και γι' αυτόν· κι αυτός είναι πριν από όλα, και όλα συντηρούνται διαμέσου αυτού»

Ομοίως, χρησιμοποιούνται τα εδάφια αυτά για να ταυτίσουν τον Θεό με το Χριστό ή για να πουν ότι υπάρχουν 2 Γιαχβέ. Αποσιωπούν όμως στο δεύτερο εδάφιο τη λέξη «διαμέσου». Ο Κύριος ο Θεός είναι ο Δημιουργός ο οποίος έκτισε τους κόσμους σε συνεργασία με τον Υιό Του.

Ιωαν.8:58 – Ο Χριστός με το όνομα του Πατέρα Του

«Ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Πριν γίνει ο Αβραάμ εγώ είμαι.»

Εξ.3:14

«Και ο Θεός είπε στον Μωυσή: Εγώ είμαι ο Ων· και είπε: Έτσι θα πεις στους γιους Ισραήλ: Ο Ων με απέστειλε σε σας.»

Τα παραπάνω εδάφια χρησιμοποιούν οι τριαδιστές για να αποδείξουν ότι ο Χριστός ταυτίζεται με τον ένα Θεό. Από τα παρακάτω εδάφια όμως καθίσταται σαφές ότι ο Χριστός χρησιμοποιώντας το όνομα του Θεού “Εγώ είμαι” δεν ήθελε να τους πει ότι είναι ο ένας Θεός αλλά ότι έχει έρθει στο όνομα του ενός Θεού, δηλαδή του Πατέρα Του, ως ο Υιός του Θεού:

Εξ.23:20,21 “Δες, εγώ στέλνω μπροστά σου τον άγγελο μου, για να σε διαφυλάττει στον δρόμο, και να σε φέρει στον τόπο, που προετοίμασα· να τον φοβάσαι, και να υπακούς στη φωνή του· μη τον παροργίσεις· επειδή, δεν θα συγχωρήσει τις παραβάσεις σας· επειδή, το όνομά μου είναι σ' αυτόν.”

Εβρ.1:4 “τόσο πολύ ανώτερος έγινε από τους αγγέλους, όσο εξοχότερο απ' αυτούς κληρονόμησε όνομα.”

Ιωαν.5:43 “Εγώ ήρθα στο όνομα του Πατέρα μου, και δεν με δέχεστε· αν έρθει άλλος στο δικό του όνομα, εκείνον θα τον δεχθείτε.”

“Ο Χριστός χρησιμοποιούσε το μέγα όνομα του Θεού που δόθηκε στον Μωυσή για να εκφράσει την ιδέα της αιώνιας Παρουσίας.” (E.White, 14MR 22.2)

Χρησιμοποιώντας το όνομα του Θεού (του Πατέρα Του), ο Χριστός προσπαθούσε να διδάξει στους Ιουδαίους ότι είναι εκείνος που φέρει το όνομα του Θεού. Οτι είναι ο Υιός του Θεού, ο οποίος έχει πάνω Του το όνομα του Πατέρα Του. Ο Χριστός έχει το όνομα αυτό, διότι το κληρονόμησε από τον Θεό και Πατέρα Του. Δηλώνοντας λοιπόν ο Χριστός ότι ‘Εγώ είμαι’ στην ουσία επιβεβαίωνε την θεϊκή φύση Του από την αιωνιότητα ως Υιός του Θεού.

Τέτοιες απόψεις, που συναντά κανείς στη σημερινή εκκλησία των Αντβεντιστών, σχετικά με τον Θεό Πατέρα τον Θεό Υιό και το Θεό Αγιο Πνεύμα ή ότι υπάρχουν 2 ή 3 Θεοί / Γιαχβέ οι οποίες μάλιστα δυστυχώς διατυπώνονται και από άμβωνος και αποτελούν διαστρέβλωση της Αγίας Γραφής, είναι καινοφανείς και ξένες με τις παραδοσιακές διδασκαλίες της. Δεν αντιπροσωπεύουν τη θεολογία αυτής της εκκλησίας η οποία θεμελιώθηκε από τους ιδρυτές και πρωτοπόρους της εκκλησίας μετά το 1844 με εξέχουσα θέση μεταξύ τους την E.G.White. Κάθε φορά που χρησιμοποιούσε στα γραπτά της το όνομα αυτό (Γιαχβέ) αναφερόταν στον Θεό και Πατέρα. Αν κάποιες φορές η Αγία Γραφή (όπως Ιωαν.8:58, Εξ.3:14) ή το πνεύμα της προφητείας χρησιμοποιούν τον όρο Θεός ή Γιαχβέ ή ο Ων για να αναφερθούν στον Χριστό είναι διότι ο Χριστός κληρονόμησε/φέρει και το όνομα του Πατέρα Του, σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι το ίδιο ον με τον Πατέρα, τον Θεό. Είναι ο Υιός του Θεού. Πως άλλωστε θα μπορούσε ο Χριστός να είναι ταυτόχρονα και ο ένας Θεός και ο Υιός του ενός Θεού; Οι απόψεις αυτές ανεπτύχθησαν από μη αντβεντιστές θεολόγους για να θεμελιωθεί το δόγμα του τριαδικού θεού από τις εκκλησίες της Βαβυλώνος. Ο τριαδικός θεός είναι ο θεός που λατρεύουν και προσκυνούν αποστάτιδες αυτές εκκλησίες. Δυστυχώς η σημερινή εκκλησία των αντβεντιστών προσκυνάει πλέον και αυτή τον ίδιο ψεύτικο θεό και δεμένη μέσω του αυτού του δόγματος στο άρμα του οικουμενισμού πορεύεται χέρι χέρι με αυτές.

Πίσω στην Αρχική Σελίδα